Dag 6: Hoogtepunt op Crescent Island

Vandaag gaan we Lake Baringo verlaten en gaan we op zoek naar een ander meer. Om 05:45 uur ging het alarm op de telefoon en zoals eigenlijk elke nacht heb ik ook nu maar matig verslapen. Maar goed, ik mut vedan. Dus na het wassen en tandenpoetsen werd de tent in een mum van tijd gereduceerd tot een rol. Het ontbijt bestond uit twee bakken koffie en om 07:00 uur waren we klaar voor vertrek.

We gingen vandaag zuidwaarts. Naar Naivasha om precies te zijn. Een rit van zo’n 200 kilometer. Het eerste gedeelte was exact dezelfde weg als twee dagen geleden. Ik had dus mooi tijd om een beetje bij te slapen, want al te boeiend was het allemaal niet voor mij wat er tijdens de rit te zien was. Zo belanden we uiteindelijk ook weer in Nakuru waar weer een tussenstop geplant was. Onderweg waren er meer tussenstops om de blaas te ledigen of de benen te strekken.

Voordat we naar de camping gingen werd er even in de stad Naivasha gestopt om te pinnen. En warempel bij de eerste bank waar ik naar binnen ging was het succesvol. Jackson keek wel erg gelukkig toen ik hem vertelde dat ik hier wel geld uit de muur kon trekken. Daarna gingen we rechtsom het meer richting de camping. Het klimaat in deze regio is erg geschikt voor tuinbouw en vele Nederlandse multinationals laten hier hun bloemen telen. Vooral rozen doen het hier goed. Helaas gaat dit niet zelden gepaard met uitbuiting van de plaatselijke bevolking.

Uiteindelijk bereikten we de camping aan het meest zuidelijke puntje van het Meer van Naivasha. De camping heette Fish Eagle Inn en naast de camping waren er ook accommodaties op het terrein. Toen de tent overend stond kon er aangeschoven worden voor de lunch. Deze bestond uit koude aardappelen, koude rijst. Dat werk. Na de lunch was er even tijd voor onszelf voordat we verder gingen met de activiteit van de dag.

Deze activiteit was een boottochtje over Lake Naivasha. Er werden vele soorten vogels en nijlpaarden gespot. Na een tijdje te hebben gevaren gingen we aan land op Crescent Island. Hier maakten we een wandeling en kwamen we gazelles, impala’s, knobbelzwijntjes en giraffes tegen. En deze liepen soms op een paar meter of nog minder van ons af. Het hele fotorolletje werd volgeschoten. Wat een prachtige ervaring om deze wilde dieren op zo’n korte afstand te mogen bewonderen. Na een paar uur rond te hebben gelopen gingen we terug naar onze camping. Net als gisteren werden de zeearenden nog even vis gevoerd wat ook weer de nodige plaatjes opleverde. Rond zonsondergang kwamen we weer aan op de camping. Dit was met de recht de mooiste activiteit van deze vakantie tot nu toe. Echt genieten.

Eenmaal aan land was er nog even tijd om snel te douchen voordat het avondeten op tafel stond. Het diner bestond aardappelschijfjes, groenten en spareribs. Nu waren dit wel heel vreemde spareribs. Ze waren heel lang en het vlees was heel erg stug. Dus ik vraag aan Geoffrey welk vlees we toch hadden gegeten. Met een mysterieuze glimlach zei hij pork. Het vlees zal hoogstwaarschijnlijk wel uit de familie van varkens komen, maar dit exemplaar leek mij toch wel iets van wild. Misschien een knobbelzwijntje?

Het eten was net op toen er iets verder op commotie ontstond. Wij eropaf. Toen bleken de nijlpaarden aan land te zijn gekomen om te grazen. Deze beesten hebben nogal een territoriumdrang en er was slechts een hek van dun draad dat ons afscheidde van de dieren. Zij voelden zich echter niet bedreigd door onze aanwezigheid en graasden rustig door. Na een tijdje dit gadegeslagen te hebben ben ik en paar anderen naar de bar gelopen.

Daar waren getuige van een wat merkwaardig tafereel. Twee ogenschijnlijke Russische expats die stomdronken waren en twee Keniaanse dames van lichte zeden. De twee mannen waren stierlijk vervelend en de barman had heel erg veel geduld met de trammelantschoppers. Uiteindelijk werd de prijs bepaald en vertrokken ze. Ik heb een Tusker of vijf genuttigd en zo werd voor het eerst deze vakantie wat later. Om kwart voor twaalf was het wel welletjes geweest en werd de tent opgezocht.