Dag 7 en 8

Vandaag stond er vrije dag op het programma in Funchal. Maar zoals gisteren al gememoreerd ging ik deze morgen bootje varen. Voor de laatste keer deze vakantie kon ik uitslapen tot een uur of half acht. Ik bedacht mij plots dat ik nog wat ansichtkaarten moest uitschrijven. Ik zal de Portugese Postnl wel de schuld geven dat ze er zo lang over gedaan hebben (Uiteindelijk duurde het twee weken alvorens de kaarten over waren dus het klopte achteraf nog aardig). Het ontbijt in Hotel Do Carmo was zeer uitgebreid. Jammer dat ik zo vroeg weinig kan binnen houden dus ik hield het maar bij een broodje jam en een ei. En uiteraard koffie. Veel koffie.

Het bootje zou om 10:30 uur vertrekken en we moesten om 10:00 uur verzamelen bij de haven. Frits was ook nog even aanwezig. We zouden met een catamaran gaan. Nu heb ik wel vaker met een catamaran gevaren (Ja zelfs als schippert) maar dit was toch iets anders. Een kolossaal schip waar tientallen mensen op vervoerd konden worden en de mast zat er blijkbaar alleen voor de sier er aan want het geheel werd aangedreven door een zware dieselmotor. Beetje jammer hoor. De tocht zou zo’n drie uur duren en kan samengevat worden in twee woorden: Dodelijk saai. Het voer een beetje langs de zuidkust van Madeira en er was werkelijk geen bal aan. Ik besloot van de nood een deugd te maken en ging even lekker in de zon luieren op het voordek.

Aan alle mooie dingen komt een einde maar gelukkig ook aan deze boottocht. Wat een sof. Toen we naar drie uur weer aan de kade kwamen was het dus inmiddels middag en werd er een restaurant opgezocht voor de lunch. Daar werden we verwelkomd door uitermate vriendelijk personeel die zichtbaar een hekel aan hun werk hadden. Mijn keuze ging ditmaal naar een omelet met champignons. Het was nog wel binnen te houden maar om het nu een culinair hoogstandje te noemen gaat wel heel erg ver. Verder was het sanitair in iets wat door moest gaan als overdekt winkelcentrumpje ook verre van fris. Er heerste een penetrante urinegeur.

De zin om nog veel te gaan doen deze middag ontbrak bij mij en nog een aantal anderen. Er werd wat door de stad geslenterd en zo kwamen we onder andere langs de visafslag en verder in een overdekt winkelcentrum waar een aantal ritme loze simpele zielen aan het “dansen” waren op muziek. Diverse mensen besloten nog snel even souvenirs in te slaan. Ik hoefde dat niet meer te doen want ik had immers al een tandenborstel gekocht. De opluchting was groot toen iemand opperde een terras op te zoeken. Eindelijk gingen we iets doen waar ik goed in ben. Ook met dom zeuren kan ik mij doorgaans erg goed redden dus ik zat gebakken. Er werd even stevig ingenomen en het niveau werd navenant hoger. Het was een prachtige zonnige middag en is het puur genieten op zo’n terras. Maar ook hier kwam een end aan. Het hotel moest weer opgezocht worden. Het zal waarschijnlijk niet aan de drank hebben gelegen maar we waren helemaal de oriëntatie kwijt. Op een gegeven zag ik een straatbordje Rua do Carmo staan. Gemakshalve ging ik er van uit dat daar dat hotel ook aan moest liggen. Dat was dus niet waar maar aan een zijstraatje vonden we toch het hotel terug.

