Dag 14. Playa Guardalavaca

Dag 14. Playa Guardalavaca

Ik had mijn reiswekkertje vandaag maar om half negen gezet zodat ik niet te laat was voor de taxi die mij oostwaarts zou brengen. En ik weet niet meer of hetzelfde gevoel is als met een schoolreisje maar onverhoopt gingen mijn oogjes wel akelig vroeg open. Daar stond ik dan bij het krieken van de dag mijn tandjes te poetsen en mijn gezichtshaar te verwijderen. Snel nog even opfrissen en ik was klaar voor de strijd. Ondanks de paar uurtjes slaap was ik zo fris als een hoentje. Gevoelsmatig was mijn vakantie nu afgelopen. De resterende dagen zou voornamelijk bestaan uit reizen, eten en slapen. En op deze manier was het toch niet echt mijn grootste hobby.

De koffer en tas waren al snel ingepakt. Voor the big journey morgen had ik later die dag nog wel tijd om alles opnieuw te groeperen had ik voor mijzelf bedacht. Rond een uur of negen voor het laatst richting Centro Commercial gelopen. Gisteren had ik geen tijd om afscheid te nemen van Rosita dus dat moest vandaag maar gebeuren. Ik sloeg het ontbijt maar over ondanks het levensgrote risico dat ik dan tot een uur of zeven niets weer zou krijgen. Ik kan zo vroeg in de morgen toch echt niets door mijn strot krijgen.

Rond een uur of negen was ik bij de bar die nog gesloten was. Rosita kwam al snel met de sleutel en besloot mij op een zetel te zetten terwijl zij de toko opende. Ze was erg druk met de administratie maar toch maakte ze tijd voor. Ze was erg blij me te zien en ze vond dat ik er goed uitzag ten opzichte van de laatste tijd. Ik mag toch hopen dat ze daarbij niet mijn buikje bedoelt die langzaam zichtbaar wordt. Natuurlijk volgt de onvermijdelijke vraag of ik weerkom. Voor mijzelf ben ik daar wel aardig uit maar ik zeg toch, om geen loze beloftes te maken, dat ik dat absoluut niet met zekerheid kan zeggen. Wel beloof ik dat als ik ooit op Cuba terugkeer ik zeker zal een kijkje zal nemen in Playa Santa Lucia. Op de vraag of ik dan foto´s mee wil nemen van die prachtige bloemenpraal die Nederland reik is mee te nemen antwoord ik ook positief. Op Schiphol zijn vast wel ansichtkaarten te koop van de Keukenhof.

Na het blikje cola te hebben geledigd en een laatste knuffel van Rosita en veel emotioneel gezwaai taai ik af richting hotel. Ondanks de vroegte kom ik nog best in het zweet wanneer ik mijn koffer en kast van de kamer haal. De temperaturen zijn er alweer na. Het uitchecken levert geen enkel probleem op. De vriendelijke man wenst mijn nog een prettige reis toe. Ik zal het nodig hebben. Gisteren werd ik vlak voordat ik wou vertrekken gebeld door de plaatselijke Cubanacan-agent die mijn kon vertellen dat er een wijziging was in mijn hotel. Ik zou eerst naar Sol Rio de Luna y Mares gaan maar die was overgeboekt. Nu werd het Brisas. Tja, voor die ene nacht zal het werkelijk aan mijn derrière oxideren in welk hotel ik overnacht.

Stipt om tien uur kwam de taxichauffeur mij ophalen. Onder de deuntjes van de Cubaanse radio gingen we richten Holguin. Nu had ik die weg al vaker gereden en daar ik niet echt positieve herinneringen aan over gehouden. De wegen in Cuba zijn soms niet best maar deze is echt erbarmelijk. En dat in voorbeschouwing genomen was ik erg bang met hoe mijn maaginhoud in welke vorm aan welke kant zijn uitweg zocht. Mijn chauffeur luchtte nogal op toen ik geen probleem had dat hij rookte in zijn auto. Dezelfde gedachten gingen mij in de gedachten rond zodat wij gebroederlijk de ene sigaret met de andere aanstoken. Inmiddels werd de weg slechter en slechter. Het kostte mij steeds meer moeite om alles binnen te houden maar mijn uithoudingsvermogen won toch uiteindelijk de strijd. Toen aan de horizon Holguin verscheen was dat dan ook een enorme opluchting. Ik ging er gemakshalve vanuit dat de weg van Holguin naar het toeristische Playa Guardalavaca beter zou zijn. Die gedachtegang kwam gelukkig uit. Na een half uurtje rijden kwamen we aan in het plaatsje. Allemachtig zeg, wat is het hier toeristisch. Niets deed mij echt denken of dit Cuba was. De industrie draait hier op volle toeren in grote fabrieken. Alles om de toerist naar de zin te maken. En dat niet in het klein maar echt in het kolossaal.

