Voorwoord en dag 1.

Hasta la victoria siempre
Er is mij gevraagd wat neer te kalken over mijn grote liefde Cuba. Dat kost nogal wat moeite en tijd want als de gedachte uitgaan naar dit land volgt er automatisch een waterval aan woorden die trachten mij gevoelens betreffende dit land te beteugelen. Wat overigens nooit lukt. Een vraag die men regelmatig stelt aan mij hoe het toch komt dat ik zo´n enorme Cubafiel ben.

Een aantal jaar geleden ben ik voor het eerst afgereisd naar het land dat bekend staat om zijn sigaren, rum en communisme. Anderhalf jaar geleden ben ik teruggeweest en volgende maand ga ik weer. Ik zie het als een soort verkapte onthaastingscursus. Het land is zo anders als ons kikkerlandje in allerlei facetten.

In mijn eerste vakantie heb ik de fout gemaakt om naar zo´n toeristische fabriek te gaan. Eigenlijk is dat gewoon een doodzonde. Voor zo´n vakantie kun je beter naar Turkije gaan. Daar heb je precies hetzelfde voor veel minder geld. Castro heeft deze toeristen natuurlijk wel het liefst. Ze zitten mooi gevangen en brengen bergen geld op. Toerisme is tegenwoordig inkomstenbron nummer een dus vandaar. Bovendien voorkomt het dat toeristen en de locals elkaar beïnvloeden wat natuurlijk ook weer zo z´n gevolgen kan hebben voor de situatie.

Het communistisch systeem is bijna uitgeroeid. En dat is niet voor niets. Erg leuk idealistisch systeem maar in praktijk blijkt de mens toch iets minder kuddedier te zijn. Voor de toekomst hoop dat men snel kiest voor een socialistisch systeem. Het huidige systeem houdt niet lang meer en ik ben bang dat er via een contrarevolutie over gaat op kapitalisme met alle vervelende gevolgen van dien. Ik ben zelf redelijk sociaal aangelegd en vrees dat onze planeet nog meer egoïstisch wordt dan die nu al is.

Cuba is in feite een derde wereldland. Ja, het onderwijs en de zorg zijn gratis maar met enorme wachtlijsten omdat goed opgeleid personeel dikwijls wordt uitgezonden naar partnerlanden in Zuid-Amerika. De inkomens in Cuba zijn zeer laag. Een arts verdient maar een schijntje meer dan een loonwerker. Alleen beroepen die in aanraking komen met toeristen hebben het beter door de fooien. Maar wat heb je aan geld als je het toch niet uit kunt geven? Cubaanse winkels geven vaak lege schappen aan. Voedsel is op bonnen verkrijgbaar. De illegale markt floreert natuurlijk wel.

Uiteraard geven de Cubanen de schuld aan de Amerikanen. De propagandawerking van Castro werkt immers goed met de staatstelevisie en de Granma (partijkrant) is ook nogal eentonig. Aan de andere kant werkt de Amerikaanse propaganda net zo goed natuurlijk. De topper in deze is de Miami Herrald die er alles aan doet om Cuba in een kwaad daglicht te stellen. Sinds 1960 heeft de VS Cuba geboycot en zoals we van de Amerikanen gewend zijn wordt deze met lichte dwang opgedrongen aan de hele wereld. Nadat de Sovjet-Unie uit elkaar viel en dus de steun aan Cuba wegviel kwam het land in een grote crisis. Deze crisis is momenteel bezworen door het toerisme. Vooral veel Italianen en Canadezen weten hun weg naar de toeristische fabrieken in voornamelijk Varadero te vinden.

Mijn vakantie begon pas echt toen ik met de plaatselijke bevolking in aanmerking kwam. Het interesseert mij bovenmatig hoe zij elke dag leven en overleven. Dat ze eigenlijk geen nagel hebben om aan hun kont te krabben en dat ze dat geen fuck interesseert zolang de Salsa muziek maar draait en de rum maar rijkelijk vloeit. Niet dat ze niks te klagen hebben of nooit klagen want ook daar hebben ze de dagelijkse problemen. Maar het oogt allemaal erg zorgeloos. Ze hebben teveel te eten om dood te gaan en verder bezitten ze niets dus daarover hoeven ze zich ook geen zorgen te maken. En als ze een keer wat hebben dan mag iedereen daarvan meegenieten. Het is gewoon een compleet andere wereld dan de prestatiemaatschappij waar wij hier in leven.