Eventjes lekker opgefrist en alvast de tas ingepakt voor het vertrek van morgen. Toen weer snel naar beneden om verder te gaan met wat we waren gebleven. Poar nem’n en dom dram. Er moest nog een groepsfoto worden (ik kan er zo weer uitgeknipt worden) en e-mailadressen uitgewisseld worden. Mut da moar weer. Om 7 uur werd er toch besloten af te alen naar het centrum om op zoek te gaan naar een vreetschuur. Het oog viel op een chique tent waar de tafeltjes weer aan elkaar werden geschoven zodat we met de hele groep daar konden gaan zitten. Dieka en Sjaak stond het klaarblijkelijk niet aan en zij zochten het heil elders op. Zoals gewoonlijk besloot ik het tijdens het eten en ver daarna de zinnen te zetten op de witte wijn. Er werd pardoes naast mij een koeler met ijsblokjes en een flesje van dat goddelijke vocht gezet. Kijk die ober had het begrepen. Wel een beetje overbodig die ijsblokjes: Alsof dat gerei bij mij de kans krijgt om lauw te worden. Tsssj.

Bij het eten besloot ik wederom voor vis te gaan. Ik ben gek op vis maar thuis eet ik het eigenlijk veel te weinig. Het eten was lekker en werd weer weggespoeld met het nodige druivennat. Na het eten ging bijna het gehele gezelschap terug naar het hotel. Mans, Tinus, Klazina en ondergetekende besloten eerst nog even een afzakkertje te nemen in een lokale kroeg. Onder het genot van de nodige glazen vinho raakte het gespreksniveau op het hoogtepunt. Ook Ria van gisteren was de partij en het werd een echt knalfuif. Klazina probeerde mij nog te koppelen met Ria maar dat had uiteraard geen succes. Ik had genoeg gedronken maar ik had nog steeds geen stroke gehad. Veel te laat kwamen we weer in het hotel en zocht ik mijn mandje op.

Nauwelijks vier uur later ging het alarm op mijn telefoon weer. Ik had de adem van een rioolrat maar daar hebben ze Aquafresh voor uit gevonden. Snel nog wat gegeten en een beetje koffie gedronken want om 7 uur stond Frits alweer klaar met een busje dat ons naar het vliegveld zou brengen. De groep was gespitst want vijf personen gingen met Arkefly om 09:25 uur terwijl de rest een uurtje later vloog met Transavia. Er werd al gesproken over een reünie. Nou, dat zien we dan wel weer. Normaliter ben ik daar niet zo heel dol op. De vlucht liep verder voortvarend en om 15:00 uur stond ik met mijn bagage op het station van Schiphol. Door alle vertragingen van de NS duurde het nog drie uur voordat ik de wereld die De Blokken heet instapte. Nu weet ik waarom ik normaal nooit met de trein ga.

Er werd aan mij door meerdere personen gevraagd hoe zo’n eerste keer beviel en of ik in de toekomst vaker zo’n reis ga maken. Alles heeft zijn voors en tegens. Wandelen moet je naar mening niet in een groep doen. Wat dat betreft ga ik dat niet weer doen. Wel was het zo dat het ondanks mijn aanwezigheid soms toch nog gezellig werd. Nu is het woord gezellig er één die ik altijd wil voorkomen omdat ik dat woord altijd correspondeer met de incestueuze bende die de TROS heet. Maar goed: Ik kan zo geen andere woord bedenken. Mijn conclusie is dan wel dat ik een volgende singlereis niet per definitie uitsluit maar dan zal het wel een andere soort vakantie en een andere locatie betreffen. Als ik volgende keer wil wandelen op Madeira ga ik alleen. Madeira zelf vond ik qua natuur tegenvallen. Misschien komt dat door de tijd van het jaar. Qua cultuur en sfeer vond ik het nog minder maar het kan zijn dat ik hier door de opzet van vakantie te weinig van heb gezien. Verder heb ik mij best wel vermaakt en af en toe een beetje gelachen. In september heb ik weer twee weken vrij en we zullen zien of we dan weer op vakantie gaan. Polen/Tsjechië staan nog hoog op mijn verlanglijstje dus wie weet.

Tot zover mijn reisverslag van Madeira 2015. Ik hoop dat niemand het serieus neemt wat ik neer kalk want dat doe ik zelf ook niet.