Dag 2: The hell of sanctuaries

Om 7 uur was er, na maar liefst 2.5 uur rust, een wake up call. Ik had al een week aan de Diclofenac gezeten, maar ik had nog steeds een enorme pijn aan de pokkel. Het levende bewijs dat muggen dan toch een rug hebben. En dan vallen die dunne matjes die verstrekt waren bij de tentjes niet mee. Ik had deze “nacht” dus geen oog dicht gedaan. Ik zat verdwaasd op een bankje toe te kijken hoe Jackson als een malle op de tenten sloeg om de rest van de regering ook in beweging te krijgen. En dat lukte wonderwel.

Om niet helemaal als een wandelende zombie door het leven te gaan heb ik maar een koude douche genomen. Niet geheel vrijwillig overigens. Het was een paar centimeter koud zeg maar. Daarna kon er opgemaakt worden voor het ontbijt. Nu krijg ik ’s morgens geen hap door mijn keel dus ik besloot het wijselijk en traditioneel bij een bakkie leut te laten. Want zonder koffie kan Bonehead niet leuteren. De lunch mocht zelf worden samengesteld en in een plastic bakje worden gedaan. Daarna begonnen we de eerste fatsoenlijke reis. Deze ging noordwaarts richting Njoro in de nabijheid van Lake Nakuru National Park.

Om 8 uur ving de reis aan. Even voor die tijd bij Jackson heb ik een honderd of vijf afgetikt voor eten voor 2.5 week en de excursies voor de eerste dagen. Onderweg werd er aangelegd bij opvang voor olifanten. Ik had zoiets al eerder bezocht in Sri Lanka en dat was op niet echt goed bevallen om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Maar onder groepsdruk heb ik toch nog keer een kans gegeven. Oef, wat kwam ik bedrogen uit. Opeengepakt op één of ander schavot mocht er naar een paar “zielige” olifantjes gekeken worden. Ik had het wel heel snel gezien en stond binnen no-time weer buiten. Ik ben maar in de schaduw van de trick gaan staan om te wachten tot de rest ook weer terug was. Mijzelf voornemend dit nooit weer te gaan doen. Was ik altijd maar zo vastberaden….

Alsof dit nog niet genoeg was werd de reis vervolgt naar een opvang voor giraffes. Toegegeven: Dit was leuker, zeker omdat je de dieren mocht voeren. Maar toch is er iets bij die opvang wat iets in mij hevig blokkeert. Het is goed dat ze er zijn en ik wil graag doneren als ik maar nooit weer naar die poppenkast heen hoef. Ik ben er helemaal klaar mee. Als ik al naar een dierentuin toe wil ga ik wel in Nederland naar een dierentuin. Dit nooit weer! De commerciële bende. Zo, tha Bone heeft gesproken. Amen!

Na deze plichtplegingen werd er geluncht en hobbelde de truck verder naar de camping. Kembu Cottages & Camping heette de gelegenheid waar we voor een nacht onze kampementen op zouden slaan. Voor het eerst de tent opgezet. Het was een fluitje van een cent. Na een paar minuten hadden we onze schamele onderkomen in elkaar geflanst en waren we klaar voor de nacht. Dus hadden we wel een flaske beer verdiend. Tusker heette het merk van Kenia. En dat spul is best wel weg te slikken. Mocht ook wel want het waren flesjes van een halve liter.

Na twee flesjes was het tijd om de kookkunsten van Geoffrey te bewonderen. Het was gefrituurde vis met aardappels. Het zal wel door mijn trek komen, maar ik vond het zeer lekker. Na het eten volgde er nog een biertje en toen zat ik al snel alleen. De dag overpeinzend tot de conclusie gekomen dat de hoogtepunten van deze vakantie zonder twijfel nog moesten komen. Dat gaf de burger moed, want van die opvang kan ik het bepaald niet warm krijgen. Om 22 uur heb ik maar besloten de tent op te zoeken. Zo’n nacht overslaan gaat niet in de koude kleren zitten. Daarbij mogen we morgen weer aardig vroeg op het appél verschijnen. Kijken of ik nu wel een paar uurtjes kan slapen.