Dag 7. Camagüey

Dag 7. Camagüey

Voor de verandering maar weer eens vroeg wakker. De rit naar Camagüey is een aardige en je weet maar nooit hoeveel je je verrijdt. Dus al vroeg aan het ontbijt en wie kom ik daar tegen? Juist de stellen uit Sittard. Nog even wat gepraat en toen toch maar uitgecheckt voor de laatste lange rit van de vakantie. Ik pleur mijn rugzak in mijn auto en loop om mijn auto heen. Hij stond heerlijk in de schaduw. Opeens viel mijn oog op iets eigenaardigs. Ik weet dat ik er mooie verstralers op had zitten maar om ze nu direct te demonteren gaat mij wat ver. Iemand vond ze klaarblijkelijk zo mooi dat hij ze maar afgeschroefd had en meegenomen voor zijn eigen Lada. Wel heel sportief dat hij de bedrading netjes had afgewerkt. Toch maar goed zo’n all-risk verzekering. Ik kon er wel om lachen en zo vervolgde ik mij weg richting Camagüey.

Met de hulp van Eduard gisteren en de kennis van de dag ervoor was het vinden van de goede weg richting Sancti Spiritus een eitje. Eduard had mij duidelijk verteld waar op te letten tijdens mijn rit. En al zo geschiedde. Eigenlijk was het een heel rustige rit omdat ook ik grotere steden als Sancti Spiritus en Ciego de Avila de weg bijzonder goed stond aangegeven. Op gegeven moment reed er in een stadje een bakwagen vol Cubanen voor mij en bij een overgang had een van de passagiers mij en mijn auto in de gaten. Hevig begon hij te wenken. Ik kon het mij levendig voorstellen dat hij liever in een luxe auto zich vervoerde dan in die overvolle bakwagen. In een mum van tijd had ik dus mijn auto vol zitten hoewel de lifters niet bij mijn doelgroep qua lifters behoorden.

In een vloek en een zucht en onder de klanken van de Cubaanse radio reed ik in één vaart Camagüey binnen. Ik was hier zes jaar geleden al geweest maar veel kon ik mij niet zo herinneren. De Cubanen al snel afgezet. Ik had mij voorgenomen eerst het hotel op te zoeken. Ik overnachtte in Hotel Colón wat aan de Calle Republica zou moeten zitten. De hoofdstraat van Camagüey. Natuurlijk duurde het weer een eeuwigheid. Ik zag al waar ik morgen na toe moest en doorkruiste het hele centrum. Dat centrum bezorgde mij bijna claustrofobie met de nauwe straatjes en eenrichtingsverkeer. Uiteindelijk komt Bonehead natuurlijk wel op zijn pootjes terecht.

Ineens verscheen boven mij een spandoek met de tekst Hotel Colón. Ik in de ankers natuurlijk. Ik vraag aan de bewaker waar ik mijn auto kan neerplanten. Een fanatieke bicycletter ging mij voor. Achter het hotel bestond de gelegenheid te parkeren. Toen ik uitstapte stelde de beste man zich voor: Morgan Freemann Junior. Dus ik stelde mijzelf voor als Herman Finkers. Hij zei tegen mij dat hij mij kende van de vorige keer. En aangezien hij details kende moest ik hem wel geloven. Ik had klaarblijkelijk een diepe indruk op hem achter gelaten. Ik herkende hem niet. Zo liepen/fietsten we richting de voorkant van het hotel. Hij bood nog zijn diensten aan maar ik bedankte vriendelijk. Eerst even inchecken en douchen.

Ondanks het vroege tijdstip ging dit zonder morren. De vriendelijke gastvrouw acteerde heel vlot. Volgens de Geo moesten de kamers aan het binnenplein voorkomen worden om het lawaai van het cabaret later die avond. En ja ik herkende het. Ik was hier zes jaar geleden geweest naar het cabaret. Dat was toen nog uiterst vermakelijk. Nog een fijne douche de stad maar ingelopen. Na kilometers asfalt had ik nu wel zin om eens een paar potten bier achter elkaar te drinken. Ik vond een leuke bistro aan de rand van het centrum. Heerlijk in de schaduw volgden de Cristalletjes zich in rap tempo op. En daar krijg je best trek van. Dus de gefrituurde kip en banaan werden redelijk snel verorberd tot een stel botjes.

Al snel werd mijn aanwezigheid opgemerkt door een dame die mij graag ‘gezelschap’ wou houden. Op zich niet zo erg. Ze kon ook nog wel wat te drinken van mij krijgen. Op gegeven moment werd ik haar bedoeling wel een beetje zat. Ik zat nog steeds niet te wachten op dergelijk gezelschap. Ik kwam er om te relaxen en verder niets. Toen maar richting het hotel gestrompeld. Onderweg kwam ik nog met twee nette dames van dik in de dertig tegen. Het gesprek in Engels en Duits voerde over vele onderwerpen en toen ze in de gaten kregen dat ik daags erna richting Santa Lucia zou gaan vroegen ze aan mij of ze mee konden rijden. Omdat zij geen dubbele agenda leken te hebben ging ik accoord en bood ze aan om de dag erna rond een uur of half tien bij mijn auto te staan. Dan konden ze mee liften.

Na wederom een douche besloot tegen het vallen van de avond Morgan aan te schieten voor een rondtour. Langs de geijkte koloniale gebouwen fietste hij naar een pleintje buiten het centrum. Daar was een bandje aan het optreden met prachtige Afro Cubaanse muziek. Werkelijk waar een prachtig ritmisch optreden van een gezelschap die volgens Morgan vrij populair waren in Cuba. Op zulke momenten geniet ik van een biertje en die prachtige klanken. Dit is voor mij meer vakantie dan het jakkeren over de weg. Eindelijk bij het hotel aangekomen probeerde Morgan nog even mij af te zetten. Hij moest het met acht CUC doen. Meer had ik niet bij me op dat moment. Maar ook met dat bedrag moest hij zeer tevreden zijn. Hoewel daar nog enige dreiging van mij met de sterke arm aan te pas moest komen. De liefde was ineens over. Na nog enige onvriendelijke woorden van mij het hotel ingewandeld. Jammer dat het zo moest.

Ik kijk uit na de dag van morgen. Het weerzien van oude bekenden zal mij goed doen. Ik ben er in ieder geval erg benieuwd naar. Morgen in ieder geval de laatste dag rijden in Cuba. Op naar Playa Santa Lucia.