Dag 15/16. Op weg naar het dorp van Naatje.

Dag 15/16. Op weg naar het dorp van Naatje.

Dit heeft niets meer met vakantie te maken! Om half zes gaat die verdomde wekker al. Wat een kwelling. Al slaapwandelend loop ik richting de douche om in ieder geval nog een klein beetje wakker te worden. Niet dat het enigszins helpt overigens. Na de douche grijp ik mijn koffer en tas en sjok ik richting de eerste de beste receptie die ik tegenkom. Nadat de receptionist door een bewaker wakker werd gemaakt wou de beste man mij even vertellen dat ik bij die andere receptie moest zijn. Om later toen hij mij aankeek erbij te vermelden dat het nu hier ook wel kon. Dat dacht ik ook.

Om zes uur zal de taxi komen die mij naar het vliegveld Frank País van Holguin zou brengen. Hoe later het werd, hoe zenuwachtiger ik werd. De taxi zal ook wel bij die andere receptie staan en ik had absoluut geen zin om daar met mijn rotzooi naar die andere receptie te lopen. Ze zullen wel contact opnemen met die andere receptie was mijn overtuiging. Nu werd er ook wel regelmatig gebeld maar de receptionist was gewoon aan het slapen. Belachelijk! Zelfs ik slaap niet tijdens m´n werk. Uiteindelijk komt daar toch zo´n minivan aangescheurd. Ik was de laatste van een groepje dat dezelfde reis maakte. Onderweg komen we tientallen van die oude gele Nederlandse bussen tegen dat werkvolk vanuit Holguin en omgeving richting Playa Guardalavaca bracht.

Bij de vertrekhal binnenlandse bestemmingen aangekomen besluit ik nadat ik mijn bagage ben kwijtgeraakt maar buiten een sigaretje te roken. We waren rijkelijk vroeg en daar binnen was werkelijk waar niets te beleven. Daar kwam plaats nog een bus met dichte gordijntjes aangereden. Een hele kudde polsbandjesvolk maakt deze vlucht dus rendabel. Bovenop het toch grote aantal Cubaans uitziende mensen. Die vlucht moet voor hen een godsvermogen kostten. Bij de controle was er een hele vriendelijke dame die mij controleerde. Dat is toch wel eens heel anders geweest in die andere vertrekhal. Uiteindelijk begint dan het wachten. Je doet de tijd een beetje doden met het drinken van een bakje koffie.

Uiteindelijk kwam er zo´n mugje van een vliegtuig aan van de firma Aerocarribean. Al snel mochten we aan boord. Ik had me erg verheugd op de vlucht en was ook best een wel een beetje nerveus. Het meubilair van het vliegtuig had wat weg van zo´n oude regiobus die hier vroeger reden. Het was een vlucht van nog geen twee uur dus ook dat maakte bij mij de kachel niet aan. Uiteindelijk was de vlucht een fikse tegenvaller. Er gebeurde werkelijk helemaal niets wat de moeite is om over te schrijven. Of het moet zijn de service voor zo´n korte vlucht van zo´n goede kwaliteit was. Het was dus al met al een zeer relaxte vlucht en rond een uur of elf landen we op het vliegveld Jose Martí van Havana.

Daar stond zo´n enorme busvrachtwagen op ons te wachten. Dus daar met z´n allen in gedoken. Toen iedereen ingestapt was begon het ding te rijden. Hij ging om het vliegtuig heen om nog geen vijfentwintig meter daarna bij een deur te stoppen. Vanaf het vliegtuig daarheen lopen was dus tienmaal sneller en comfortabeler. Bij de bagageband stonden die gieren al klaar om klandizie te benaderen voor een taxirit. Ik moest van vertrekhal één naar vertrekhal drie. Dus ook ik had een taxi nodig. Toen de eerste zich aanbood voor twintig CUC heb ik hem maar keihard uitgelachen. Als hij nu op de helft was gaan zitten dan had ik misschien nog gedaan. Nu had hij zijn hand behoorlijk overspeeld. Uiteindelijk pakte ik een taxibusje die mij voor vijf CUC naar vertrekhal drie bracht.

Daar zit je dan iets naar elfen alleen op een groot vliegveld. Je kunt niets omdat met die grote koffer zit. Inchecken kan pas rond een uur of drie dus ik zit maar buiten een sigaretje te roken en nog een beetje te lezen om de tijd te doden. Maar ook dan gaat de tijd niet echt snel. En op een geven moment gaat het maagje knorren. Dan wordt het tijd om op zoek te gaan naar voedsel. Dus ik met de hele handel naar binnen gekruid. Eerst gekeken waar ik moest inchecken en toen naar de snackbar gehobbeld alwaar ik een cheeseburger bestelde. Niet dat het er in verste verte naar smaakte of op leek. Het ding viel van ellende uit elkaar na de eerste hap. Maar goed je moet toch wat. Met een lege maag om zes uur de lucht in gaan lijkt me ook geen pretje. In de snackbar is nog enig vertier door een TV en mensen die daar lopen. Dus ik besloot daar nog even te blijven. En ach, ik kon ook wel een biertje nemen.