Ik heb de Cubanen leren kennen als een zeer gastvrij volk. In toeristische oorden zullen vast wel flessentrekkers zijn maar over het algemeen heeft de Cubaan het niet in zich om je te bedonderen. Zo heb ik op een strandbar in the middle of nowhere omringt door Cubanen mijn portemonnee laten liggen om te toiletteren en na terugkomst lag hij er nog net zo inclusief inhoud (ik kon mijzelf wel voor de kop slaan zo dom te zijn). Daar zat voor hen wel een paar maandsalarissen in. Cubanen nodigen je graag in hun huis uit om te eten. Want eten dat beschrijft wat. De huizen zijn doorgaans een betonnen massa. Het heeft een treurige aanblik. Binnenshuis hebben ze het beter voor elkaar. Ik ben eens bij mensen thuis geweest waar alles pracht en praal was. In een achterkamertje waar de wijkagent niets hoort volgt er dan een kruisverhoor. Want zo nieuwsgierig als ik naar hun doen en laten ben zo nieuwsgierig zijn hun naar de mijne.

En als er dan een gast komt wordt er alles uit de kast gehaald. Ik heb al van alles meegemaakt. Live muziek aan tafel. Kiekjes van opa met Che. Trotse ouders op de schoolprestaties van hun kinderen. En ik zelf heb nog nooit gehad dat ze mij om geld vroegen. Althans niet de mensen waarmee je omgaat. Natuurlijk heb ik wel het fatsoen om te zorgen dat hun niks te kort komen wat uiteindelijk voor mij ook een schijntje is en voor hen een grote gift. Maar ik besef mij wel dat ik Cuba niet kan redden. Mensen die vragen om geld die negeer ik als een ziekte. Je moet jezelf gewoon hard opstellen als het daarom gaat. Maar ik wil van de goede Cubanen zeker niets nemen.

Tot zover mijn tekst die ik voor mijn derde keer Cuba schreef. Inmiddels ben ik terug en ik kan wederom beamen dat het fántástisch was. Normaal valt een tweede of derde keer tegen maar Cuba en Cubanen blijven mij verrassen en fascineren. Ik sluit dan ook zeker niet uit dat er een vierde keer Cuba komt voor Bonehead. Wellicht dat mijn volgende vakantie weer naar dit eiland wordt. Ik heb nog lang niet het idee dat ik klaar ben met Cuba. Hieronder volgt in gedeeltes een verslag van dag tot dag van mijn veertiendaags verblijf op dit eiland van 10 februari tot 24 februari 2008. Het verslag zal geplaatst worden op http://bonehead.waarbenjij.nu/site/index.php?page=message&id=2383604 en http://www.bvopolderboys69.nl/cuba.htm. De laatste vooral om de foto's ten zijner tijd.

13/02 De reis Amsterdam – La Habana
Gisteren is het onbedoeld wat laat geworden. Het was al bijna twaalf uur en dat is niet zo bevorderlijk als je de dag erna om zes uur op moet, een lang reis voor de boeg hebt en de nodige alcoholische versnaperingen hebt genuttigd. Het doordringende geluid van mijn wekker laat mij echter geen andere keus dan uit bed te springen. Eindelijk weer vakantie. Voor het eerst sinds mij laatste bezoek in september 2006 weg uit de dagelijkse sleur die er in Nederland soms heerst en veertien dagen zelfstandig en relax je eigen ding doen zonder te denken aan de sores die je voor eventjes achter je laat. Om zeven uur na een vluchtig ontbijt de koffer en rugzak in de auto geladen om richting Schiphol te reizen. Normaal ga ik wel treinen maar de NS is mij te onbetrouwbaar om te gokken dat alles op tijd verloopt zodat ik op 100% mijn vlucht niet mis. Een twee uur later komen we bij Schiphol aan. Er was nog wat onduidelijkheden. Het was mijn eerste keer via E-ticketing en dat baarde mij nogal zorgen. Sowieso gierden zoals gewoonlijk voor zo’n reis de zenuwen door mijn lijf waar ik anders als zeer relaxt en rustig te boek sta. Dat je helemaal nergens meer mag roken is dan ook een groot nadeel voor mij. Maar achteraf allemaal zorgen om niks natuurlijk.

