Dag 5. Cienfuegos
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Bonehead
29 Februari 2008 | Cuba, Cienfuegos
Dag 5. Cienfuegos
Heerlijk uitgerust begin aan een nieuwe dag. Rond zeven uur een verfrissende douche om een half uur later aan te schuiven aan het ontbijt. Na de dag van gisteren huiverde ik voor deze dag. Het zou een rit worden van een kilometer of vierhonderd. Na de ervaring van gisteren niet echt motiverend. Het eten smaakte voor de verandering goed alsmede uiteraard de koffie. Ook het uitchecken was zo gebeurt en zodoende liep om half negen richting mijn bolide.
Een oudere Cubaan had nogal zijn best gedaan om mijn vierwieler zijn originele kleur weer te geven wat hem aardig was gelukt. Ik bedankte hem vriendelijk met een fooi en reed toen de berg af richting Pinar del Rio. De Autopista werd ditmaal eenvoudig gevonden. Onderweg stond een oudere vrouw te wachten op lift die ik haar gaf. Op naar Havana. De rit naar Havana verliep zeer voorspoedig. In een mum van tijd arriveerde ik weer in Havana. Zo kon het blijkbaar ook. De vrouw sprak geen Engels maar ik kon uit haar handen en voeten opmaken dat ze zich zorgen maakte over mij. Ik reisde toch alleen en ik moest uitkijken voor de criminelen die langs de weg stonden. Al snel in Havana namen we afscheid van elkaar en zij trachtte mij nog uit te leggen hoe op Autopista A1 te geraken.
Havana bleek niets te zijn veranderd. Urenlang heb ik rondjes gereden door de stad op zoek naar aanknopingspunten voor mijn vervolgroute richting het oosten. Ik probeerde mij via de het vliegveld opnieuw te oriënteren maar ook dat hielp niet. Buiten de stad nog een jongere vrouw opgepikt om haar naar huis te brengen in de hoop dat zij mij verder kon helpen maar ook dat hielp niet. Drie keer langs de botanische tuin gereden en Playa del Este aangehouden. Vele verkeersovertredingen gemaakt die gelukkig onopgemerkt bleven door de politie. Vermoeidheid zorgde ervoor dat ik geen stoplichten zag of eenrichtingsborden. Wat was ik het zat toen ik voor de zoveelste keer op dezelfde weg reed. Moedeloos reed ik rond toen ik in mijn achteruitkijkspiegel toevallig een bord zag die niet door zon verbleekt en onleesbaar was geworden. Hoog in de ankers. Gewoon midden op de weg keren. En wat schetste mijn verbazing toen ik dichterbij kwam? Sta Clara -> 255 kilometer. Er bestaat dus toch een God.
Vol gas richting Santa Clara. De motorwouten stonden om de paar kilometer maar even later ging het gewoon met een vaartje van honderddertig over de betonplaten. De vermoeidheid begon toe te slaan en ik besloot toch even een tussenstop te maken bij een ‘wegrestaurant’. Oh wat smaakt zo’n blikje cola fijn als je een droge bek hebt. Toch maar weer het gas flink ingedrukt want het begon al laat te worden. Voor de verandering ontbraken er ditmaal geen wegwijzers en dus voerde ik ineens richting Cienfuegos. Onderweg kwam ik talloze bussen tegen met dichte gordijnen wat mij een goed gevoel gaf in de juiste richting te zitten. Zelfs de afslag naar Cienfuegos stond perfect aangegeven. Ik kon mijn geluk niet op.
Tegen de schemering aan reed ik Cienfuegos binnen. Ik was inmiddels doodop. Mijn hotel bleek aan de Punta Gorda te zitten dus ik rij daar die boulevard op. Natuurlijk kon ik mijn hotel niet vinden en reed op en neer de boulevard over. Hotel Jagua stak er wel bovenuit. Uiteindelijk zag ik het bordje Palacia Azul staan. Ik parkeerde mijn auto op het priveterrein. Ik strompel het koloniale huis binnen waar ik ontvangen wordt door een alleraardigste gastvrouw. Ze wil terstond voor mij één of andere cocktail maken als welkomsgeschenk. Dat lijkt mij toch niet zo goed plan. Het hotel blijkt maar een paar kamers te bezitten. In de lobby zitten een tweetal Nederlandse oudere stellen die al snel in de gaten hadden dat ik een landgenoot was. Dat was natuurlijk ook niet zo vreemd aangezien in het zwart-witte tricot van Heracles aan had. We wisselden wat woorden en ideeën voordat de gastvrouw mij naar de kamer begeleid.
Het blijkt een enorme balzaal te zijn die van allerlei gemakken is voorzien. Na een heerlijke douche kon ik het niet nalaten om te constateren dat ik vijf kilo was kwijtgeraakt. Opgefrist en wel had ik geen zin om de stad in te gaan om te eten en bestelde een tosti bij de gastvrouw. Behalve de kamers was ook de prijs van die tosti met vijf CUC behoorlijk sjiek. Maar goed hij smaakte fantastisch en dat is ook veel waard.Inmiddels was ik helemaal klaar voor de cocktail van het huis en ook die smaakte heel behoorlijk. Het één ander nog weggespoeld met een Bucanero of wat. Na een korte wandeling langs de baai toch maar richting hotel geslopen. Cienfuegos ziet er prachtig uit maar ik ben compleet gebroken. Toch jammer. Van slapen komt namelijk niet echt veel. Het is namelijk feest in het stadje wat de rust niet ten goede komt. Helaas moet ik morgen alweer weg want dit lijkt mij een leuk stadje om een dagje te wandelen. Dat had ik toch anders moeten plannen. Morgen richting het toeristische Trinidad. Op papier een korte rit maar wie weet hoe het in de praktijk gaat. Nu eerst slapen.
