Dag 5

Vandaag stond volgens de reisbeschrijving het hoogtepunt van deze reis op het programma. Er moest hiervoor wel een offer worden gemaakt: Om de zonopgang op de Pico Ruivo te zien moest er om 6:15 vanuit het hotel vertrokken worden. Het is algemeen bekend dat ik het zonnetje in huis ben en helemaal geen ochtendhumeur heb zolang het maar na 9 uur en na twee bakken koffie is. In tegenstelling tot de andere dagen kregen we nu niet alleen een lunchpakket mee maar moest er ook nog een ontbijtpakket in de steeds verder uitscheurende rugzak van Traveltrend (Slechte kwaliteit. Gelukkig zijn hun reizen beter) gepropt worden. Inmiddels was de eerste uitvaller bekend: Berta had op hetzelfde donkere plekje als Freek eerder een trede van trapje gemist en daardoor waren haar enkelbanden dermate uit fatsoen dat een vervolg er niet meer inzat. Zij zag zich genoodzaakt om met een auto naar de volgende bestemming te reizen.

Frits beloofde dat er koffie zou zijn en kreeg daardoor om 6:15 uur iedereen in een busje. In het busje heerste er berusting en een serene stilte. We reden de Pico Ruivo op om zo hoog mogelijk te komen. Op een parkeerplaats een paar honderd meter onder de top van deze hoogste berg van Madeira stopte het busje en werden we gelost om de zonsopgang vanaf deze plek op de gevoelige plaat vast te leggen. Als de aloud bekent Piet Paparazzi schoot een stuk of wat foto’s van de zonsopgang. Helaas was het in het dal bewolkt zodat de zonsopgang naar mijn beleving niet helemaal geslaagd was. Morgen beter. Ondertussen begon iedereen aan hun lunch. Maar op het onchristelijke tijdstip van 7 uur krijg ik natuurlijk geen hap door mijn keel. Helemaal niet als ik het niet weg kan spoelen met een sloot koffie. Dus al binnensmonds mopperend in wat voor een hel ik nu weer in terecht was gekomen onderging ik mijn lot en liet ik mij weer als een mak schaap het busje indrijven om naar de volgende bestemming te worden vervoerd.

Dit was een grote parkeerplaats vanwaar de eigenlijke wandeling van vandaag begon. Dus ik ging vol goede moed met een nuchtere maag het gevecht met de elementen aan. Er werd al vrij vroeg de stijging in gezet en laat nu net het stijgen niet mijn sterkste punt zijn. Het was al vrij vroeg duidelijk dat ik in deze loopgroep een achterhoedegevecht zal moeten uitvechten en ik moest dan ook vrij vroeg lossen uit het peloton toen er even aangezet werd. Maar goed iedereen moet doen waar hij goed in is en laat ik nu extreem goed zijn in hennig an doen. Op de beklimming kwamen we nog een local tegen die ons vriendelijk gedag zei. Na een uurtje lopen kwam ik aan bij een huisje. Frits was ook gearriveerd en zei dat we hier straks koffie konden krijgen als die local van zo-even tenminste terug kwam en niet snel de benen had genomen. In de tussentijd konden we de paar tientallen meters omhoog maken om de echte top van de Pico Ruivo te zien. Ik heb even snel een boterham in een holle kies weggedrukt en in het prettige vooruitzicht van een bakkie pleur was de piek van Pico Ruivo in no-time bereikt. Vanaf het hoogste punt was een mooi uitzicht over het inmiddels ontwaakte eiland en ook daar werden de nodige foto’s geschoten die in een archief belanden ons ze waarschijnlijk niet vaak weer te zien.

Na een paar minuten had ik het wel weer gezien en daalde ik weer af naar het etablissement. Daar aangekomen raakte ik in extase bij de aroma van het zwarte goud. In de woning bevond zich een soort van bruine kroeg waar, na vermoeden, wel vaker wandelaars aan hun trekken kwamen. De koffie rolde over de tong en na deze noodzakelijke injectie was ik weer helemaal boven Jan en kon ik de hele wereld aan dacht ik. Rond een uur of 10 werd de wandeling hervat met een lange afdaling. Ik liep zowaar bij de voorsten en na een uur was de groep zodanig in flarden gescheurd dat het middels een pauze weer bijeen gebracht moest worden. Ook na deze onderbreking ging het vooral bergafwaarts langs een prachtige bergkam maar het onvermijdelijke kwam toch dat er een paar venijnige trapjes aankwamen die omhoog genomen moesten worden. Inmiddels liep het tegen het middaguur aan en kreeg de rest van de groep trek in de lunch. Ik had een paar uur later ontbeten dus ik had nog wel even verder gekund maar om het groepsproces niet te frustreren toch maar met frisse tegenzin geluncht. Normaliter heb ik aan een kwartiertje lunch en twee peuken wel weer genoeg om weer verder te gaan. De massa kwam echter drie kwartier later in beweging.

