Dag 11

Het was dus gisteren skiew laat geworden en dat uiteraard zijn weerslag op de gesteldheid op den vroege morgen. Mijn telefoon wekte mij braaf om 08:00 uur en even later stond ik in de badkamer de adem wat nog het meest weg had van de geur van een dood vogeltje met een flink portie Aquafresh weg te werken. 's oams 'n kearl, 's mons 'n kearl, 'Eenmaal beneden aangekomen was er geen ontbijt. Dat zouden we in het dorp zelf aan moeten schaffen en volgens Wimal was er geen tijd voor én pinnen/boodschappen halen en ontbijt halen. En ik moest toch echt beide doen.

Dus lichtelijk gefrustreerd (Ik had hudgodver ook gewoon in bed kunnen blijven liggen) toch maar met de bus meegegaan. Dan skip ik de wandeling wel en zie ik wel hoe ik bij het hotel terug kom. In het dorp geld gepind en boodschappen gedaan. En toch ook nog even snel bij de bakker aan geweest. En toen bleek alsnog als eerste terug te zijn op de plek waar we losgelaten werden. Dus ik kon dus nog mooi mee met de wandeling. Volgens de reisbeschrijving hadden we vandaag een vrije dag en zouden we optioneel deze wandeling kunnen doen die bekend stond als “Village Trek”. Nou het zal allemaal wel.

Onder leiding van de gids zette we de afdaling in. We gingen vanaf Bandarawela naar beneden en daar kwamen een soort van volkstuinencomplex tegen waar dus de nodige groenten werden verbouwd. Het ging alleen vrij eenvoudig zo naar beneden, maar toen ongeveer halverwege de weg omhoog ging kwam toch pijnlijk aan het licht de roofbouw die ik daags ervoor op mijn lichaam had gepleegd. Maar goed: sommige mensen in zulke situaties hun karakter aanspreken, maar ik moest het louter hebben van mijn eigenwijsheid. Het resultaat was hetzelfde. Het koste de nodige zweetdruppels in het al weer warme weer, maar na zo'n drie uur had ik de ongeveer tien kilometer volbracht en was ik aan de andere kant van het dal aangekomen.

Het was een flinke ochtendwandeling. Er verheffend vond ik het verder allemaal niet. Het zal niet bij mij de boeken ingaan als meest memorabel moment uit mijn leven zal ik maar zeggen. Na afloop was er een lunch bij mensen thuis. Volgens Wimal moest dit verrukkelijk zijn. Om eerlijk te zijn vond ik bijna al het eten hier wel verrukkelijk. Maar eigenlijk had ik helemaal geen trek. Maar okay, wat ik genomen heb was inderdaad zeer lekker. Toen de lunch genuttigd was stond rond een uur of één 's middags stond onze bus ons alweer op te wachten om ons terug te brengen naar het hotel.

Eenmaal terug in het hotel gesloot ik er maar een fijne vrije middag van te maken. Niet dat er zoveel te doen was in en om het hotel. Maar ik heb de reisgids er maar eens bij gepakt om te kijken wat mij de aankomende dagen te wachten staat. Verder een beetje het reisverslag bijwerken en lummelen. Veel lummelen. Maar ook dan verstrijkt de tijd wel en werd het zo langzamerhand tijd om een restaurant op te zoeken voor het diner. Nu zat er al een groep in het naburig gelegen dorp Ella. De foto's van hun van dit dorp zagen er goed uit. In ieder geval beter dan het doodsaaie Bandarawela.

Dus besloot de rest van de groep voor het hotel tuktuks aan te houden om ook die kant op te togen. Het was ruim 13 kilometer met de tuktuk dus het duurde nog wel even. De chauffeur kende duidelijk de weg niet in Ella en want al bij binnenkomst van het dorp moest hij de weg vragen. We moesten zijn bij Chill Restaurant & Bar en ik meen dat dit etablissement al snel in mijn ooghoeken zag verschijnen, maar onze coureur scheurde met volle overtuiging er langs. Na heel Ella te hebben gezien en diverse keren de weg te hebben gevraagd kwamen we aan bij Chilled Out. Eén of andere louche backpackerstay. Daar was gelukkig een Lankaan die wél Engels kon en onze chauffeur aan het verstand kon krijgen waar we eigenlijk heen moesten.

Het was er stijl druk in die kot en er werd eerst maar eens een plekje gezocht om te eten. Ik duurde nog steeds geen drank aan en nam voor de verandering maar een colaatje bij de vis. Ook nu smaakte het allemaal weer mooi. Na het eten maar naar de bovenste etage gegaan. Dit was het dakterras en daar toch maar besloten om heel voorzichtig een biertje te drinken. Uitrusten, relaxen, chillen of hoe dat tegenwoordig ook heet op een bonenzak. Het ging mooi en vooral in een heel rustig tempo allemaal. Na een stuk of wat biertjes was het 23:00 uur en ging de toko dicht.

En aangezien er verder ook niks in Ella meer te beleven viel werd een tuktuk aangehouden die ons voor een flink nachttarief wel terug brengen naar Bandarawela. Ook daar was het inmiddels stil op straat en dus gingen we linea recta naar het hotel. De lokale bar achter het hotel was nog wel open en het slot ging al snel van het drankenkabinet. Ik had de eigenaar deze middag al gesproken en die leek mij een behoorlijke liefhebber van zijn eigen winkel. Nog één biertje gedronken en toen toch maar besloten het bed maar op te zoeken. Het was immers al 00:45 uur en het leek mij niet verstandig om net als gisteren mijn lichaam en geest dermate te mishandelen.