Heerlijk uitgerust begin aan een nieuwe dag. Rond zeven uur een verfrissende douche om een half uur later aan te schuiven aan het ontbijt. Na de dag van gisteren huiverde ik voor deze dag. Het zou een rit worden van een kilometer of vierhonderd. Na de ervaring van gisteren niet echt motiverend. Het eten smaakte voor de verandering goed alsmede uiteraard de koffie. Ook het uitchecken was zo gebeurt en zodoende liep om half negen richting mijn bolide.
Een oudere Cubaan had nogal zijn best gedaan om mijn vierwieler zijn originele kleur weer te geven wat hem aardig was gelukt. Ik bedankte hem vriendelijk met een fooi en reed toen de berg af richting Pinar del Rio. De Autopista werd ditmaal eenvoudig gevonden. Onderweg stond een oudere vrouw te wachten op lift die ik haar gaf. Op naar Havana. De rit naar Havana verliep zeer voorspoedig. In een mum van tijd arriveerde ik weer in Havana. Zo kon het blijkbaar ook. De vrouw sprak geen Engels maar ik kon uit haar handen en voeten opmaken dat ze zich zorgen maakte over mij. Ik reisde toch alleen en ik moest uitkijken voor de criminelen die langs de weg stonden. Al snel in Havana namen we afscheid van elkaar en zij trachtte mij nog uit te leggen hoe op Autopista A1 te geraken.
Havana bleek niets te zijn veranderd. Urenlang heb ik rondjes gereden door de stad op zoek naar aanknopingspunten voor mijn vervolgroute richting het oosten. Ik probeerde mij via de het vliegveld opnieuw te oriënteren maar ook dat hielp niet. Buiten de stad nog een jongere vrouw opgepikt om haar naar huis te brengen in de hoop dat zij mij verder kon helpen maar ook dat hielp niet. Drie keer langs de botanische tuin gereden en Playa del Este aangehouden. Vele verkeersovertredingen gemaakt die gelukkig onopgemerkt bleven door de politie. Vermoeidheid zorgde ervoor dat ik geen stoplichten zag of eenrichtingsborden. Wat was ik het zat toen ik voor de zoveelste keer op dezelfde weg reed. Moedeloos reed ik rond toen ik in mijn achteruitkijkspiegel toevallig een bord zag die niet door zon verbleekt en onleesbaar was geworden. Hoog in de ankers. Gewoon midden op de weg keren. En wat schetste mijn verbazing toen ik dichterbij kwam? Sta Clara -> 255 kilometer. Er bestaat dus toch een God.
Vol gas richting Santa Clara. De motorwouten stonden om de paar kilometer maar even later ging het gewoon met een vaartje van honderddertig over de betonplaten. De vermoeidheid begon toe te slaan en ik besloot toch even een tussenstop te maken bij een ‘wegrestaurant’. Oh wat smaakt zo’n blikje cola fijn als je een droge bek hebt. Toch maar weer het gas flink ingedrukt want het begon al laat te worden. Voor de verandering ontbraken er ditmaal geen wegwijzers en dus voerde ik ineens richting Cienfuegos. Onderweg kwam ik talloze bussen tegen met dichte gordijnen wat mij een goed gevoel gaf in de juiste richting te zitten. Zelfs de afslag naar Cienfuegos stond perfect aangegeven. Ik kon mijn geluk niet op.
Tegen de schemering aan reed ik Cienfuegos binnen. Ik was inmiddels doodop. Mijn hotel bleek aan de Punta Gorda te zitten dus ik rij daar die boulevard op. Natuurlijk kon ik mijn hotel niet vinden en reed op en neer de boulevard over. Hotel Jagua stak er wel bovenuit. Uiteindelijk zag ik het bordje Palacia Azul staan. Ik parkeerde mijn auto op het priveterrein. Ik strompel het koloniale huis binnen waar ik ontvangen wordt door een alleraardigste gastvrouw. Ze wil terstond voor mij één of andere cocktail maken als welkomsgeschenk. Dat lijkt mij toch niet zo goed plan. Het hotel blijkt maar een paar kamers te bezitten. In de lobby zitten een tweetal Nederlandse oudere stellen die al snel in de gaten hadden dat ik een landgenoot was. Dat was natuurlijk ook niet zo vreemd aangezien in het zwart-witte tricot van Heracles aan had. We wisselden wat woorden en ideeën voordat de gastvrouw mij naar de kamer begeleid.
Het blijkt een enorme balzaal te zijn die van allerlei gemakken is voorzien. Na een heerlijke douche kon ik het niet nalaten om te constateren dat ik vijf kilo was kwijtgeraakt. Opgefrist en wel had ik geen zin om de stad in te gaan om te eten en bestelde een tosti bij de gastvrouw. Behalve de kamers was ook de prijs van die tosti met vijf CUC behoorlijk sjiek. Maar goed hij smaakte fantastisch en dat is ook veel waard.Inmiddels was ik helemaal klaar voor de cocktail van het huis en ook die smaakte heel behoorlijk. Het één ander nog weggespoeld met een Bucanero of wat. Na een korte wandeling langs de baai toch maar richting hotel geslopen. Cienfuegos ziet er prachtig uit maar ik ben compleet gebroken. Toch jammer. Van slapen komt namelijk niet echt veel. Het is namelijk feest in het stadje wat de rust niet ten goede komt. Helaas moet ik morgen alweer weg want dit lijkt mij een leuk stadje om een dagje te wandelen. Dat had ik toch anders moeten plannen. Morgen richting het toeristische Trinidad. Op papier een korte rit maar wie weet hoe het in de praktijk gaat. Nu eerst slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
