Dag 3. Havana

Dag 3. Havana

Het voordeel van vroeg naar bed gaan is toch ook wel dat je vroeg wakker bent zodat je de hele dag nog voor je hebt en je het hele daglicht mag meemaken. Het kleine nadeel is dat ik moet wachten voordat ik aan het ontbijt kan gaan. Ik vond het wel verstandig wat te eten alvorens de stad in te gaan. Hoewel ik een grote afkeer jegens het fenomeen ontbijt heb. Een koude douche helpt uitstekend om wakker te worden en om zeven uur staat de koffie en allerlei etenswaren klaar wat ik dus maar mondjesmaat pak. Voor acht uur heb ik de toko alweer verlaten om richting Havana Vieja te gaan.

Mijn eerste doel was om een plek te zoeken waar ik even het thuisfront kon berichten om te laten weten dat alles goed gaat. Sms’en is niet bepaald mijn ding en via de mail kun je toch iets meer kwijt dan dat gehannes met zo’n telefoon. Ik had mijzelf bedacht om dit via het katoor van de plaatselijke KPN winkel, Etecsa, in Havana Vieja te bewerkstelligen. Dus ik loop via de Malécon en de Avenida del Puerto richting het Castillo de la Real Fuerza. Om daar de straat Obispo in te slaan alwaar de winkel zich zou bevinden. Uiteindelijk wel eenvoudig gevonden. Ik ga naar binnen en spreek de bewaker aan. Hij spreekt goddank een beetje Engels. Ik vraag of het internet werkte. Hoe verrassend was zijn antwoord positief. Dat was de voorgaande keren wel anders. Er zat natuurlijk wel een addertje onder het gras. De internetkaarten waren al dagen uitverkocht. De toelevering stokte. Hij probeerde mij uit te leggen waar volgens nog wel internet mogelijkheden waren.

Uiteraard was ik al snel de weg kwijt. Ik had er nogal dorst van gekregen en besloot dan maar het museum van Havana Club te bezoeken. Ik vond het naar Cubaanse begrippen een flinke entreeprijs van vijf CUC. Ik besloot mijzelf aan te sluiten bij een groep polsbandterroristen met een Engelstalige gids. Het proces van vroeger en nu werd daar uit de doeken gedaan compleet met oude vaten en andere hulpmiddelen. Eigenlijk vind ik dergelijke processen niet eens zo heel erg interessant. Maar goed. Na afloop ik een bar een slok speciale Havana Club naar achteren gegoten wat mij eigenlijk zo vroeg op de morgen ook niet kan bekoren. Ik stond al vrij snel aan een prachtige bar. Daarna werd het volk gepusht om Havana Club prullaria te kopen in de commerciële shop. Vrij snel stond ik alweer buiten.

Maar goed nog steeds dus niet geinternet. Ik hoor in mijn achterhoofd de bewaker iets brabbelen over Capitolio dus besluit gewapend met de Geo de draf richting dat gebouw te zetten. Uiteraard moest er op elk pleintje eventjes halt worden gehouden om de oude hobby van mensen kijken weer op te pakken. Maar toch redelijk vlot was ik bij dat immense gebouw aangekomen. Ik was er gisteren nog langsgelopen en zag dat in de bioscoop er tegenover de film Pirates of the Cariben draaide. Na een colaatje besloot ik een kaartje te kopen voor het Capitool en voor een uurtje internet. Ik vind het Capitool een prachtig gebouw met prachtige hoge plafonds en dito schilderingen. Na enkele plaatjes te hebben geschoten besloot ik mij aan te sluiten voor de Cyberroom. Er zijn nog 3 wachtende voor u. Toch maar aangesloten zodat ik in ieder geval aan de beurt kwam. Na een uurtje was het dan toch mijn beurt. Met een paar schermpjes open waarvan ik er in één aan het mailen ben zorgt ervoor dat het niet eens zo erg opvalt dat de verbinding een slakkengang is. Na alle plichtplegingen gedaan te hebben vervolgde ik mijn weg in het Capitool waar ik de nodige foto’s geschoten heb van de prachtige ruimtes die het herbergt.

