Dag 8. Playa Santa Lucia

Dag 8. Playa Santa Lucia.

Voor het eerst wat uitgeslapen. Het is maar een klein stukje te rijden vandaag en ik verwacht niet te verdwalen. De kennis van het verleden zal me toch helpen. Dus de wekker maar om half negen gezet. Lekker gedoucht en gegeten. Alles tig keer gecheckt en toen het hotel maar verlaten voor het laatste ritje. Tot mijn verbazing staan keurig op tijd de dames bij mijn auto. Belofte maakt schuld dus natuurlijk mogen ze mee. Rond half tien vertrek ik naar Santa Lucia. Net buiten Camagüey word ik aangehouden door oom agent die zegt dat ik er twee tegelijk had ingehaald. Hij vond mijn paspoort en huurcontract erg interessant. Het duurde en duurde maar. Ik dacht bij mijzelf: Gewoon beleefd blijven, dat is het beste. Na een kwartier kreeg ik ferme handdruk van de motormuis en mocht ik bekeuringloos mijn weg vervolgen. Gevalletje geluk gehad.

Onderweg wordt er nog aangelegd voor een sanitaire stop en voor koek en zopie. Voor de verandering boden de dames het aan mij aan. Toch maar vriendelijk bedankt voor het aanbod. Tegen een uur of twaalf reden we Playa Santa Lucia. Eerst op zoek naar de ´oom´ van één van de twee. Na het nodige cruisen door de suburb werd toch eindelijk het huisje gevonden van dit familielid. Daar werd wat gepraat.

Ik wou onderhand wel eens Centro Commericial opzoeken. Dus ik reed in één zucht naar het pleintje tussen de resorts. Ik parkeer mijn auto enigszins in de schaduw van een palmboom. Eenmaal buiten waait het flink. Ik besluit direct de strandbar op te zoeken waar ik in het verleden toch de nodige aperitiefjes heb genuttigd. Het schetst mij de verbazing als het tentje om dit tijdstip nog muurdicht blijkt te zijn. Ik wou bijna het restaurant instuiteren toen mijn oog viel op iets eigenaardig in de hoek van het complex. Het bleek dat men daar ook een barretje had zitten. Nou en hoe. Mensen hangden er met de benen uit zo druk dat het er was.

Toch besloot ik naar binnen te gaan om mijn vochtpeil wat op te krikken en ook om de dames op wat drinken te trakteren. Over de kruinen van dorstige barbaren zag ik daar ineens Rosita staan. Een innige knuffel volgde al snel. Rosita is een vrouw van in de vijftig en mijn ´Cubaanse moeder´. Ze werkte altijd in het restaurant als gastvrouw. Ze spreekt goed Engels en beschermt mij tegen van alles en nog wat gespuis. Ik ken haar vanaf mijn eerste keer dat ik naar Cuba ging. Helaas is ze enige jaren geleden weduwe geraakt. En het arme mens was steendruk. Voor het eerst in mijn leven dat ik een Cubaanse hard zie werken. Het was zondag en klaarblijkelijk hadden veel mensen besloten het strand op te zoeken en daar krijg je dorst van. Rosita kon me nog vertellen dat ze ziek was en dat ze bijna geen stem meer had.

Al vluchtend voor al die drukte het strand maar opgezocht waar een aangenaam briesje het aardig vertoeven maakte. De dames volgden als trouwe honden en ik begon iets op te vangen wat mijn niet echt zinde en wat mij tot nadenken zetten. Nu spreek ik een allerbelabberdst woordje Spaans maar mij werd wel duidelijk dat de dames een probleem waar te overnachten en vooral hoe daar geld voor te vinden. En ook het eten was een probleem als je met geen rode cent op stap gaat. En ze hadden voor zichzelf wel gedacht dat ik wel even voor de kosten op zou draaien. En laat ik juist daar nu net geen zin in hebben. Op zich wil ik best iedereen voorthelpen maar dan wel uit eigen beweging. Als je met voorbedachten rade mij geld uit de zak wil kloppen dan vind ik dat erg vervelend en dat laat ik ook merken.

