Dag 2. Havana

Dag 2. La Habana

Om zes uur klaar wakker. Dat krijg je er van als je daags ervoor om half negen in je nest ligt. En och wat was dat bed toch zo lekker zacht. Vol goede moed trek ik in één ruk de gordijnen open. Ik word getrakteerd op een prachtig uitzicht. Niks ubertoeristisch plaatjes. Voor mij staat een vervallen gebouw met appartementjes waar vrolijk de was danst op het cadans van de wind. Welkom in Cuba.

Snel onder de douche gehopt die minstens net zo koud was als gisteren. Kijk dat is nog eens wakker worden. Niet zaniken: We zijn op vakantie en we zijn op Cuba. Rond een uur of zeven maar aangeschoven voor het ontbijt. Nu ben ik al niet zo’n grote eter en al helemaal niet wanneer het warm is. Het voedsel in hotels is doorgaans ook niet uitnodigend om daarvan te gaan schransen. Dus een paar plakjes fruit en liters koffie is voor mij de juiste start van de dag.

Toen baalde ik al als een stekker. Onze Amerikaanse schreeuwmadam zou om 11:30 langskomen en normaal negeer ik zulke afspraken maar nu had ik nogal wat vragen omtrent wat zaken en had ik haar nodig. En ik wou zo graag de stad verkennen. Heb ik eindelijk vakantie heb ik nog afspraken die mijn binden. Wat een klotezooi.

Maar goed ik ga natuurlijk wel op pad. Het was frisjes met een graad of twintig en zwaar bewolkt. Niet echt vakantieweer maar goed.Ik heb veel leuke dingen gelezen dus ik ga op pad met mijn snelflitser om eens wat her en der plaatjes te schieten van de nabije omgeving van mijn hotel. Al snel liep ik langs een gebouw dat men aan het renoveren was. Dat ging in zodanig straf tempo dat het gebouw ten tijde van de volgende zondvloed net af is. Een jongeman zag de toerist al in mij en begon om een sigaret te bietsen. En ach aangezien ik net de lobby van het hotel van de laatste pakjes Popular had ontdaan kon ik er wel eentje missen. Daarna maar snel doorgelopen. Als eerste was het imposante monument van Maximo Gomez aan de beurt. Klik een Kodakmomentje. Daarna met gevaar voor eigen leven de Malécon overgestoken. Prachtig relaxed zittend in een parkje kijkend naar andere mensen en naar de wilde zee.

De wilde zee trekt mij. Ik vind het prachtig gezicht om de golven met volle vaart tegen de dijk aan te zien boksen wat weer prachtige opspattende watermassa’s opleverde. Klik. Heerlijk relaxed. O nee fuck het is alweer tijd om het hotel op te zoeken. Onze Kenia zal zo wel te horen zijn. Gewapend met de Geogids in de kontzak de oversteek van Malécon gewaagd. Nog even wat lezen en daar kwam madam wel aan. Even gepraat over het wel en wee van een auto huren . Ze adviseerde mij een all-risk verzekering af te sluiten voor die paar CUC meer en ik kreeg er nog drop off kosten bij van een CUC of vijftig. Ja goed. Ik heb vakantie dus dat kost geld. Over de binnenlandse vlucht hoefde ik geen tax te betalen wist ze mij te vertellen en ik moest rekenen op een CUC of vijf voor het transport van terminal één naar terminal drie op mijn laatste dag. Ook adviseerde ze mij met klem geen lifters mee te nemen omdat ze op zeker mijn bagage zouden klauwen. Dankbaar nam afscheid van haar.

