Dag 12. Playa Santa Lucia

Dag 12. Playa Santa Lucia

Elf uur wakker en zo beroert als een konijn. Eigen schuld dikke bult moet je maar niet zoveel zuipen. Als een verregende hond was ik iets later bij Rosita. Douchen heeft niet mogen baten bij mijn eendaagse griep. Dus ik bestel bij Rosita wat vruchtensap. Met moeite houd ik de handel binnen. Ondanks de enorme tegenzin en wansnaak moet er natuurlijk gerookt worden. Ik bestel dus een pakje Hollywood Red. Popular zou ik nu niet kunnen overleven vrees ik.

Ik bedenk me net dat ik nog een aansteker moet kopen. Ik vraag me af of de enorme alcoholdampen in mijn mond niet voor ontploffingsgevaar zorgen. Met gevaar voor eigen leven steek ik hem toch aan. Ik besluit direct te gaan buurten om een aansteker te kopen. Kostte dat kreng even twee CUC vijftig. Daar heb ik er in Nederland vijf voor. Maar goed dit was wel een echte Habanos. Stelletje afzetters.

Toch rond een uur of half een mijzelf ongedwongen wat te gaan eten. Een beetje fruit en het lichte werk om te voorkomen dat het er aan de verkeerde kant weer uitkomt. Na het eten weer voorzichtig richting Erosie gestrompeld. Daar aan de praat geraakt met een vrouw van in de dertig wiens zusje in Nederland woonde. Dat is toevallig. Ze heette Kenia en werkte in een winkel. Ze was een aardige vrouw en zou het adres voor me meenemen maar dat is ze vergeten.

Ten einde raad om toch mijn enorme kater tegen te gaan besluit ik lange leste maar in zee te duiken. En warempel, warempel het helpt. Na een uurtje ben ik weer fris van geest en lijf en leden. Dus direct terug gekeerd naar Rosita voor een biertje. Wat opvalt, is dat het erg rustig is. Iedereen laat mij uren achtereen met rust en ik kan heerlijk rustten zonder dat ik gestoord wordt. Op het laatst komt er nog Cubaan bijzitten die niet van mijn rookt. Om alleen te drinken vind ik ook asociaal dus bied ik hem een biertje aan. Die sloot hij natuurlijk niet af en we babbelen over van alles en nog wat. Zo stelde hij mij in kennis van het cabaret in de Maribel. Nu was ik daar wel eens eerder geweest en je kon er wel rustig zitten en dat voor één CUC entree daar kun je ook niet verlegen om zitten. Zijn naam was overigens Giovanni. In ieder geval een naam die ik uit kon spreken.

Na het koffie drinken en het avondeten een uurtje of wat uitgerust en rond een uur of tien richting Rumbos gelopen. Daar kwam ik al snel Vilma tegen die waarschijnlijk dacht mij een plezier te doen met een innige omhelzing. Ze had van de politie het verbod gekregen om naar Centro Commercial te gaan. Ik zette vraagtekens bij wat ze dan uitgespookt had en waarom dat verbod dan maar voor één dag duurde. Goed maar een potje bier gepakt. Ook Giovanni was aanwezig en naar de eerste dorst gelest te hebben maar richting het cabaret gewandeld.

Na de entree te hebben betaald een mooi plekje gevonden aardig vooraan maar toch beetje rechts van het podium en niet te dicht bij de boxen. Er was een vlotte bediening die met enige regelmaat van de klok voor mijn aperitiefjes zorgt. Opvallend was dat deze toko dezelfde prijzen hanteerden terwijl ze veel meer service hadden. Het volksvermaak had dit keer niet zo veel om het lijf. Natuurlijk was het leuk om allemaal even te schreeuwen dat we uit Italia of Canada komen. Bij Allemagna bleef het angstvallig stil. Vilma begon als een idioot om Hollanda te schreeuwen. Ze had waarschijnlijk erg vermakelijk gevonden als ik op het podium voor schut had gezet. Maar dat ging mooi niet door!

De toeristen mochten zich vermaken met Cubaanse onderbroekenlol zoals een wedstrijdje condoompje over het hoofd trekken en een versie van Romeo en Juliet waarbij de deelnemers zo dronken mogelijk moesten zijn. Ik had me na gisteravond voorgenomen daar niet meer aan mee te doen. Ik hield het voornamelijk bij bier en dan houd ik het uren vol. Wel vond ik uiterst vermakelijk. Niet het platvloerse cabaret maar vooral de reacties van het voornamelijk Cubaanse publiek. Ze vonden het prachtig en lieten dat merken. Dat vond ik weer prachtig. Bovendien kon je er mooi zitten en was de bediening vlot.

Ook hilarisch was het moment dat alle Cubanen wegstoven bij de buitenlanders. Er werd een complete stoelendans gehouden. Ik begreep dat dit niet bij het cabaret hoorde en dat er wat anders aan de hand was. Na lang aandringen werd mij verteld dat oom agent gemeend dat het optrekje met een bezoek te verrassen. En als je niet opgepakt wil worden moet je je niet inlaten met buitenlanders. Als ze in Nederland een kroeg binnen komen worden ze begroet met Jan Lul. Het bleek dat het loos alarm was en de juten waren alleen bij Rumbos polshoogte komen nemen. Toch duurde het tijden voordat de Cubanen zich weer tussen de buitenlanders mengden.

Nadat Maribel gesloten werd één laatste afzakkertje genomen bij Rumbos dat gewoon doorgaat. Daar werd ik nog voorgesteld aan een van de vriendinnen van Giovanni en aan de oom van Vilma. Het is soms net de Tros in Cuba. Iedereen kent iedereen en is op een bepaalde manier familie van elkaar. Ondanks mijn belofte aan mijzelf om het niet laat te maken werd het al snel vijf uur toen ik besloot afscheid te nemen. Niet voordat ik en Giovanni afgesproken hadden om morgen naar Coco beach te gaan. Hij was nogal verbaasd dat ik daar nog nooit was geweest. Hij kon wel vervoer regelen zei hij. Na een overheerlijk Cubaans ijsje toch richting het hotel gewandeld. Ik had inmiddels een toegangspasje voor mijn kamer dus dat was een probleem minder. Ondanks de mindere hoeveelheid drank was het weer een lange dag.