Dus zo langzamerhand begon ik op een vertrek aan te sturen. Het was ook al na enen en ik wou graag mijzelf settelen in mijn nieuwe hotel. Bovendien kwamen ze om vijf uur mijn auto ophalen. Voor die tijd moest er ook nog even afgetankt worden. Dus ik begin afscheid te nemen en duidelijk te maken dat het toch echt hun probleem is en ik daarbij niet kan en wens te helpen. Na veel gezeur heen en weer lukte het mij dan toch. Hoewel de communicatie de hele tijd goed was begrepen ze mij in een keer niet meer. Ondanks dat ik aan de ene kant van mijzelf vind dat ik bot en lomp ben vind ik aan de andere kant dat ik het wel zo moest spelen om mij niet te laten piepelen door lui die ik in feite dus niet ken. Jammer voor hun. Dan moeten ze maar liftend terug naar Camagüey.

Nadat ik de plaatselijke Cupet had bezocht om af te tanken en daarbij ongevraagd mijn Skoda een wasbeurt had gekregen reed ik terug naar het hotel. Mij was al eerder opgevallen dat hij inmiddels hele andere geluiden maakte dan toen ik hem een week geleden ophaalde in Havana. Ik was rijkelijk vroeg aanwezig bij mijn hotel en besloot mijn auto op de parkeerplaats te stallen en met mijn rugzak richting de lobby te lopen. Daar aangekomen besloot ik eerst even te gaan zitten alvorens in te checken om het gezeur te voorkomen dat ik wellicht te vroeg zou zijn. Dus iets na tweeën besloot ik gok maar te wagen. De dame achter de balie kon mij vertellen dat inchecken momenteel niet mogelijk was. Een probleem met de automatisering. Het is ook overal hetzelfde. Hoe lang het kon duren kon ze natuurlijk niet vertellen. Ik meldde dat ik daar ging zitten en daar op hun wachtte.

De tijd al lezend en SMS-end doorgebracht. Je moet toch wat. Maar ondanks dat de zetels heerlijk zaten vond ik het na een half uur wel een keer voldoende. Dus ik zie die dame nu in het gezelschap van een heer staan en ik loop naar die twee. Ik ben niet ongeduldig maar ik wil naar mijn kamer om mijzelf op te frissen voordat de REX man komt. Problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. De vriendelijke man voorzag geen probleem. Het pasjessysteem voor de deur werkte niet maar er werd een schoonmaakster gecharterd die met een loper mij toegang verschafte. Uiterst vervelend maar het is niet anders. Eerst probeerde de man mij nog te ketenen met van die fleurige bandjes. Met ruim een duim er tussen ben ik daar weer heel snel van af.

Lekker opfrissen en onderwijl ging de telefoon. Het was krap aan vier uur en de REX man was al gearriveerd. Fuck zeg nog geen tijd om geld te wisselen. Snel afgedroogd en de lobby opgezocht. Een tweetal vriendelijke heren trof ik daar aan. Ik probeerde onmiddellijk te wisselen maar uiteraard zat de bank net dicht tot vijf uur. De heren van REX pushten mij om dan toch met de creditcard te betalen. En dat wou ik dus niet. Ik stelde voor om eerst de sleutels en het contract af te handelen. Ik moest mijn koffer en wat boekjes er nog uit halen. Tevreden keek de beste man naar mijn huurcontract. Ik was volgens hem een goede chauffeur. Ik klikte braaf met in het achterhoofd het aantal verkeersovertredingen die ik begaan had. Vol positivisme bekeek hij mij pas gewassen autootje. Al fluitend keek hij naar de reserveband. Toen hij echter bij de voorkant aankwam sloeg hij een kreet vol ongeloof. Er zaten immers geen verstralers meer in mijn Fabia. Toen moest er natuurlijk het nodige heen en weer gebeld worden.

