Dag 1: Vliegreis naar San José.

Dit blog gaat over de reis die ik gemaakt heb van 4 tot en met 24 november 2018 naar Costa Rica en Panama. Dit betrof een singlegroepsreis van Shoestring.

In de nacht van zaterdag op zondagnacht gaat om drie uur ’s morgens de wekker. Tijd om op te staan en op vakantie te gaan. Nog snel even een Senseo drinken, de vaatwasser aanzetten en hup de auto in. De reis verliep uiteraard rustig. Er was op dit tijdstip geen kip op de weg. Dus al vrij vlot kwam ik aangereden in de buurt van Schiphol.

Een bijna vast ritueel lijkt het te worden dat ik de parkeerboer niet kan vinden. En ook nu was dit weer het geval. Een beetje rondjes rijden in de omgeving van Aalsmeer en toen op de lange leste maar besloten de navigatie aan te zetten. Om kwart voor vijf reed ik het terrein op van Parkos. Eventjes een fotootje gemaakt van de kilometerteller want ze willen de sleutel hebben en je hoort de laatste tijd de wildste verhalen.
Er moest nog meer volk mee en toen de club compleet was ging het busje naar Schiphol. Iets na vijven arriveerden we aldaar. Ik kon direct doorlopen richting het inchecken. Ik kreeg de keus tussen gangpad of raamkant. Ik koos voor het gangpad. Ik hoop toch nog wat te kunnen slapen in het vliegtuig. Verder de gebruikelijke rituelen vooraf het vliegen. De zenuwen werden weg gerookt en een half uur voor vertrek de gate maar eens opgezocht.

Daar bij de gate stond een groep wat haast wel mijn reisgenoten moeten zijn. Dat klopt en ik stelde mij voor. Het was een vlucht van 2,5 uur naar Madrid. Deze begon al met wat vertraging. In het vliegtuig heb ik wat kunnen slapen al was het niet veel. Door de vertraging was de tussentijd in Madrid nog maar een uur. En uiteraard bleek de gate van waaruit het vliegtuig naar San José vertrok helemaal aan de andere kant van het vliegveld te liggen.

Nog net op tijd arriveerden we bij de gate. Dit vliegtuig van Iberia was iets ruimer. Ik zat op de achterste rij. Ook nu wat proberen wat te slapen, maar zonder succes. Blijkbaar konden de stewardessen niet wennen aan de breedte van het gangpad wat telkens liepen ze met die brede heupen tegen mijn stoel aan zodat ervan slapen niks terecht kwam. De vlucht verliep verder voorspoedig en rond half vier landen we op Juan Santamaría International Airport van San José te Costa Rica.

En regenen dat het daar deed. Nou, dat was dus geen goed begin van de vakantie. De douane leverde geen enkel probleem op. Ook de koffer kwam al snel van de bagageband afgerold. Dus vrij vlot ging ik naar de ontvangsthal waar onze gids van deze vakantie ons al op stond te wachten. De gids luisterde naar de naam Gustavo. Een man van in de veertig schat ik hem. Toen de club compleet was bleek er één afhaker te zijn. We waren nog met 18. Drie daarvan reisden niet met de groep en kwamen op andere momenten in Costa Rica aan.

Costa Rica en roken is niet altijd een gelukkige situatie. Zelfs buiten het vliegveld was dit verboden en meermaals werden toeristen daaropaan gesproken. Nog even volhouden dus. Toen de groep compleet was, werd deze in een bus gedrukt voor de reis naar het eerste hotel. Het was een klein uurtje rijden en in de zondagspits viel het allemaal nog wel mee. Rond een uur of half zes arriveerden we bij het hotel dat luisterde naar de naam Hotel Villa Tournon.

Na het inchecken snel naar buiten voor een sigaret en toen even opgefrist. Ik had een eenpersoonskamer geboekt omdat ik het wel fijn vind af en toe even op mijzelf te zijn. Daarna in galop naar de lobbybar voor mijn eerste Costa Ricaanse biertje. Dat biertje heette Imperial. Een bruin flesje met een geel etiket en rood/zwarte letters. En een vette adelaar er op. Dat moest haast wel een Pruisenbiertje zijn. In de lobbybar ook nog de twee Duitse medereisgenoten ontmoet. Na een paar biertje ging ik met de groep rond een uur of zeven naar een restaurant om een hapje te eten. De keuze viel op Bar la Burbujita niet ver van het hotel. Ik besloot direct misbruik te maken van de situatie en vis te bestellen. Of het kwam omdat ik trek had weet ik niet, maar het smaakte allemaal overheerlijk.

Het probleem kwam met het afrekenen. Ik had nog geen colones (de nationale munteenheid) gepind. Dollars werden ook geaccepteerd, maar zeven Dollar was toch wel ontoereikend. Mijn pinpas werkte niet en ook de creditcard gaf geen soelaas. Toen maar even wat geleend. Morgen maar weer eens verder kijken. Na het eten ben ik maar weer terug naar het hotel gegaan. Ik had de knollen wel een keer op. Nog één laatste biertje in de lobbybar en toen het mandje maar eens opgezocht. Ik was immers al meer dan 24 uur in touw. Om 21:30 uur ging het licht uit.