Dag 10. Playa Santa Lucia

Dag 10. Playa Santa Lucia

Het stabiele schema van comazuipen en tot diep in de nacht rondbuizen in de Rumbos begint toch een keer zijn tol te eisen. Dat wordt voornamelijk duidelijk als de schoonmaakster mij de ´nachtrust´ hevig verstoord rond een uur of negen. Natuurlijk duizendmaal excuus en het mensje wil natuurlijk best later weerkomen. Allemaal niet nodig natuurlijk. De korte hose aangeschoten en hup naar buiten voor een peukie. In een mum van tijd is mijn kamer weer fruitig en fris en kan ik mijzelf opfrissen. Dat is ook wel nodig want ik zie eruit als een ongelikte beer na een winterslaap. De adem die ik bij mij draag is ook al niet te harden. Daar hebben ze tandpasta voor uitgevonden.

Het dagelijkse ritueel van mensjes kijken herhaalt zich. Ik voel me brak en lusteloos. Dat wordt vandaag niet veel goeds. Maar rond een uur of half een staan de troggen weer tot de nok toe gevuld klaar dus dan moet er wat naar binnen gewerkt gaan worden. En o o o wat kost dat moeite. Maar goed fruit gaat er altijd wel in. Daarna mijzelf toch begeven richting de toog van Rosita. Rosita was er vandaag niet. Ze had vrij om naar de dokter te gaan. De man die de bar een eindje verderop bestierde had nu dus twee kroegen onder zich. Pepito liep er ook wel te spalken en acteerde als klokkenluider wanneer ik dreigde te verdorsten. Dan kwam dus die andere pipo aangesjouwd om voor mij een biertje uit de diepvriezer te halen. Gelukkig voor die knakker was het niet echt druk zodat hij niet zijn benen uit zijn achterste hoefde te lopen.

Na een uurtje kwam daar een flinke vrachtwagen mij vergassen met zware zwarte uitlaatgassen. Het apparaat werd in zijn achteruit gezet en voor mijn neus werd er gestopt. Uit de kleine cabine rolden een vijftal Cubanen. Zij begonnen met lossen. Een enorme bongo en drumstel werden naar binnen gedragen. Al snel werd mijn aanwezigheid opgemerkt door een vriendelijke jongeman die een nogal grote lach op zijn gezicht had. Dat zou niet lang meer duren. Want toen hadden ze alleen nog een enorme grote kast staan. En zo te zien was dat kreng loeizwaar. Dus met het nodige gemartel en geknoei werd dat ding op de kant gezet en toen met een dot gas de vrachtwagen in z´n vooruit gereden. Al schuivend en schurend werd de kast tegen de muur gezet. Ik begon mij een voorstelling te maken wat dat voor ding was. Al snel kreeg ik een idee…

Nadat dat ding eindelijk op de plek stond werd er snel een beker ijswater achterover gegooid en saffie aangestoken om vervolgens te verdwijnen. Een tijdje later komt er een andere man met enorm meetlint die kast opmeten. Een wonderlijke gewaarwording. Altijd weer spannend of het past of niet. Onverrichte zaken gaat hij weer naar huis. Het zal allemaal wel. Voor de Nederlander is er touw om aan vast te knopen. Snel maar weer een slok bier nemen.

Tegen het vallen van de avond komen de vijf heren terug. Onmiddellijk werd de muziek uitgelegd op straat en ik besloot maar eens polshoogte te nemen. Dus ik vraag of ze ook aan verzoekjes doen en of ze dan `Aan De Amsterdamse Grachten` willen spelen. Nooit geweten dat ze in Cuba ook draaiorgels hadden. Nadat alles klaarstaat, beginnen ze een oorverdovend maar prachtig privéconcert voor mij te geven. Met veel rythem en drums. Het ging in rap tempo en de muziek wisselden zich af. De ene toerist die nog kwam kijken nam de jongeman gretig op de foto. Dat vond hij bijster interessant en ging er even flink voor staan. Ik besloot maar een filmpje op te nemen vanaf de zijkant in een wat neutralere houding.

Aan het einde van de rit durven twee dames eindelijk te vragen of ze erbij mogen zitten. Ze willen natuurlijk wat te drinken van me. Maar ach voor tachtig eurocent ga je ook niet lopen ouwehoeren. Ze denken mij te plezieren door mij te complimenteren met mijn prachtige ogen. Ze waren volgens haar zo blauw als de zee. Dat klopt inderdaad maar dan wel zo grauw en grijs als de Noordzee. Dan wordt het snel tijd om dag te zeggen en om een avond maaltijd te nemen. Tot overmaat van ramp had ik eens echt trek gekregen. Toen ik daar een schaal met gehaktballetjes in zoetzure saus zag staan was ik direct verkocht. Voor het eerst dat ik in Cuba aan het bunkeren ben geslagen en het smaakte mij zo goed dat ik zelf twee keer opgeschept heb. Wat een schrok ben ik toch.

Maar bij het laatste balletje ging er iets mis. Ik zag toevallig de binnenkant en dat zag er nogal rood uit. De balletjes waren dus niet allemaal goed gaar. Oh oh. Maar van al dat gevreet wordt te best moe dus tijd voor een schoonheidsslaapje. Nadien nog even TV gekeken voordat ik voor een afzakkertje richting Rumbos slenter. Daar ga ik lekker een beetje aan de zijkant genieten van mijn biertje en allerlei taferelen die op de dansvloer ontstonden in de gaten houden. Al snel weten de dames van vanmiddag mij te vinden. Ik besluit dat het toch iets goedkoper en makkelijker is als een fles rum haal voor een CUC of vijf met een paar blikjes cola a één CUC dan dat ik telkens bier mag ophalen.

Al snel wordt één van de twee erg melig en handtastelijk. Zolang ze daarin niet te ver gaat maakt het mij niet zoveel uit. Het grote nadeel wel is dat zo weer erg laat wordt voordat ik mijn hotel opzoek. Ik heb nog steeds geen pasje dus ik moet via de receptie melden dat ik er ben en die roept dan een schoonmaakster die (wanneer ze tijd heeft) met een loper de deur voor mij opendoet. Erg irritant. En zo wordt het al snel een uur of vier voordat ik in mijn mandje ligt. Hopelijk is de schoonmaakster er morgen niet al te vroeg.