Dag 18: Luiaard watching

Voordat ik gisteren ging slapen was ik nog wel zo wijs om het alarm van mijn telefoon in te stellen. Voor één van de weinige keren deze vakantie was het ook daadwerkelijk de telefoon die mij wekte. Nog enigszins duf van gisteravond heb ik maar eerst een verfrissende douche genomen. Het was nog maar half acht dus het was een korte nacht geweest. Na de verfrissing ben ik maar richting het ontbijt gesloft. Het ontbijt was in hetzelfde restaurant waar ik gisteren gedineerd had: SeaSide restaurant. Het ontbijt bestond uit ei en spek. Oef, dat viel wel even straf op de maag.

Na het ontbijt gingen we met een gedeelte van de groep met onze bus naar Cahuita National Park. Het was een ritje van zo’n twintig kilometer. Het was stralend weer en in het park hebben we een eindje gewandeld. Het park bestaat uit een woud dat synchroon loopt met de Caribische zee. Er waren allerlei dieren te zien zoals luiaards, wasberen en agoeti’s. Na twee kilometer was het pad onbegaanbaar geworden zodat we weer terug konden lopen. De terugreis ging maar via het strand waar ook nog de nodige vogels en krabben te zien waren. Bij de ingang van het park konden we via een telescoop een uiterst giftige groefkopadder waarnemen in een boom.

Om een uur of één gingen we weer terug. Eerst was het lunchtijd en de lunch werd genuttigd bij Restaurante Coral Reef. Het werd wat kip met cola. Het was allemaal niet zo bijzonder hier. Dus rond een uur of twee gingen we weer terug naar het hotel. We schoten op en zouden mooi op tijd terug zijn in het hotel toen Oscar ineens hoog in de ankers schoot. De bus werd gedraaid en we gingen terug Cahuita. Ondertussen vertelde Gustavo dat we heel voorzichtig moesten zijn en afstand moesten bewaren bij het uitstappen. Toen de bus nogmaals draaide en we uitstapte werd het allemaal duidelijk.

Er waren namelijk in de berm vlak naast de weg luiaards gespot. Wij zijn natuurlijk uitgestapt en de beesten werden honderden malen op de foto gezet. De luiaards wilden de duidelijk de weg oversteken. Nu waren er twee problemen: Een greppel met snelstromend water en het feit dat luiaards niet bepaald de snelste dieren ter wereld zijn. En het was een druk bereden provinciale weg wat voor een luiaard zelfmoord zou betekenen als ze deze over willen steken. Toen we dichterbij kwamen bleken het niet alleen een mannetje en vrouwtje luiaard te zijn. Om de nek van het vrouwtje ging ook nog juveniele te hangen.

Ma luiaard besloot toch maar te proberen de greppel over te steken. Zij belande pardoes met zijn rug in het water. Zo lag de kleine plots bovenop. Oscar besloot haar de helpende hand toe te steken door haar een grote stok aan te geven. De luiaard maakte dankbaar gebruik van deze geste en klom langzaam op de stok. Eenmaal op de stok geklommen vervoerden Oscar en Gustavo het beestje naar de overkant. Hierna was het de beurt aan pa luiaard. Ook deze klom langzaam op de stok. Aan de overkant ging het bijna mis voor Oscar toen meneer iets de klauwen zette in de hand van Oscar. Het was hem vergeven. Na de oversteek vervolgde de familie luiaard op hun gemakje weer hun weg. Het was een zeer wonderlijk tafereel geweest.

Zo kwamen veel later dan gepland weer terug bij het hotel. Niet dat er maar iemand was die om maalde. Ik ben eventjes naar de overkant van de weg gewandeld waar een supermarkt was voor sixpack Imperial. Om zeven uur gingen we met de hele groep naar downtown Puerto Viejo de Talamanca. Het was ons afscheidsdiner met Oscar bij restaurante Tamara. Hij zal ons morgen nog eenmaal transporteren, maar daarna zou hij afscheid van ons nemen. Na de nodige toespraken en lofredes kwam het eten op tafel. Met vijf man werden er twee vleesschotels aangerukt. Foi wat veel. Maar het was wel lekker! Na het eten heb ik nog even naar een vuurshow gekeken die in het restaurant aan de overkant van de weg, Hot Rocks, werd gehouden. Ik besloot maar met de bus terug te gaan die om tien uur vertrok. Eenmaal bij het hotel aangekomen heb ik nog drie biertjes gedronken voordat ik rond middernacht het bed op heb gezocht