Het was inmiddels al na de middag toen ik het Capitool verliet. Ik besloot dat ik mij samen met een blikje Tukola en een Popular mij neer te laten ploffen in de nabijheid van het Capitool. Het viel mij op dat de omgeving nogal geteisterd werd door schooierende tandloze oude dametjes voor een Peso of wat. Het lijkt of iedereen hier bedelt behalve de honden. Er wordt van alles aangeboden. Van sigaren tot marihuana, van coke tot aan hun zus. Het wordt steeds irritanter dat de mensen je niet met rust lijken te willen laten. Op een gegeven moment lijk je zelf op de vlucht te slaan voor het ongedierte. Natuurlijk ga ik niet op hun in en word ik steeds onvriendelijker. Ik begin stilaan te hopen dat het zo niet mijn hele vakantie zal gaan.

Wat sowieso nog op het program staat was het Museo de la Revolucion. Ik ben zelf bovenmatig geïnteresseerd in de historie daarvan. Ik was al langs de boot gelopen en ik had al meewarrig naar het gebouw gekeken wat erachter stond. Ik mistte echter de bordjes die er anders wel overal staan. Dus ik had al plaatsgenomen op een bankje in het park er voor. Dan blijken er ook nog Cubanen te zijn die niet direct wat van je moeten maar gewoon een praatje met je willen maken. Mijn vermoeden werden bevestigd en na een tijdje nam ik vriendelijk afscheid van de aardige man. Ik besloot het zwaarbewaakte gebouw te betreden. Daar de routing gevolgd zoals die stond aangegeven wat een mooie opsomming van hun waarheid opleverde. Je kon het zo gek niet bedenken of het lag er wel van de Revolutie. Van uniforms tot geweren tot jasknopen die van een van de helden zou zijn geweest. Ik vond het machtig interessant hoewel ik de informatie nogal eenzijdig vond en in mijn belevingswereld niet geheel juist was. Wat mij het meest bijbleef was een deel van de toespraak van Fidel Castro dat voor de Revolutie Cubanen in hutjes leefden. Dan vraag ik mij hard op af of de Cubaan gezien de algehele evolutie er wel evenredig er op vooruit gegaan is. Al met al heb ik uren gelopen in het museum en ik vond het meer dan waard. Bovendien was het ook nog eens gehuisvest in een prachtig gebouw.

Eenmaal buiten besloot ik op zoek te gaan na een restaurant. Ergens in Havana Vieja liet in mijzelf in een stoel vallen om de menukaart ter hand te nemen. De prijzen waren flink duurder dan gisteren. Maar omdat ik geen zin had om weer te verkassen besloot ik toch maar te blijven. Vandaag geen pizza zoveel was duidelijk. Hoewel ik niet helemaal begreep wat ik bestelde bleek het goed te bevallen. Het waren een soort van varkenslapjes met ham, kaas, uien en champignons. Het een en ander aangevuld met spaghetti. Na het eten, toen het al iets donkerder begon te worden, besloot ik maar de terugreis aan te vangen richting mijn hotel.

Hoewel er van alle kanten gewaarschuwd werd niet in het donker door Havana te lopen besloot ik toch nog even lekker uit te waaien op de Malécon nabij het hotel. Daar raakte ik in gesprek met Aloys (Alwieeeeee). Hij zei dat hij op de universiteit werkte als sportinstructeur met als vakken basketbal en (hoe kan het anders) honkbal. Hij sprak een vrij goed mondje Engels en we hebben gepraat over van alles en nog wat. Hij had veel hoop dat er onder leiding van Raul Castro er veel meer vrijheden zouden ontstaan. Dit terwijl wij aan de andere kant van de weg ernstig werden geobserveerd door een tweetal agenten. Ikzelf heb daarover ernstig mijn twijfels en denk dat het meer een worst is om het volk tevreden te houden. Aloys kon vertellen dat er steeds meer tegenstand kwam tegen het regime en als dit zo door zou gaan hij niets uitsloot. Ik weet het allemaal niet. Ik vroeg aan hem of hij dacht dat de levensstandaard in andere omringende landen als Dominicaanse Republiek of Haïti nu zoveel beter is. Hij wist het niet. Ik denk van niet.

De avond was inmiddels goed gevallen en ik besloot voor het laatst in Havana mijn bed op te zoeken. Na een laatste shagje voor Aloys te hebben gedraaid nam ik afscheid van hem en bedankte hem voor het prettige gesprek. Morgen zal ik de hoofdstad achter mij laten. Ik hou een dubbel gevoel over aan Havana. Aan de ene kant een prachtige stad met prachtige gebouwen maar aan de andere kant is het juist daar erg toeristisch met alle ellende van dien.