Dan maar op naar de plaatselijke rent-a-car boer Rex. Kenia had mij verteld waar ik het kon vinden en ik banjerde richting een gebouw met torentjes. Nog een kiekje van het monument van Calixto Garcia. In de verte waren de wapperde zwarte doekjes rond het Amerikaanse Consulaat (althans dat neem ik) te zien. Tigmaal werd ik aangeklampt door de eivormige taxi’s die mij graag wilden vervoeren. En ach ik heb nog jonge benen dus ik kan wel lopen. Bij de Rex aangekomen ging het als vanouds op zijn Cubaans. De hele papierwinkel moest er aan te pas komen en veel over en weer getelefoneer met liefelijke kusjes als afscheid waren het gevolg. Ik probeer de aardige dame in kwestie nog wel even de gek aan te steken door te zeggen dat ze op deze manier nooit haar spelletje Solitude kan afmaken. Of ze me niet begreep of als ze het leuk vond weet ik niet. Ze kon er in ieder geval niet om lachen.

Uiteindelijk toch weg kunnen rijden in een prachtige Skoda Fabia. Dat beestje reed zo lekker dat ik hem bijna zou ruilen tegen mijn eigen Daewoo Lacetti. Uiteraard werd mijn rijdende woning voor een dikke week direct aangekleed met de nodige Heracles prullaria. Het zwart-witte bloed blijft kruipen waar het niet gaan kan hè. De auto maar rechtstreeks richting mijn hotel gereden. Vandaag en morgen had ik hem toch niet nodig. De parkeerwachter van dienst maar een paar centjes in de hand gedrukt en zo konden we te voet verder.

Het was inmiddels al ver in de middag. Ik besloot om morgen maar het een en ander te bezoeken en vandaag te gebruiken om mij te oriënteren wat rond te lopen in Havana Vieja en als een jager op zoek te gaan naar wat voer. In Havana Vieja heb je prachtige parkjes waar Cubanen en toeristen door elkaar zitten en keuvelen over van alles en nog wat. Heerlijk het hele schouwspel aanschouwen onder het genot van een drankje en sigaretje. Dan weer een stukje lopen naar het volgende parkje. Onderweg werd deze bleekscheet nogal eens aangeklampt door goudzoekers die hun ‘sigaren’ aan de man probeerden te brengen. In eerste instantie wimpel je ze simpel af. Maar op een gegeven moment raak ik wat geïrriteerd als voor de vijftigste keer iemand mij wat wil verkopen. Dat doen ze maar aan dat polsbandjesvolk dat in een bus met gedrapeerde ramen in en uit Havana wordt gesluisd. En wat doe ik als ik geïrriteerd raak? Dan ga ik irriteren. Dus toen een kale man mij sigaren wou verkopen besloot ik de rollen om te draaien. Ik zeg tegen die knakker dat ik nog mooi doosje Agio’s in de aanbieding had voor hem. Voor vijftien CUCjes mocht ze hebben. De arme man keek of hij water zag branden. Toen ik nog wat opdringerige hem opzocht vluchtte hij weg. Dat zal hem leren!

Ik besloot maar een restaurantje op te zoeken. Het werd Italiaans bij Da’ Isabel. Daar zaten een heel koppel Italianen. Het lijkt net of die mensen geen dag zonder hun eten kunnen. Ik besloot mijn dorst te lessen met een Bucanero en vroeg om de menukaart. Het werd pizza voor een schappelijk prijsje van een CUC of drie. Een heerlijke pizza viel mij te deel. Hij smaakte mij echt overheerlijk. Ik besloot hem de fingering touche te geven door er een Bucanerootje achteraan te knikkeren. Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Ik begon hem naar te voelen en besloot naar mijn hotel op te krassen. Het was nog een beste tippel en ik was blij dat ik over was. Het werd inmiddels al schemerig en besloot het nare gevoel maar weg te spoelen met een glaasje Havana Club. Het was net of er een engeltje over mijn tong pieste. Ik voelde mij een stuk beter. Toch besloot ik even later met kamer op te zoeken zodat ik morgen fris aan eigenlijk mijn enige vrije dag in Havana te kunnen beginnen. En jawel een koude douche helpt altijd daarbij. Rond negen uur ging het licht uit. Morgen maar eens de geijkte plekken bezoeken.