Maar goed ik was verzekerd dus mij zou het een biet zijn. Inmiddels besloot de gastvrije heer van het hotel mij vanuit de kas te wisselen. Zodoende kon ik direct het geld inleveren bij de REX heren voor mijn verzekering en drop off kosten. Nadat ik heren had betaald en ze vriendelijk had uitgezwaaid kreeg ik opeens last van een enorme dorst. Met een dubbel gevoel besloot ik richting Centro Commercial te lopen. Zouden de dames hier nog rondwanen of zouden ze eieren voor hun geld hebben gekozen? Ik wilde toch eens goed zien hoe het met Rosie ging dus dat had de overhand. Ik laat me ook niet wegjagen. Het was niet mijn schuld.

Inmiddels was de rust weder gekeerd. Buiten waren de stoelen over bezet. Binnen was er nog een plekje over. Rosita had zelfs tijd om mij gezelschap te houden. Ze was slecht te pas. Ze had geen stem meer over. En dan was het vandaag ook nog zo druk. Verder zag ze er goed uit. Ze was kilo´s afgevallen. Maar goed dat mocht ook wel aangezien ze vrij aan de forse kant was. In rap tempo volgden de biertjes in elkaar op. Ze smaakten als de brandweer. Bijna vergat ik Rosita haar cadeau uit Nederland te geven. Bij mijn laatste bezoek had ik haar een thermosfles belooft. En wie wat belooft moet het nakomen vind ik. Ik raakte nog in ‘gesprek’ met een oudere Italiaanse man. Volgens Rosita was hij oke en kwam er ook al jaren. Volgens mij was ie mooi dronken. Inmiddels was tegenover mij een meisje komen te zitten van wie ik het ergste vermoeden had dat zij nog niet bepaald volwassen was. Dat remde haar niet om nogal opzichtig met mij te sjansen. Dat wil ik natuurlijk niet hebben en ik liet dat toch duidelijk blijken. Maar goed dan is het handig om Rosita bij je in de buurt te hebben. Dat was snel afgelopen. Van de oude bekenden wist Rosita alleen dat Joel er over twee dagen was. Niet vreemd. Joel is een collega. Van de anderen wist ze niets zeker.

Om half zeven ging de bar dicht. Een half uur later dan normaal. De krop nog lang niet vol besloot ik nog af te tanken bij de strandbar die inmiddels ook geopend was. Dat had ik beter niet kunnen doen. Het tapbier dat daar werd geschonken was goedkoop maar zeer slecht voor mijn gestel. Het viel ook niet mee te tappen zonder koolzuur. Toch nog vier achterover gemikt. Toen maar rechtstreeks naar het restaurant gelopen om te bikken. Aan de hoeveelheden die ik neem zullen ze nooit failliet gaan. Een bordje met een beetje groente, fruit en vlees kunnen ze wel lijden.

De laatste tapjes hadden mij danig geveld dat ik besloot toch vroeg naar bed te gaan. En dan lig je daar te draaien en te woelen. Toen rond een uur of half een ineens een partij vuurwerk werd afgeschoten besloot ik dat omdat het toch niet veel zin had te slapen mij maar in het feestgedruis te mengen. Het vuurwerk was ter ere van het einde van het carnaval. In het midden van Santa Lucia hadden een paar bierstubes neergezet en er stonden een paar enorme boxen die een enorm lawaai produceerden. Al snel kwam ik een oude bekende tegen. Jozef bleek niks te zijn veranderd en altijd vooraanstaan bij feestjes om kattenkwaad uit te halen. We dronken er een paar en dan wordt het al snel weer laat. Rond een uur of drie besloot ik toch maar de matten op te rollen voor een bezoek aan mijn nest.