Mijn reisorganisatie (NBBS/Traveltrend) had de zaakjes nogal goed voor elkaar. Ik had voor deze lange reis (gepland 10:45 uur) comfort class geboekt zodat ik mijn lange stelten ook eens kom verzetten. Nu bleek dat NBBS voor mij een plekje had gereserveerd bij het raam met extreem veel beenruimte. Ongestoord hangen in de stoel dus. Naast mij zat een Duitser van middelbare leeftijd die schijnbaar ook alleen reisde. Het leek mij wel een fatsoenlijke man die in ieder geval niet voor de in mijn ogen verkeerde reden richting Cuba ging. De vlucht verliep voorspoedig. Het eten bestond uit het keuzemenu kip of pasta. Ik dacht ik ga naar Cuba dus laten we maar wennen aan het eerste. Helaas was toktok waarschijnlijk al overleden tijdens het bombardement op Rotterdam. Het ging werkelijk waar nergens over hoewel ik niet bepaald kieskeurig ben waar het om voedsel gaat. Na een vlucht van precies elf uur landde ik en de rest van het vliegtuig op vluchthaven Jose Marti van La Habana. De douanecontrole stelde werkelijk waar geen ene reet voor. Waar de vorige keren nog de hele bagage ondersteboven werd gehaald op zoek naar wat dan ook kon je nu praktisch zo doorlopen. Wel werd ik nog wel brommerig toegesnauwd door een vrouwelijk monster van de paspoortcontrole. Dat was eindelijk old-skool.

Eenmaal buiten was het zoeken naar de begeleider van NBBS. Dat bleek een vrouw te zijn van middelbare leeftijd wel een verschrikkelijk hard en schreeuwerig Amerikaans accent. Haar naam was Kenia en ze deed wel ontzettend haar best voor ons. Aangezien ik een van de eerste was mocht direct naar buiten. Daar duurde het dus niet lang voordat de eerste Popular in de hens werd gezet. Ik had nog wat oude overgehouden. Altijd makkelijk om het eerste uur te overbruggen. Terwijl Kenia naarstig op zoek was naar een bus die ons kon vervoeren had ik de gelegenheid om de voor mij typische Cubaanse geur op te snuiven. Heerlijk is dat. Het duurde nogal lang en inmiddels ging mijn gedachten naar Rosita, Jorge, Janet, Joel, Jozef en al die oude bekenden van mij. Hoe zou het inmiddels met hun zijn.

Eindelijk had Kenia een busje gevonden en ik werd met wat lotgenoten ingeladen. Op naar Ciudad La Habana. Het verkeer was vrij druk vond ik. Ik had in dat korte tijdsbestek meer auto’s gezien dan in mijn twee eerdere versies. Veel oude Lada’s en Chevies natuurlijk en die opmerkelijke kamelebussen waar ze van twee bussen één hadden gemaakt aangedreven door een vrachtauto die werkelijk uitpuilden door de plaatselijke bevolking. Na een uurtje rijden en sideseeing door het prachtige La Habana kwam ik aan in mijn hotel. Ik had Deauville voornamelijk uitgekozen om haar prachtige locatie aan de Malécon. Wat dat betreft werd ik niet teleurgesteld.

Het inchecken ging nogal moeizaam. Ik had niet de goede vouchers. Ik werd naar boven gestuurd door receptionisten naar de stand van reisorganisatie Cubanacan. De dame achter de balie had er ook niet veel zin in en zodoende werd het een langdurig verhaal die de vermoeide Bonehead nogal chagrijnig maakte. Ik wilde gewoon een lekkere douche en dan gaan slapen na een vermoeide reis. Uiteindelijk bleken de goede vouchers in een envelop te zitten die Kenia mij in de hand had gedrukt. Daar had ze wel enige uitleg bij mogen geven. Het was immers voor mij de eerste keer dat ik op deze manier door Cuba reisde. Nadat ik eindelijk ingecheckt kon ik mij eindelijk gaan douchen. Bij het uittrekken van mijn blouse dondert mijn PDA op de harde tegelvloer. Reanimatie mocht niet meer baten. Hij was voorgoed overleden. Zodoende kon ik mijn bevindingen op een ouderwetse manier gaan noteren.

Uiteindelijk werd ik getrakteerd op een ijskoude douche. Maar eigenlijk deerde mij dat niet zoveel. Ik was moe en ik voelde mij vies. Koud nam ik dan maar voor lief. Na de douche en mijzelf eindelijk in een korte broek gehesen loodste ik mij naar de lobby van het hotel. Het was inmiddels donker geworden op de Malécon wat een wirwar aan lichtjes van auto’s gaf op de drukke straat. Ik besloot mijzelf te trakteren op een lekker blikje Bucanero. De tweede werd mijn Waterloo. Ik besloot dat het verstandig was mijn donszachte bed op te zoeken zodat ik morgen fris de stad kon verkennen. Zo kon het gebeuren dat ik om half negen al naar bed ging. In Nederland was het echter al half drie. Morgen weer een dag.