Dag 13. Playa Santa Lucia

Dag 13. Playa Santa Lucia

Vandaag is het mijn laatste dag in Playa Santa Lucia. Morgen gaat het slotakkoord richting Playa Guardalavaca. Redelijk op tijd maar strontberoerd word ik deze morgen wakker. Het eten van gisteren komt er in verschillende openingen weer uit. Toch kan het haast niet aan de hoeveelheid drank van gisteren liggen. Dat was namelijk niet heel erg overdadig.

Toch maar onder de pomp gedoken, gescheerd en de tandjes gepoetst. Eventjes een uur getooid met zonnebril het strand opgezocht waar ik voorzichtig een rode Hollywood in de brand probeer te steken. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Ook eten in zo’n toestand is geen pretje. Ik maak me nogal zorgen om de volgende twee dagen die vooral uit reizen zal bestaan. Ik hoop toch echt dat de diarree een keer stopt maar ik ben eigenwijs genoeg om niet naar de apotheek van het hotel te gaan om nieuwe pillen te kopen.

Om één uur had ik afgesproken bij Rosita om vanuit daaruit met paard en wagen richting Coco Beach te gaan. Dus rond die tijd ga ik die kant op en werd er direct op gewezen dat ik vijf minuten te laat ben. Ik probeer mij tevergeefs onderuit te lullen dat ik Cubaanse tijd bedoelde en dat ik geen horloge droeg. Ik had mijn mobieltje wel bij me. Evenals mijn andere kostbaarheden die ik eigenlijk altijd op mijn lijf draag in Cuba. In mijn linker broekzak zit mijn camera en dat maakt nogal indruk op de Cubanen. Het is namelijk de Kodak Z612 en dat is een flink apparaat met vele mogelijkheden. De plaatselijke fotograaf is zeer geïnteresseerd in het apparaat en dat kan ik best voorstellen.

Vilma mag klaarblijkelijk ook weer in Centro Commercial verschijnen en wil ook graag met haar vriendinnen mee. Ik haal nog snel even Giovanni heeft een koetsje geregeld voor vijftien CUC die daarvoor onbeperkt tot onze beschikking staat. Ik ga daarmee akkoord en al snel zitten er zeven mensen in en om de koets. Ik had meteen medelijden met het paard dat het ongetwijfelde zware gewicht moest voorttrekken. De dames hebben ineens de camera ontdekt en toen moesten er direct van alles en nog wat foto’s worden gemaakt. Veelvuldig moesten de mensen voor de lens staan. Filmpjes vonden ze helemaal hilarisch. Alle oude foto’s moesten van mij van commentaar worden voorzien. Bij foto’s waar toevallig vrouwelijk schoon op staat word nogal fel op gereageerd door Vilma. Ik weet wat zij denkt maar ik denk niet dat dat ook mijn gedachten zijn. Onderweg moet nog even een teamfoto worden gemaakt

Via een zeer hobbelige landweg komen we op een vlakte waar enige beleving is. Even daarna volgt een strand en een restaurant. Daar stoppen we. Ik haal wat te drinken. Geen bier voor mij voorlopig. Ik neem zo’n overheerlijk roestwatertje. Na wat gebabbeld te hebben besluiten we de zee in te duiken. Het is een prachtige locatie zonder het massatoerisme. Het is er gewoon erg rustig. Vele Cubanen komen hier om pootje te baden. Ik zwem een baantje en daarna wat banjeren over het strand. We komen al snel bij een openluchtkroegje.

Daar zitten een aantal Engelstalige mannen die ik herkende van de keren dat ze in Centro Commercial waren. Rosita was niet echt te spreken over de heren en hun gedrag. Omdat ik toch de behoefte had aan een praatje in fatsoenlijk Engels ga ik een praatje maken met de heren van wie één die dag volgens de dames zijn geslachtsdeel had laten zien in publieke ruimte. De heren kwamen uit Canada en Engeland en kwamen elk februari naar Cuba om te feesten, te zuipen en te neuken. En aangezien meer zielen voor hen schijnbaar meer vreugd betekenend werd ik van harte uitgenodigd voor een volgende keer. Nadat ik hun had geobserveerd met hun ´dames´ toch maar heel snel besloten niet op deze aanbieding in te gaan. Ik had het idee dat Vilma de heren ook wel kende want die wou al direct weg daar. Dat waren geen vrienden van haar maar ze liet er niets over los.

Terug naar het restaurant wat spaghetti gegeten en nog wat gedronken. Nog steeds geen bier voor mij. Giovanni had inmiddels ruzie met zijn twee lovers. Ja, dat had hij van te voren kunnen weten. Met enige regelmaat van de klok komen er bussen vol met polsbandjes het strand bewonderen. Dan begon ineens de muziekanten te spelen en kwamen handelaren uit alle hoeken en gaten hun waar aanbieden. De controle daar was veel minder dan elders en dat was gelijk voelbaar. Giovanni had gelijk dat het een prachtige, beeldige locatie was. Zeker de moeite waard. Tegen een uur of zes had ik het wel gezien en gingen we huiswaarts met de knol voorop. Er moest nog een dame meer mee zodat we z´n zessen niet echt comfortabel zaten. Onderweg kwamen we nog de politie tegen die ons geen blik waardig gunden terwijl ik eigenlijk wel verwachtte dat dit problemen zou gaan opleveren voor de Cubaanse dames maar dat viel dus mee.

Bij Centro Commercial aangekomen zat alles al dicht behalve het Italiaanse restaurant. Nog één keer Rumbos vanavond dan maar. Afscheid genomen om te eten, relaxen opfrissen en dan is het wel tien uur. De eetlust kwam al een beetje terug wat resulteerde in een goed bord met eten. De diarree is nog altijd aanwezig en zeer vervelend. Op ESPN wordt keurig de eerste uitslag vermeld die niet positief is voor Heracles. Morgen Feijenoord thuis is ook al geen makkie voor de Boys from Almelo.

Dan is het al snel tien uur. Snel mijn tikkende tijdbom op negen uur gezet zodat ik mij niet verslaap en alle tijd heb om rustig aan te doen. Ik heb immers vakantie. De koffer heb ik vanmorgen al ingepakt dus ik kan zo weg. Maar goed dat is een zorg voor morgen. Eerst maar eens kijken of ik een biertje lust. Eenmaal in de Rumbos aangekomen werd dat onderzoek met een positief resultaat afgesloten. En niet ik alleen lustte bier. Ik had mijzelf wijsgemaakt dat ik tussen twaalf en één zou weggaan. Maar goed ik ken mijzelf aardig goed dus het werd net iets na tweeën. Vilma had mij ooit gezegd dat ze na vijf biertjes dronken was en vandaag zat ze ruimschoots over die tax. Dat is niet zo slim meisje. Ze ging even flink over de nek waarna ze zei dat het beter ging. Er volgde een emotioneel afscheid en met de belofte dat ik zou schrijven nam ik afscheid uiteindelijk. Wellicht tot een volgende keer. Pin me echter nergens op vast.