Al heeft een aap een gouden ring….
Door: J-P
Blijf op de hoogte en volg Bonehead
04 Maart 2009 | Cuba, Holguín
Het zonnetje schijnt. De lucht is blauw en al klappertandend word ik rond een uur of zeven wakker. Allemachtig, wat had ik het frío. Of het nog met de vlucht te maken had of dat het werkelijk zo koud was weet ik niet. Maar in Nederland loop ik regelmatig met de korte mouwtjes naar buiten als het vriest en in Cuba had ik een dikke wintertrui aan. Maar een lekkere warme douche zal een mens goed doen. Nou niet dus. De douche was al net zo koud als de rest. Waarschijnlijk had ik de dag er voor net dat laatste beetje warm water verbruikt. Je wordt er wel goed wakker van. Dat dan weer wel.
Dan maar op het ontbijt gestort. Ontbijten: Vreselijk vind ik dat. In Nederland krijg ik geen hap door mijn strot de eerste drie uur nadat ik mijn ogen heb geopend. Mijn mond viel open van verbazing als ik mensen zie bunkeren tijdens het ontbijt. Ik heb gelijk maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om zelf een paar dingen naar binnen te werken in de hoop dat het ook daar blijft voor een tijdje. Het geheel diende weggespoeld te worden met koffie. Veel koffie. Daar kikkert een mens dan toch van op.
Na het ontbijt een beetje bij lezen in de lobby van het hotel wat ik eventueel ga doen de eerstkomende tijd. Dat werkt nogal relaxt zo in die aangename bankjes. Al vlot kwam daar de Cubaanse medewerker van Cubatur aangelopen. Vol schrik keek in op mijn telefoon of er iets mis was maar de beste man was toch echt bijna twee uur eerder dan we hadden afgesproken. Geen probleem natuurlijk. Het was een jonge snuiter en we namen alle papieren door die van belang waren voor het vervolg van de vakantie. We kletsten nog wat over koetjes en kalfjes wat er voor gezorgd heeft dat hij bij zijn volgende cliënt niet zo vroeg zou verschijnen. Mijn vragen waren beantwoord en de problemen opgelost.
Na het inleveren van de voucher kreeg ik keurig en zonder moeite mijn betaalde nacht terug. Ik besloot mij op te maken voor een fijne late ochtend wandeling. Toen de neus net buiten de deur was gestoken reden de bicitaxi´s elkander bekant in de wielen om deze buitenlander te vervoeren. Maar ik wou alleen maar doelloos een rondje lopen en zeker niet met een fietstaxi en ook niet naar het centrum. Een aanhouder bleef mijn maar volgen en bleek even later naast zijn fiets er nog meerdere handeltjes er op naast te houden.
Of ik belangstelling had voor chica´s. Nu had ik net zwaar getafeld dus dat leek mij geen strak plan. Bovendien had ik een truc bedacht om van dat gezeur af te zijn. Een paar jaar geleden heb ik een enorme zegelring geërfd van mijn opa. Toen ik hem die liet zien vroeg hij mij dus of ik casado was. Nou dat kwam goed uit. Nooit geweten dat Cubanen zo monogaam waren of dat zij verwachten van Europeanen dat zij zo monogaam zijn. Maar meneer droop direct af op weg naar de volgende extranjero.
Ik ben richting het baseballstadion gelopen en dat was direct een aardig herkenningspunt voor het geval dat ik de weg kwijt zou raken. De lichtmasten toornden een aardig eindje boven de rest uit. Ik was wel gewapend met een klein stratenplannetje maar dat besloeg alleen het centrum. Tijdens het dwalen ontdenk toevallig direct de goede weg voor de rit van morgen. Na een uur of twee door de suburbs van Holguin te hebben gestruind maar de weg terug proberen te vinden om uit mijn hotelkamer de juiste papieren te toveren voor de autohuur en dan een taxi te nemen richting het vliegveld. Lopen was me iets te ver aangezien het vliegveld en aan de andere kant van de stad lag en daar ook nog eens ver daarbuiten.
Rond een uur of één richting vliegveld dus. Daar aangekomen bleek het Rex kantoortje gesloten. Een collega van een ander verhuurorganisaties belde hem op en verwittigde mij dat hij er met een halfuurtje zou zijn. Mooi dus eventjes tijd om buiten in de zon wat te lezen. Daar voelde ik hem bijna komen: De eerste zweetdruppel van het jaar. Net als op mijn werk manoeuvreerde ik mij vakkundig naar een locatie zodanig dat het nog net kon worden voorkomen dat het echt losbrak.