Voor de ingang van Brisas werd ik gedropt. Bij de receptionist liet ik mijn voucher zien en vertelde ik het verhaal dat de Cubanacan-medewerker aan mij verteld had. Het zou natuurlijk ook wel een honderdste tref zijn wil zoiets goed gaan natuurlijk. Ik kon in afwachting gaan zitten in de lounge. Het was inmiddels al een uur of twee dus het schoot weer lekker op. Er kwamen meters kettingpapier aan te pas die allemaal nageplozen dienden te worden of deze señor toevallig niet er ergens tussenstond. Dit geëmmer hield tijden aan totdat er een andere Cubaan kwam aangewandeld en in conclaaf ging met de beste man. Plots ving ik mijn naam op en besloot me maar met de zaak te bemoeien. Het bleek de TravelTrend man uit dit Sodom en Gomorra te zijn. De vriendelijke man bood tig keer excuses aan en hij had nog geprobeerd contact met me op te nemen maar ik was net weg. Ik moest toch naar Sol Rio de Luna y Mares. Dat hotel was veel beter en had twee zwembaden (daar had ik echt interesse in) enzovoort. Ik vond het best. Hij zou een taxi regelen. De tussentijd bood mij mooi gelegenheid vragen te stellen over de reis van morgen. Op welke tijd ging het vliegtuig van Holguin naar Havana en hoe laat kwam de taxi mij ophalen van het hotel.

Even later kon ik zooi weer bij elkaar rapen en in busje gooien voor een ritje naar het andere hotel wat zo´n zeven minuten vanaf hier lag. In een mum van tijd waren we daar en ik laadde de zooi weer uit. Bleek alsnog het verkeerde adres te zijn. Het ritueel maar weer herhaald en uiteindelijk kwamen we aan bij het goede hotel. Achteraf bleek het hotel uit twee gedeeltes te bestaan. Het inchecken ging ditmaal wel erg vlot. Mijn kamer was 5030 en was niet zo ver uit de buurt. Heb ik weer dacht ik na een akelig trip. Ze zullen mij wel aan de andere kant van het complex willen stallen. Eenmaal aangekomen bleek dat ze mij de Royal Suite hadden toebedeeld. Met een persoon had ik de keuze uit vier bedden twee badkamers met bad en een royale living. Buiten was er een enorm privé balkon met vrij uitzicht over zee. Ik vond het allemaal rijkelijk overdadig maar goed.

Nadat ik mij snel had opgefrist en inmiddels lag te maffen op een stretcher op mijn balkon realiseerde ik dat de Almelose trots aantrad tegen Feijenoord. Aangezien ik ook benieuwd was naar het weer voor mijn kledingkeuze die ik in mijn tas moest stoppen werd het nodige heen en weer ge-sms’t. En aangezien de wedstrijd in een knappe 3-3 eindigde kreeg ik enorme kippenvel. Het kan natuurlijk ook zijn dat dat kwam door het bericht dat het in Nederland regenachtig was met een graad of tien.

Nadat de wedstrijd was beëindigd maar het complex verkend. Wat een enorme wandeling. Ik moest nog een keer geld wisselen voor de luchthavenbelasting en taxi morgen. Tevens is het handig wanneer je onderweg wat te eten of drinken te kunnen kopen. Tijdens de wandeling besloot ik wel dat dit niks voor mij is. Het is mij te groot en te luxe. Te veel gericht op mensen die het complex niet afkomen. All Inclusive is op zich perfect maar niet op deze manier. Jek! Tegen een uur of zeven maar wat gaan eten. Ik moet zeggen dat ook dit van buitengewone kwaliteit was. Het kan natuurlijk ook zijn dat mijn trek na een dag niets eten zo groot was dat het zo leek. Na het eten maar direct de kamer op gezocht. Daar heb ik de rugzak en koffer ingepakt. Voor het eerst in twee weken weer een jas in de handen gehad. Na nog een frisse douche besloten nog tot een uur of half elf televisie te kijken. Daarna ging het licht uit om morgenvroeg om half zes weer aan te gaan.