Na de lunch ging het een stuk hevig bergop en raakte ik al snel achter op de groep. Op een top had ik de bezemwagen in zicht. Wat volgde was een enorm lange afdaling over veelal trappen. Dus de kop naar beneden en gaan met die banaan. Het meest fraaie aan de tocht was toen ik door de bewolking liep waar waterdruppels uit deze wolken voor verfrissing zorgde. De achterstand op mensen voor mij was enorm evenals de voorsprong op de mensen achter mij. Ik waande mij Remi die zijn denkbeeldige hond uitliet. Een mooi moment om de zin des levens ter overpeinzing te nemen en te overwegen welke boodschappen er de volgende week gehaald moesten worden. Ondanks de regelmatige pauzes (de schoorsteen moet toch roken) kwam er geen verandering in de situatie en ik vond het eigenlijk wel prima zo. Ik heb ook niet eenzaam want een schizofreen is immers nooit alleen. Maar het was eigenlijk maar saaie bedoening want de omgeving gaf mij nou niet echt een kick van ontroering. De opluchting was dan ook groot toen ik het bord zag voor het begin van de wandeling wat dus in mijn geval het einde van deze ongeveer 15 kilometer waarvan 400 meter klimmende en 1100 meter dalende wandeling. Ik besloot nog een tijdje rond te hangen bij het einde in de veronderstelling dat de achtervolgers mij op de hielen zaten maar na een halfuurtje had ik die moed opgegeven en besloot ik mij te vervoegen naar het dranklokaal waar de meeting was. Het was nog een zoeken maar om 16:00 uur kon ik dan toch eindelijk mijn lippen drenken aan heerlijk koud biertje waarvan ik wel vond dat ik hem verdiend had.

Na drie kwartier was de groep compleet en kon er afgedaald worden naar het hotel. Het hotel bevond zich in Encumeada wat net zoveel voorstelt als Hexel. Het bestaat dus gewoon niet. Het was en vrij modern hotel maar omdat er dus geen ene fuck te doen was in de wijde omgeving moesten we ons hier maar zien te vermaken. Na flink boenen onder de douche was de blubber en penetrante zweetgeur wel verdwenen was ik er wel weer klaar voor al het verloren gegane vocht van deze dag weer bij te vullen in de vorm van goudgele vloeistof. In de lobby stond een tap maar die deed het niet. In plaats daarvan moest er de halve marathon worden afgelegd alvorens men in een voorcafé kwam waar dorstbehoeftigen hun noodzakelijke shotje konden halen. Toen de groep compleet was werd er besloten aan tafel te gaan. Er was geen andere keuze dan in het hotel te eten. Dat betekende een diner in buffetvorm. Nu ben ik bepaald geen fan van eten uit een trog. Dat laat ik liever aan varkens en armbandterroristen in resorts in Turkije over maar allez, je moet toch wat. Gelukkig kon de meuk nog aardig worden weggespoeld met een stevig glas witte wijn. De aardbeitjes smaakten trouwens wel lekker

Na afloop besloot ik met nog aantal deliriumisten het voorcafe te bezoeken omdat de kijkglaasjes nog lang niet vol waren. Er werden discussies gevoerd op hoog niveau en grootste wereldvraagstukken werden in twee slokken beantwoord. De kastelein kon ons nog na een uurtje wel wegkijken. Het vermoeden was dat de kroeg niet van hem was of dat hij niet wou verdienen. Iemand kwam op het lumineuze idee om selfies te maken maar die zijn godzijdank allemaal mislukt. Dat lag natuurlijk niet aan de drank maar aan het apparaat. Als een boer niet kan zwemmen, ligt het ook aan het water. Het gezelschap vervoegde zich gewapend met nog een fles wijn richting de lobby waar plechtig beloofd was dat daar verder ingenomen kon worden. Het niveau werd steeds hoger en het was louter te danken aan de inspanningen van deze dag dat besloten werd tegen een uur of 1 toch maar de koffer in te duiken.