Dag 9. Playa Santa Lucia

Dag 9. Playa Santa Lucia.

Ondanks de nacht ervoor katerloos en vroeg op de paaltjes. Het ritme van vroeg opstaan van de laatste dagen zit er klaarblijkelijk nog zodanig in dat ik gewoonweg niet kan uitslapen wat ik de dag ervoor ook uitgevreten heb en hoedanig ik mijzelf ook mishandeld heb. Maar geen nood: Ik knap vanzelf wel een keer bij de enkels af. Wellicht heeft het één en ander of te maken met de defecte airconditioning. Ergens vind de sadist in mij dat wel fijn. Ik ben nogal anti airco. Als ik met een droge mond wakker wil worden dan zuip ik mij de avond ervoor wel klem. Bovendien vind ik dat je je aan moet passen aan je omgeving.

Het gevolg is dat ik vrij vroeg in de ochtend over het hagelwitte strand loop tussen de ouwe van dagen die hun stretcher voor de rest van de dag al geconfisceerd hebben. Ik besluit mij een paar uur te vermaken met mijn grootste hobby: Mensen kijken. Iets wat mij vrijwel direct opviel waren de grote getale Cubanen op het strand van de resorts. In het verleden hield de security alle lokale bevolking tegen wat er niet werkte. Nu lijken die regels toch wat versoepeld. Ver voor mij proberen wat kippetjes de aandacht te trekken van Italiaanse haantjes. Zeer opvallend is dat anderhalf jaar geleden koopwaar nog stiekem verwikkeld in lakens aan de man werd gebracht. Nu liepen ze gewoon met de handel in de hand te proberen hun zooi aan de man te brengen. Ook uiterst vermakelijk is het schouwspel van het ‘entertainmentteam’ om resorttoeristen mee te laten doen aan hun activiteiten. Zonder veel succes. De meesten komen toch vooral om niks te doen op het strand.

Na een paar uur gaat het toch wat vervelen. Verbazingwekkend vind ik wel de hoeveelheid alcohol die sommigen vanaf het krieken van de dag naar binnen trachten te werken. Daar moet ik op dit tijdstip toch echt niet aan denken. De barkeeper ter plaatse denkt daar anders over. Een hartverwarmend welkom volgt. Hij schijnt mij nog te kennen van de vorige keer. Ik snap alleen niet op welke manier ik zo diepe indruk op hem heb achter gelaten. Ik kan mij hem niet herinneren en ik kan hem nooit veel getipt hebben. Rond het middaguur besluit dat het tijd wordt voor een bodempje. De weg na het restaurant wordt echter verspreid door een enorme leguaan. Ik ben niet echt bang aangelegd maar zie hem toch liever verdwijnen. Op mijn tempo verdwijnt hij. Dat ging dus bijzonder langzaam. Na een bezoek aan de troggen vervoeg ik mij richting mijn stamkroeg voor een paar dagen.

Rond een uur of één wandel ik het kroegje binnen. De carnavalshectiek is duidelijk voorbij. Een oase van rust regeert. De enige medebezoekster is het buurmeisje van Rosita. Ik word meteen op het mooiste plaatsje van de bar nabij een lekker doorstromend briesje geplaatst. Om niet na verloop van tijd een enorme inzinking te krijgen besluit ik mij te focussen op rondetijden van een minuut of dertig. Ondertussen neemt ook Rosita plaats. Er volgen heerlijke verhalen over het verleden, heden en de toekomst. Volgens haar is de positie van de Cubaan de laatste tijd wel beter geworden. Natuurlijk zijn er nog steeds problemen maar het is allemaal iets losser. Ook de samenwerking met Venezuela doet Cuba volgens haar goed. Langzaam maar zeker worden oude huishoudelijke apparaten ingeruild voor ietwat moderner Chinese makelaardij. Zij ziet de toekomst van haar en Cuba iets positiever tegemoet. En ik moet liegen als ik zeg dat dat mij ook geen goed doet. Van de oude bekenden was Jorge al een half jaar spoorloos. Hij had plots zijn catamaran in de steek gelaten en was met de noorderzon vertrokken. Wel had hij gezegd mij in Camagüey gezien te hebben. Dat is nog eens knap. Janet was ook al een tijdje niet gezien maar wel in het dorp.

Het buurmeisje was inmiddels verveeld van ons Engels gesprek op de vlucht geslagen. Hoe later op de middag hoe meer oudere heren uit de spelonken van de resorts te voorschijn kwamen. En uiteraard komen er hoop vliegen op de stront af. Inmiddels was ik naar buiten verkast omdat mij dat toch wat aangenamer leek dan binnen. Ik zat daar met een behoorlijk tweedelig gevoel hetgeen mij voorgeschoteld werd te bekijken. Het enige positieve is dat ik niet hoef te veroordelen wanneer beide partijen volwassen zijn en met wederzijdse toestemming doen wat ze doen. Aan de andere kant twijfel ik nogal aan de leeftijden van de vrouwelijke kant die naar mijn idee geen achttien is en vind ik het idee nogal luguber dat het mannelijke deel niet zelden vier keer zo oud is. Wat zeer opvalt is dat deze handelingen in aantal fors toegenomen is en dat de locale bevolking het volkomen normaal vindt. Ik zet er vraagtekens bij. Maar goed het stoort mij ook niet in dien mate dat ik mijn heil elders op zoek.

Wellicht dat men mij als alleenstaande man meelijwekkend vindt en dat ik behoefte zou hebben aan gezelschap dat sommige proberen mij te verblijden met hun aanwezigheid. Net als in Nederland kan iedereen van mij een biertje krijgen. Aan mijn lichaamstaal zouden ze dan verder genoeg moeten hebben dat de rest van haar intenties in de ijskast kan. Zo kwam er een dame met haar ‘broer’ een praatje maken. Op zich vind ik een goed gesprek nooit weg maar ik houd hun intenties wel in mijn gedachten. Ik bepaal hoe en wat. Die twee biertjes in het uur krijgen mij echt niet gek in mijn hoofd.

Na lichte dwang word ik om half zeven de deur gewezen. Eerst maar eventjes een hapje eten. En dat nekt mij weer natuurlijk. Ik besluit mijn bed op te zoeken en met ESPN zachtjes op de achtergrond val ik al snel in slaap. Een klein hazenslaapje tot elf uur moet ook wel kunnen na zo’n inspannende dag. Daarna even aftanken in de plaatselijke ‘disco’. De tent heette inmiddels anders maar in de volksmond (en door mij) wordt ie nog gewoon Rumbos genoemd. Al lopend daarheen wordt er het nodige gepssst. De vraag of ik op zoek ben naar een chica snap ik niet helemaal. Wel weet ik dat ik daar niet op in wil gaan. Jozef had hoogstwaarschijnlijk huisarrest gekregen na een week van comazuipen. Hij is in ieder geval niet aanwezig. Na de nodige biertjes toch maar om een uur of twee naar bed gegaan.