Dag 4: Naar Sevaltura Adventure Park

Ik was weer vroeg wakker en om 06:45 maar de moed opgegeven dat het slapen nog wat werd dus maar uit bed gestapt. Na het douchen en tandenpoetsen maar richting het ontbijt gegaan. Ondanks dat ik vroeg wakker was had ik het vogel spotten maar aan mij voorbij laten gaan. Dat was al om 6:30 uur begonnen en dat bed was nog zo lekker warm. Het ontbijt werd geserveerd in een ander gebouw van het complex. De wandeling ernaartoe ging door de prachtige tuin van het hotel. Het ontbijt was prima alhoewel minder uitgebreid en smaakvol als in het hotel ervoor.

Na het ontbijt werden geattendeerd op een luiaard die achter het hotel zou zitten. En je weet natuurlijk nooit of je zo’n beest weer ziet. Dus ik ging snel terug naar mijn kamer om de camera met telelens op te halen. Het was moeilijk te zien, maar na veel zoeken kon je een haarbal zien zitten. Het beestje was opgerold en alleen het achterwerk was met enige moeite op de gevoelige plaat te krijgen. Maar uiteraard mocht dat de pret niet drukken: deze had ik in ieder geval vast geschoten.

Om half negen vertrok de bus naar Sevaltura Adventure Park. Dit park maakt deel uit van het natuurreservaat Santa Elena. Bij het avonturenpark kon je meerdere activiteiten boeken. Ik besloot de hangbruggen en de ziplining te boeken en mocht daar $ 80,- voor neertellen. Ik was één de eerste die boekte en het bleek dat sommigen de optie “Superman” voor $ 10,- meer hadden bijgeboekt. Geen idee wat het was, maar deze optie kreeg ik niet bij het boeken.

Allereerst gingen we met vrijwel de gehele groep een wandeling maken over de hangbruggen. De hangbruggen liggen over de toppen van het nevelwoud zodat je het natuurschoon van bovenaf kunt bekijken. De wandeling ging onder andere over ruim drie kilometer van die bruggen die een diepte overbruggen van soms wel meer dan 170 meter diepte. Die gaf uiteraard mooie plaatjes om te schieten. Helaas viel er niet te veel diertjes te zien. Maar dat alles werd meer dan goed gemaakt door het florarijk dat dit nevelwoud kende. Na een paar uur wandelen kwamen we weer bij het beginpunt aan.

Hierna was het tijd voor het ziplinen of te wel canopy tour. Ik had hiervoor al eens de mogelijkheid in Wristler (Canada), maar dat viel destijds letterlijk in de regen. Nu kon er gebeuren wat er wilde, maar ik ging ziplinen. En wel in Monteverde, want dat was toch sterk aangeraden door bekenden die hier eerder waren geweest. Reisleider Gustavo raadde het af omdat het eng was en dat kon het voor altijd verpesten. Nu was ik natuurlijk helemaal getriggerd. Bij ziplinen wordt je in een tuigje gehesen en zoef je via een kabel van het ene naar het andere platform.

We werden in zo’n tuigje gehesen en gingen met een busje naar het startpunt. Daar volgde de instructie en daar begonnen we aan de eerste van de 13 lijnen. Amai wat was dat geweldig. Roetsjend aan een lijntje, genietend van de natuur naast, onder en boven je. Meer dan 3,5 kilometer aan kabel werd er afgewerkt en ondertussen wou je dat het nooit stopte. Bij de “Superman” ging je laatste en langste lijn (meer dan een kilometer!) op je buik naar beneden. Dat ging dus helaas aan mij voorbij. Moet wel zeggen dat het uitzicht in de normale houding ook zeker geweldig was. Wel besloot ik ook nog even de Tarzan Swing te doen. Hier dook je van een platform naar beneden waardoor je al zwaaiend naar de overkant ging. Ook dit was geweldig. Zal ik ooit mijn valangst overwinnen? Ik heb veel vertrouwen als een ander mij vastmaakt, anders is het nog steeds knikkende knieën.

Hierna was het tijd voor de lunch. Deze werd genuttigd in El Jardín op het park. Ik had inmiddels stevige trek gekregen en gesloot voor de casado pollo te gaan. Het was erg lekker, hoewel het in verhouding wel erg prijzig was. Maar whatever. Hierna heb ik nog een bezoek gebracht aan de kolibrietuin. In deze tuin waren voederhuisjes neergezet met het lekkers wat deze vlugge vogeltjes blijkbaar graag lustten. Tientallen van deze fleurige fladderaars vlogen je om het hoofd en het was een sport om de beestjes enigszins acceptabel op de foto te krijgen. Na een minuut of twintig was ik het gefladder om mijn hoofd wel zat en besloot ik op te stappen.

Toen de groep compleet was werd de terugreis naar het hotel ingezet. Het was een mooie dag met activiteiten geweest. Eenmaal bij het hotel aangekomen besloot ik nog even het dorp in te gaan. Het geld begon op te raken en er moest nieuwe gepind worden. Toen ik de colones eenmaal in handen had heb ik direct maar klein geld van gemaakt door een fles rum te komen. Zoals veel landen in deze regio is de rum er in alle smaken te krijgen. Eenmaal terug in hotel besloot direct maar wat uit de fles te snoepen en het bleef niet bij één glaasje.

En zo vlogen uur voorbij terwijl de fles steeds leger werd. Het kostte nog haasten bij het douchen en het scheren. Dat laatste werd een bloederig verhaal. Toch was ik nog ruim op tijd bij restaurant El Bonanza aan de overkant van de straat waar het hotel stond. Het was een soort eetcafé waar de locals aan de rum zaten. Dus daar maar even bij aangezeten en weer aan de rum gezeten. Het diner bestond uit iets van kip en daarna ging ook heel snel het licht uit. Het vermoeden bestaat dat ik rond een uur of tien in mijn bed lag.