En van één werden het al snel twee, drie enzovoort. Er was inmiddels een bandje komen spelen. Er stonden grote aanplakbiljetten dat er niet gerookt mocht worden maar niemand leek zich daar ook maar iets van aan te trekken. Na nog een cheeseburger tegen de trek werd op TV, na wat later blijkt, de beëdiging van Raul Castro live uitgezonden. Alle Cubanen stonden stil bij de TV en met grote tevredenheid aanschouwden zij dit gegeven. Er was inmiddels een enorme rij ontstaan voor een balie. Later werden er nog bordjes van Martinair opgehangen. Nu had ik geen zin om helemaal achter in die enorme rij aan te sluiten dus besloot ik te gokken dat het met mijn reservering wel goed zat en zo kon ik nog een biertje nemen. Als een van de laatste checkte ik uiteindelijk in. Even daarna maakte ik iets mee wat ik nog nooit eerder had mee gemaakt. Een blonde (geblondeerd waarschijnlijk) jonge vrouwelijke douanebeambte liet wel een heel opvallende glimlach zien voordat ze mijn gloednieuwe paspoort opfleurde met een roze stempel.

Dan is nog een kleine twee uur voor take off. Nog weer even lezen en een biertje gedronken. Als je dan ziet dat vlak voor tijd het vliegtuig pas aan de slurf wordt gezet dan weet je dat er vertraging aankomt. De tijd wordt gedood met een vrouw die ook rondgereisd heeft. Dan wissel je elkaars ervaringen uit en dergelijke en dan gaat de tijd een stuk vlotter. Een zeer groot voordeel was daarbij dat zij vloeitjes bij zich had en zo´n shagje smaakt overheerlijk na veertien dagen Cubaanse filtersigaretten te hebben moeten roken.

Iets voor zeven gaat onze gate open en mogen we dus eindelijk het vliegtuig in. Op dit moment hoop ik dat het zou snel mogelijk voorbij is. Ditmaal trof ik het niet met een norse Duitser die dacht dat hij ook recht had op mijn stoel. Dat werd dus weer een heerlijk gevecht. De terugreis gaat in een vloek en een zucht. In krap aan acht uur waren we over. Uiteindelijk was er dus weinig vertraging. Ik doodde de tijd door films te kijken en een uurtje of wat te slapen. Gevoelsmatig is het toch zeer prettig als je door de nacht reist. Als je dan om negen uur in Amsterdam bent beland ben je best bekaf. Niet zo gek natuurlijk aangezien je al bijna vierentwintig op de been bent bestaande uit hangen en reizen.

Na de nodige telefoontjes dat de arend geland was richting de bagageband gelopen die naar het leek zover mogelijk weg was. Als je daar als eerste bent hoop je zo snel mogelijk je koffer te vinden zodat je weg kunt. Als je alle bagage tig keer aan je voorbij hebt zien komen en dat de meeste passagiers al weg zijn wordt je niet vrolijk. Zeker als blijkt dat de andere passagiers die er nog staan rondom je hebben ingecheckt in Havana. Na veel heen en weer gebel tussen het grondpersoneel van Martinair is onze bagage na meer dan anderhalf uur na de landing terecht. Douane in Nederland stelt wederom niks voor en in een streep sta ik buiten om er eindelijk weer een op te steken. Na de eerste levensbehoefte te hebben gestild de trein richting het oosten gepakt. Uiteraard was de rechtstreekse lijn net weg. Uiteindelijk kwam ik om één uur aan terwijl van vermoeidheid de ogen een groot gedeelte van de reis waren dichtgevallen.

Conclusie

Al met al heb ik wederom een pracht tijd gehad in Cuba. Het weer, de mensen, niets viel tegen eigenlijk. Ik kan iedereen aanraden naar Cuba te gaan. Veertien dagen zijn dan echt te kort. Ik ben overal te kort geweest. Zowel aan het strand als tijdens mijn rondreis. Ik had meer de tijd moeten nemen tijdens de rondreis om rekening te houden dat niet alles loopt zoals je denkt als het loopt. Dan tweede moet ik echt mijn Spaans bijspijkeren. Ondanks de eerdere constatering en daaruit vloeiende belofte is van deze taal mijn kennis te pover om een fatsoenlijk gesprek aan te gaan. En als iets buiten de toeristische paden gaat in Cuba (wat onvermijdelijk is) daar spreken ze geen woord Engels. De kans dat ik in de nabije toekomst weer na Cuba ga is zeer zeker aanwezig. Ik heb nu al meerdere malen gezegd dat ik volgend jaar februari weer ga. Die intentie is er zeker. Over de invulling ben ik nog lang niet uit. Het een en ander heeft natuurlijk te maken met het budget. Qua geld opmaken heb ik nog nooit zo´n goedkope vakantie gehad maar qua beginprijs was hij wel heel erg pittig. Vooral die auto is niet goedkoop in Cuba.

Tot slot hoop ik dat jullie genoten hebben van mijn bevindingen in Cuba. Ik heb het op verzoek gemaakt van een aantal die mij voor de tijd vroegen iets in elkaar te flansen. Nu ben ik een man van weinig woorden maar ik denk altijd: A´j ´t doet, doet da good. Het is ieder geval met liefde en plezier voor eenieder geschreven door mij. Ik zoek nog een ruimte om alle foto´s up te loaden en te delen met jullie. Als dat gelukt is laat ik dat via deze weg wel weten.

J-P

Ps. Ook de foto´s van mijn vakantie heb ik op internet gezet: http://www.mijnalbum.nl/Album=P84NBDMB