Dag 6. Trinidad

Dag 6. Trinidad
Rond een uur of zeven was ik wakker. Na een heerlijke douche genomen in de luxueuze badkamer maar aangeschoven voor het ontbijt. Dit maal niet in buffetvorm maar het werd bordje voor bordje opgediend. Natuurlijk was het al snel zat. Na twee bordjes met voornamelijk fruit haak ik af. Van koffie krijg ik nooit genoeg dus daar gooi ik mij vol mee. Tijdens het eten stond ESPN Español op. Toch leuk dat ik het voetballen een beetje kan volgen. Helemaal als ik de doelpunten van PSV tegen Helsingborgs zie. Een goede uitgangspositie dat mede door een schwalbe wordt gecreëerd.

Na het eten besloot ik nog eventjes wat foto´s te schieten van de prachtige baai van Cienfuegos. De haven zou vroeger zeer bedrijvig zijn geweest en ook nu vaarden wat schepen af en aan. Een prachtig gezicht. Toch besloot ik om een uur of half negen weg te rijden uit dit liefelijke stadje. Al snel zie ik de wegwijzer naar Trinidad. Ik volg dat bord en rijd onder andere langs het Baseballstadion van Cienfuegos . Bleek ik toch weer verkeerd te zijn gereden. Klein stukje terug en een weg verder op geprobeerd. Dat leek er meer op. Op naar Trinidad. Wellicht dat ik nu eens op tijd was. Het was slechts 74 kilometer naar Trinidad.

Op een gegeven moment stond er de afslag aangegeven naar Trinidad. Ik kom op een min of meer parallelweg terecht. Logischerwijs kies ik ervoor om de weg te pakken die in mijn verlengde ligt omdat er geen tekens waren die het anders maakten. Na een paar honderd meter kom ik een hevig zwaaiende Cubaanse jongeman tegen. Ja shit zeg. Ik vraag of ik verkeerd rij in een mengelmoesje van Spaans, Frans en Engels. De man blijkt warempel een aardig mondje Engels te spreken. Hij moest ook naar Trinidad en dat was de andere kant op. Hij ziet er betrouwbaar uit en ik besluit hem een lift aan te bieden.

Het blijkt geen foute inschatting te zijn geweest. Hij vertelt mij veel over de omgeving. Onderweg pikken we ook nog de nodige andere lifters op die niet zelden eventjes verderop weer gedropt willen worden. De Cubaanse man gaat tot het einde met mij mee en biedt mij een kop koffie aan in zijn huis. En zo kan het gebeuren dat ik al om tien uur op de plek van bestemming ben. Onderweg kom ik vlak voor Trinidad al mijn hotel Maria Dolores tegen. Ik besluit op zijn aanbod in te gaan. Zodoende kom ik bij zijn thuis in een van de buitenwijken van Trinidad. Het is min of meer een ontvangsthal met talloze schommelstoelen. Er wonen diverse generaties in het huis. De oudste is opa. Hij is drieëntachtig maar ziet er nog bijzonder pienter uit.

Een van de zwagers van het stel heeft jaren geleden in Dresden gewerkt en begint met een kruisverhoor over van alles en nog wat in het Duits. Na een tijdje begint het wat te vervelen en ik besluit na de heerlijke koffie hen te complimenteren met de koffie maar dat ik toch besluit te gaan. De Cubaanse man vraagt nog of ik blijf eten maar dat sla ik toch maar vriendelijk af. Ik besluit mijn auto bij mij hotel te parkeren om te voet naar Trinidad te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ik plant mij auto onder een boom en kleed mij luchtig aan. Eerst Trinidad maar eens verkennen. Het was een kwartiertje lopen naar het stadje.

Wat als eerste opviel was de grote aantallen polsbandjes dat op dit stadje werd losgelaten. Deze werden allen door dezelfde route gedrukt waarna ze weer in de bus geloosd werden naar de volgende bestemming. Het is een prachtige evenement dat door mij wordt gadegeslagen vanaf een bankje in het park. Natuurlijk worden ook nog de nodige foto´s geschoten van de prachtige koloniale gebouwen die Trinidad rijk is. Ook moet ik even kijken op de grote toeristische markt die er standaard lijkt te zijn. Vermoeid plof ik neer in de bar met de naam La Canchanchara. Al nippend van mijn cola en trekkend aan Popular geniet ik van de muziek wat er live aanwezig is. Aangenaam is ook om te zien hoe de hordes toeristen zich gedragen. En waar toeristen zijn sjacheraars die hun waar tot vervelends toe aan de man wil brengen. Een kale meneer heeft wel zeker vijf keer wat aangeboden. Op een geven moment vroeg hij mij of ik Cohiba´s danwel Montechristo´s wilde. Ik zei hem dat ik voor niets minder ging dan Willem II. Pas toen was ik hem voorgoed kwijt. Na een tijdje begint mijn buikje wat te knorren dus wordt het zaak om wat te eten.

Restaurants puilen op het tijdstip uit en het is zoeken naar een restaurant met enig plek Uiteindelijk vond ik aan de doorgaande weg (Antonio Maceo?) een donkerbruin halletje. De medewerkers aldaar bleken het Engels niet machtig. Uiteindelijk kreeg ik toch mijn blikje cola en de menukaart. Nu was die menukaart compleet in het Spaans. Erger nog was dat het geschreven was en voor mij dus onleesbaar. Goed dan maar op de gok. Oogjes dicht en wijzen maar. Doet u mij die maar. Het bleek dus roze rijst met gerookt varkensvlees, zwarte bonen en één of andere groene ondefinieerbare groente. Maar goed alles door elkaar gemaald en het was overheerlijk. Inmiddels werd het alweer wat schemerig en ik besloot om mijn hotel op te zoeken. Na een minuut of dertig lopen was ik weer bij Maria Dolores waar ik mijn ge-up-date rugzak uit de auto haalde.

Ook Maria Dolores bleek een soort bungalowpark te zijn. Volgens mij waren er vele Cubanen die daar hun vakantie vierden. Na een heerlijke warme douche besloot ik lekker voor mij huisje te gaan plaatsnemen. Na een tijdje begon ik toch wat dorst te krijgen en besloot ik richting het zwembadbar te lopen. Die zou tot een uur of zeven open zijn wat voor mij ideaal was om een paar te drinken en dat het toch niet te laat te maken omdat er morgen weer gereden moest worden. Bij de bar zwaaide ene Eduard de scepter. Hij voorzag mij van de nodige Cristalletjes deze keer. Ook wierp hij zich op als een interessante discussiepartner. Zo had hij onder andere een zus wonen in het Belgische Gent kon hij mij vertellen. Verder gekletst over alle daagjes probleempjes waar hij en andere Cubanen tegenaan liepen.

Zo had hij net de hele handel opgeruimd toen bleek dat het entertainment op zich liet wachten wat tot gevolg had dat Eduard de hele handel weer op mocht bouwen en de bar weer los mocht gooien. Hetgeen weer tot gevolg had dat hij geen vervoer en hij naar huis moest lopen. Ik besloot daar niet meer op te wachten en vroeg mijn bed op te zoeken. Morgen een rit naar Camagûey. Eduard had mij precies verteld hoe te rijden dus dat zou een eitje moeten zijn. We zullen zien!