La Vuelta

Dat een goede nachtrust hoognodig bleek wel uit het feit dat deze schone slaper zo’n 24 uur later ruwweg uit de dromen werd geholpen door een schoonmaakster die om negen uur ’s morgens aan mijn deur zat te rammelen. Dus ik werd er nog druk mee om op tijd bij het ontbijt te geraken. Al slaapdronkend strompelde ik over de gang en ik was nog net voor half tien binnen om nog een vorkje mee te prikken. De buit werd ondertussen al verdeeld door het personeel.

Het lag vandaag in de planning om iets cultureels te gaan doen. Dus nadat ik had gegeten en mezelf verzorgd had wou ik de auto pakken om richting Castillo del Moro te gaan. Toen ik buiten het complex kwam heerste er een vreemde sfeer. De ‘taxichauffeurs’ leken massaal een vrije dag te hebben opgenomen. Ook was in de wijde omgeving geen jinetero te zien. Wel was er een overmacht aan politie te zien. Ik besloot eens even polshoogte te nemen en ik ging op het pleintje tegenover het hotel zitten. Op de bankjes zaten politieagentes vrolijk met elkaar te babbelen.

Wat ook opviel was dat de plaatselijke bevolking in grote getale was uitgelopen en bleef staan kijken naar hetgeen gebeurde. De motormuisescorte van Cubaanse politie hadden een dagje uit en scheurden dat het hun een lieve lust was met een noodgang door de straten van Santiago. Ik had nog steeds geen idee wat er gaande was. Wellicht dat er een belangrijk persoon vervoerd moest worden. Ik vond het allemaal vrij amusant in ieder geval. Ik bleef kijken want er gebeurde van alles. En ook al had ik weg willen gaan: Met de auto was een illusie want ik kwam de weg niet op omdat deze afgezet was.

Nadat de zoveelste politieagent met toeters en bellen passeerde en in zijn kielzog er wat volgde werd alles in één keer duidelijk: La Vuelta de Cuba! Ik besloot mij richting de weg te begeven en daar met alle andere mensen de wielrenners hartstochtelijk aan te moedigen. Ik raak aan de praat met een wat oudere Cubaanse man die mij kan vertellen dat dit de etappe is van Guantanamo naar Santiago. In Santiago volgden dan nog vijf rondjes om de kerk. Altijd leuk om te klokken hoe de verhoudingen tussen koplopers, achtervolgers, peloton en achterblijvers liggen. Het was een ‘prof’ ronde waar vooral veel Cubanen aan meededen. Elke provincie leek een team afgevaardigd te hebben en daar streed men voor. Naast Cubanen deden er ook buitenlanders mee. Veelal Zuid-Amerikanen maar ook Europeanen en achteraf bleek ook nog een drietal Nederlanders. Nu ben ik geen wielerfreak maar het waren voor mij allemaal onbekende namen.

Het was een spannende etappe omdat de voorsprong van de koploper per ronde ernstig slonk. Ik de laatste ronde gebeurde voor mijn neus een ernstige valpartij in het peloton. Tientallen wielrenners kwamen daarbij ten val. De stofwolken waren verdwenen en het schroot was opgeruimd lag er nog één wielrenner doodstil op het asfalt. Toen een paar seconden later de ambulances met gillende sirenes kwamen aangereden werd de bewusteloze wielrenner met grof geweld op een brancard gekwakt en afgevoerd. Uiteindelijk werd een Cubaan van de nationale ploeg winnaar van deze etappe.

Rond het middaguur was dit wielerevenement alweer ten einde en werden de wegen weer vrij gegeven. Tussen het aanmoedigen door was ik gesprek geraakt met een Cubaanse man van in de veertig. Toen ik zei dat ik nog naar Castillo del Moro wou vroeg hij of hij mee mocht liften. Hij was leraar op een school op de weg naar Castillo. Waarschijnlijk had hij tijdens het wielrennen toevallig net een tussenuur. Natuurlijk was dat geen probleem voor mij.

Het grote nadeel van het oponthoud was dat het inmiddels verzengend heet was geworden. Ik reed in één keer naar Castillo del Moro. Het stond zo goed aangegeven dat zelfs ik niet kon verdwalen. Castillo del Moro is een erg toeristische trekpleister even buiten Santiago. Het is een kasteel op de baai van Santiago. In het kasteel staan bezichtigingen uit verschillende periodes die voor het kasteel belangrijk waren. Vooral de zeeslag tussen de VS en Spanje kon mij ontzettend boeien. Meesterlijk vond ik overigens het uitzicht op het bovenste plateau van het kasteel. Maar eigenlijk was het gewoonweg te heet. Ook al deed ik het extreem rustig aan, het zweet brak aan alle kanten los als ik trap op of af ging. Uiteindelijk heb ik het klein beetje schaduw opgezocht en zat ik met uitzicht op de baai en met een enigszins verkoelend windje. Daar heb ik het aardig volgehouden.

Maar na een uur of wat heb ik zoiets wel weer bekeken. De culturele bezigheid van mijn vakantie kon doorgestreept worden. Ik voelde mij inmiddels vies van zweet. Ik kocht nog een blikje cola tegen de enorme dorst en besloot rond een uur of vier terug te keren richting Santiago. Ik kon nog een man van middelbare leeftijd plezieren met een lift. De man was behoorlijk spraakzaam. We praten vooral over de politieke situatie in Cuba. Hij dacht dat het regime binnen twee jaar ten einde was. Ik denk (en dat zei ik hem ook) dat waarschijnlijk de wens de vader van de gedachte is. In Santiago namen we afscheid. In mijn hotel ben ik direct onder de douche gesprongen. De lobby zat vol met Cubanen die vol passie naar de voetbalwedstrijd Argentinië tegen Frankrijk zaten te kijken. Ik besloot deze wedstrijd langs mij heen te laten gaan.

Aangezien de gefrituurde kip eigenlijk wel goed smaakte besloot ik weer naar de poolbar te gaan om daar te eten. Het viel mij op dat in dit hotel de voertaal Duits was. In waande mij in Renesse in de zomer. Er werden nog net geen kuilen gegraven op het terras zeg maar. Ook was dit klaarblijkelijk een pleisterplaats voor georganiseerd busreisvakantie. Ik vond het merkwaardig fenomeen. Dan vertelt de gids waar wat kun drinken en het volk trekt de portefeuille. En daar kon wat gegeten dus daar gingen de mensen wat eten. Om eerlijk te zijn lijkt me dat helemaal niets. Maar ik vind het wel leuk om te zien.

Nadat ik even gerust had kreeg ik wel zin in een biertje en besloot daarna terug te gaan. ’s Avonds was er cabaret en dat had grote aantrekkingskracht op de Cubanen. Ik kwam in gesprek met een oude Cubaanse man. We dronken samen de nodige biertjes. En voor de verandering werden die niet alleen door mij betaald. Ik was blij verrast. Hij zei dat hij het goed had en dat hij goed kon leven op de manier dat hij nu deed. Wat dat exact inhield wou hij niet vertellen maar ik had zo idee dat het niet legaal was. Hij was in ieder geval erg open over onder andere politiek en racisme. Het was een zeer prettige gesprekspartner in ieder geval. Er was maar één groot nadeel. Het was weer ontzettend laat geworden. Morgen weer een stukje rijden.