Na een halfuurtje kwam het Rex-mannetje opdagen. Hij was zachts gezegd not amused. We hadden namelijk een afspraak om 11:00. Dat klopte ook. Maar ik ging er eigenlijk vanuit dat het niet uitmaakte wanneer je de auto ophaalde. Ook vreemd was dat die medewerker van Cubatur daar mij niet op attendeerde terwijl toch samen die papieren hadden doorgenomen en we uit elkaar gingen op een tijdstip dat het schier onmogelijk was om om 11:00 bij de Rex te zijn. Het Rex kantoor bij het vliegveld bleek alleen geopend rond internationale vluchten. En waarom ik niet in Holguin zelf de auto ophaalde. Als ik dat geweten had, had ik dat wel gedaan. Na duizendmaal ´lo siento´ maar de papieren afwikkeling van de autohuur afgehandeld in een klein benauwd hokje.
In tegenstelling tot het jaar ervoor was het niet meer mogelijk om de verzekering naderhand te betalen. Volgens het Rex mannetje was er een Deens koppel het eiland ontvlucht zonder te betalen. Het lijkt mij redelijk ongeloofwaardig dat je, met alle gegevens die ze van je noteren, het eiland verlaat met een open rekening. Maar er moest gedokt worden dus. Daar had ik geen rekening mee gehouden dus zat er niets anders op dan met de creditcard te betalen. Mij was er een keurige Seat Cordoba toebedeeld. Echt zo´n auto van: Daar zou ik thuis in Holland ook wel in willen rijden. Na de nodige uitleg en keuringen werken de krabbels gezet en mocht ik de auto meenemen.
Allereerst bezig geweest om die airco uit te schakelen. Als ik iets vervelend vind dan is het wel een airco. Van die nare droge klinische lucht die rond in de auto wordt geblazen dat kan nooit gezond wezen. Ook al vallen de mussen dood van het dak die airco gaat niet aan. Daarna lekker rondtuffen in die zilvergrijze bolide. Een beetje wennen aan de Cubaanse wegen en het Cubaanse verkeer en ik moet zeggen dat ik toch vrij snel weer in zat. Nu vond ik het verkeer in en rondom Holguin ook niet dermate hectisch dat er enige vorm van stress bij kon komen kijken of zoiets. Eerst wat richting Camagüey en later noordwaarts afgebogen richting Gibara en Guardalavaca. Het viel mij direct op dat er in en rondom Holguin overal druk geasfalteerd werd. Ik denk dat daarmee vooral het toerisme een extra impuls wil geven.
Rond een uur of vier ergens in de buurt van Guardalavaca besloten om richting Holguin te gaan. Onderweg nog wat lifters opgepikt die ook graag die kant op wilden. Zo nam er een vrouw van middelbare leeftijd naast mij plaats die in een half uur nog geen halve seconde. Het ratelde in één tempo door. Ik had moeite met er tussen te komen. Wat een ontzettende babbelkous. Natuurlijk is zoiets veel leuker dan wanneer je doodstille of chagrijnige mensen in je hotel heb zitten. Ik heb toch de voorkeur om de wat oudere medemens mee te nemen. Die gun ik meer een plaats van comfort in een luxe wagen in plaats van een omgebouwde vrachtwagen dan de jongere medemens die vermoed ik ook nog eens sneller een lift krijgen dan de ouderen. Maar het voornaamste is dat je op deze manier zonder dat je er moeite voor hoeft te doen een klein beetje helpt en dat de meeste Cubanen erg erkentelijk zijn dat ze mee mogen liften. Geen moeite groot plezier.
Rond een uur of vijf mijn auto voor de deur van Pernik geparkeerd en mijzelf gezeteld in de lobbybar van het hotel. Het werd tijd voor de eerste Bucanero van 2009. Dat viel niet mee aangezien ze daar een kneiter van een airco hadden hangen daar die op standje stond te joelen. De beste plek is dan onder de airco. Daar waait het geld niet van het schap en vriest het er vast op. Bij de buren kon gegeten worden en dat daar dan ook maar gedaan. Ik snap natuurlijk geen hol van wat op de menukaart staat. Dus dat wordt de ogen dicht doen en prikken maar. Altijd weer een verrassing wat er nu weer op tafel komt. Wat een boer niet kent wil die graag proberen of zoiets. Het bleek iets van varkensvlees te zijn met bruine rijst en allerlei groentes. Het was best lekker eigenlijk en goed maagvullend. Het bleek het duurste te zijn wat ze verkochten. Ik was CUC 3,35 kwijt. Na het eten nog een afzakkertje of wat genomen en toch redelijk vroeg naar bed ter voorbereiding voor de eerste rit van mijn vakantie.
Dan maar op het ontbijt gestort. Ontbijten: Vreselijk vind ik dat. In Nederland krijg ik geen hap door mijn strot de eerste drie uur nadat ik mijn ogen heb geopend. Mijn mond viel open van verbazing als ik mensen zie bunkeren tijdens het ontbijt. Ik heb gelijk maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om zelf een paar dingen naar binnen te werken in de hoop dat het ook daar blijft voor een tijdje. Het geheel diende weggespoeld te worden met koffie. Veel koffie. Daar kikkert een mens dan toch van op.
Na het ontbijt een beetje bij lezen in de lobby van het hotel wat ik eventueel ga doen de eerstkomende tijd. Dat werkt nogal relaxt zo in die aangename bankjes. Al vlot kwam daar de Cubaanse medewerker van Cubatur aangelopen. Vol schrik keek in op mijn telefoon of er iets mis was maar de beste man was toch echt bijna twee uur eerder dan we hadden afgesproken. Geen probleem natuurlijk. Het was een jonge snuiter en we namen alle papieren door die van belang waren voor het vervolg van de vakantie. We kletsten nog wat over koetjes en kalfjes wat er voor gezorgd heeft dat hij bij zijn volgende cliënt niet zo vroeg zou verschijnen. Mijn vragen waren beantwoord en de problemen opgelost.
Na het inleveren van de voucher kreeg ik keurig en zonder moeite mijn betaalde nacht terug. Ik besloot mij op te maken voor een fijne late ochtend wandeling. Toen de neus net buiten de deur was gestoken reden de bicitaxi´s elkander bekant in de wielen om deze buitenlander te vervoeren. Maar ik wou alleen maar doelloos een rondje lopen en zeker niet met een fietstaxi en ook niet naar het centrum. Een aanhouder bleef mijn maar volgen en bleek even later naast zijn fiets er nog meerdere handeltjes er op naast te houden.
Of ik belangstelling had voor chica´s. Nu had ik net zwaar getafeld dus dat leek mij geen strak plan. Bovendien had ik een truc bedacht om van dat gezeur af te zijn. Een paar jaar geleden heb ik een enorme zegelring geërfd van mijn opa. Toen ik hem die liet zien vroeg hij mij dus of ik casado was. Nou dat kwam goed uit. Nooit geweten dat Cubanen zo monogaam waren of dat zij verwachten van Europeanen dat zij zo monogaam zijn. Maar meneer droop direct af op weg naar de volgende extranjero.
Ik ben richting het baseballstadion gelopen en dat was direct een aardig herkenningspunt voor het geval dat ik de weg kwijt zou raken. De lichtmasten toornden een aardig eindje boven de rest uit. Ik was wel gewapend met een klein stratenplannetje maar dat besloeg alleen het centrum. Tijdens het dwalen ontdenk toevallig direct de goede weg voor de rit van morgen. Na een uur of twee door de suburbs van Holguin te hebben gestruind maar de weg terug proberen te vinden om uit mijn hotelkamer de juiste papieren te toveren voor de autohuur en dan een taxi te nemen richting het vliegveld. Lopen was me iets te ver aangezien het vliegveld en aan de andere kant van de stad lag en daar ook nog eens ver daarbuiten.
Rond een uur of één richting vliegveld dus. Daar aangekomen bleek het Rex kantoortje gesloten. Een collega van een ander verhuurorganisaties belde hem op en verwittigde mij dat hij er met een halfuurtje zou zijn. Mooi dus eventjes tijd om buiten in de zon wat te lezen. Daar voelde ik hem bijna komen: De eerste zweetdruppel van het jaar. Net als op mijn werk manoeuvreerde ik mij vakkundig naar een locatie zodanig dat het nog net kon worden voorkomen dat het echt losbrak.
Na een halfuurtje kwam het Rex-mannetje opdagen. Hij was zachts gezegd not amused. We hadden namelijk een afspraak om 11:00. Dat klopte ook. Maar ik ging er eigenlijk vanuit dat het niet uitmaakte wanneer je de auto ophaalde. Ook vreemd was dat die medewerker van Cubatur daar mij niet op attendeerde terwijl toch samen die papieren hadden doorgenomen en we uit elkaar gingen op een tijdstip dat het schier onmogelijk was om om 11:00 bij de Rex te zijn. Het Rex kantoor bij het vliegveld bleek alleen geopend rond internationale vluchten. En waarom ik niet in Holguin zelf de auto ophaalde. Als ik dat geweten had, had ik dat wel gedaan. Na duizendmaal ´lo siento´ maar de papieren afwikkeling van de autohuur afgehandeld in een klein benauwd hokje.
In tegenstelling tot het jaar ervoor was het niet meer mogelijk om de verzekering naderhand te betalen. Volgens het Rex mannetje was er een Deens koppel het eiland ontvlucht zonder te betalen. Het lijkt mij redelijk ongeloofwaardig dat je, met alle gegevens die ze van je noteren, het eiland verlaat met een open rekening. Maar er moest gedokt worden dus. Daar had ik geen rekening mee gehouden dus zat er niets anders op dan met de creditcard te betalen. Mij was er een keurige Seat Cordoba toebedeeld. Echt zo´n auto van: Daar zou ik thuis in Holland ook wel in willen rijden. Na de nodige uitleg en keuringen werken de krabbels gezet en mocht ik de auto meenemen.
Allereerst bezig geweest om die airco uit te schakelen. Als ik iets vervelend vind dan is het wel een airco. Van die nare droge klinische lucht die rond in de auto wordt geblazen dat kan nooit gezond wezen. Ook al vallen de mussen dood van het dak die airco gaat niet aan. Daarna lekker rondtuffen in die zilvergrijze bolide. Een beetje wennen aan de Cubaanse wegen en het Cubaanse verkeer en ik moet zeggen dat ik toch vrij snel weer in zat. Nu vond ik het verkeer in en rondom Holguin ook niet dermate hectisch dat er enige vorm van stress bij kon komen kijken of zoiets. Eerst wat richting Camagüey en later noordwaarts afgebogen richting Gibara en Guardalavaca. Het viel mij direct op dat er in en rondom Holguin overal druk geasfalteerd werd. Ik denk dat daarmee vooral het toerisme een extra impuls wil geven.
Rond een uur of vier ergens in de buurt van Guardalavaca besloten om richting Holguin te gaan. Onderweg nog wat lifters opgepikt die ook graag die kant op wilden. Zo nam er een vrouw van middelbare leeftijd naast mij plaats die in een half uur nog geen halve seconde. Het ratelde in één tempo door. Ik had moeite met er tussen te komen. Wat een ontzettende babbelkous. Natuurlijk is zoiets veel leuker dan wanneer je doodstille of chagrijnige mensen in je hotel heb zitten. Ik heb toch de voorkeur om de wat oudere medemens mee te nemen. Die gun ik meer een plaats van comfort in een luxe wagen in plaats van een omgebouwde vrachtwagen dan de jongere medemens die vermoed ik ook nog eens sneller een lift krijgen dan de ouderen. Maar het voornaamste is dat je op deze manier zonder dat je er moeite voor hoeft te doen een klein beetje helpt en dat de meeste Cubanen erg erkentelijk zijn dat ze mee mogen liften. Geen moeite groot plezier.
Rond een uur of vijf mijn auto voor de deur van Pernik geparkeerd en mijzelf gezeteld in de lobbybar van het hotel. Het werd tijd voor de eerste Bucanero van 2009. Dat viel niet mee aangezien ze daar een kneiter van een airco hadden hangen daar die op standje stond te joelen. De beste plek is dan onder de airco. Daar waait het geld niet van het schap en vriest het er vast op. Bij de buren kon gegeten worden en dat daar dan ook maar gedaan. Ik snap natuurlijk geen hol van wat op de menukaart staat. Dus dat wordt de ogen dicht doen en prikken maar. Altijd weer een verrassing wat er nu weer op tafel komt. Wat een boer niet kent wil die graag proberen of zoiets. Het bleek iets van varkensvlees te zijn met bruine rijst en allerlei groentes. Het was best lekker eigenlijk en goed maagvullend. Het bleek het duurste te zijn wat ze verkochten. Ik was CUC 3,35 kwijt. Na het eten nog een afzakkertje of wat genomen en toch redelijk vroeg naar bed ter voorbereiding voor de eerste rit van mijn vakantie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
