Baracoa: Een relaxt en lieflijk stadje.

Weer lekker op tijd wakker en zodoende alle tijd op het stadje even grondig te verkennen. Het ontbijt was zeer marginaal. Maar alles werd vergoed door het uitzicht. Ook qua comfort vind ik dit hotel een echte aanrader. Een goed bed en een goede douche. Meer heeft een mens toch eigenlijk niet nodig? Bij het ochtendritueel kwam ik tot de pijnlijke ontdekking dat ik wat was vergeten. Het rode lampje op mijn scheerapparaat begon te branden maar een duik in mijn koffer leverde niet het gewenste resultaat op. Ik was potverdikkeme mijn oplader vergeten. En dan heb je zo weinig aan een elektrisch scheerapparaat. Nu had ik twee keuzes: Of binnen een week doorgaan als een Fidel look-a-like of mijzelf toegeven aan een Gilette martelwerktuig inclusief stompe scheermesjes. Ik zal niet verklappen waar de keuze op is gevallen want dat zal wel een heel erg bloederig verhaal worden.

Na alle plichtplegingen gewapend met de Geogids richting het centrum gelopen. Op de parkeerplaats stond een Cubaanse man geheel vrijblijvend mijn auto van een poetsbeurt te voorzien. Dat was geen overbodige luxe want de Seat was door de dag van gisteren behoorlijk van kleur ontschoten. Was hij eerder nog zilvergrijs, later was hij oranjebruin. Aangezien de beste man nogal zijn best had gedaan op de lak van mijn auto besloot ik hem een fooi te geven. Hij gaf mij toen aan dat ik een probleem had. En ja dat klopte. De Seat was niet ongeschonden uit de strijd van gisteren gekomen. Het rechtervoorwiel stond leeg. Dus dat werd bandje verwisselen. Wellicht geholpen door de fooi begon de Cubaanse autopoetser drukdoende het wiel te verwisselen met het reservewiel.

Uiteraard kende hij wel iemand die de band kon plakken. We zijn dus gezamenlijk naar de plaatselijke Kwik Fit gereden. Daar werd op ambachtelijke manier mijn band met de hand geplakt. Het kostte de nodige moeite en zweetdruppels eer de band van de velg af was en even later hem daar weer op te krijgen. Een spijker was de boosdoener van deze misère. Toen hij geplakt was en op de velg was gezet moest er natuurlijk ook nog lucht in. Dat konden ze daar niet dus de beste man sprong op zijn fiets met op het stuur mijn band om naar een plek te gaan waar ze wel een compressor hadden. Ook daar ging de nodige tijd overheen zodat ik uiteindelijk uren bij de ´garage´ stond. Ik doodde mijn tijd met een conversatie met een jong Cubaans gastje die daar bij het tankstation werkte. Maar aangezien er geen benzine was lummelde hij maar een beetje rond daar. Althans dat zei hij tegen mij. Uiteindelijk kostte mij het hele verhaal 10 CUC. Nou vooruit dan maar.

Na het gedwongen oponthoud was ik wel iets minder gemotiveerd. Maar dan toch gewapend met de Geogids en fotocamera de afdaling naar beneden gewaagd om de toeristische kant van Baracoa te ontdekken. Ik vind Baracoa een leuk stadje en qua toerisme (en daarbij vaak aanhangende randgroepjongeren die je met alles en nog wat lastig vallen) viel het gelukkig allemaal mee. Eén van mijn grootste hobby’s is toch wel mensen gadeslaan op een terrasje of op een pleintje. Nu hebben ze in Baracoa een tweetal pleintjes waar het aangenaam vertoeven is en waar het rondom de winkels een drukte van belang is qua plaatselijk winkelpubliek.

Het was zaterdag net na het middaguur dus in Nederland zal de kantine vol stevig innemende mensen zitten. Het is dan ook geen toeval dat ik op gegeven moment overspoeld werd met sms’jes. Zo bleek dat mijn team maar moeizaam zonder mijn afwezigheid kan aangezien de prutsers pas in de allerlaatste minuut in staat waren om de 19-0 op het scorebord te laten prijken. Verder is het altijd waardevol dat er niemand op mijn kruk zit tijdens je vakantie en dat verder alles goed gaat. Lexie probeerde nog telefonisch contact te leggen maar dat ging mooi niet door. En zo gingen de uren onder het genot van een colaatje in vreugde voorbij.

Zo af en toe een stukje verder gewandeld en weer wat foto´s gemaakt van Hatuey (een indianenleider die zich liever liet verbranden dan te gehoorzamen aan de Spaanse overheerser) en La Crux de la Parra (een hardhouten kruis meegenomen door Columbus toen hij voet aan wal zette en daarmee het oudste relikwie). Ook eventjes over de Malecón gelopen maar dat was niet zo uitdagend wanneer je niet van een nat pak hield. De zee was nogal onrustig en spatte veelvuldig emmers water over de kade. Daar sprak ik met een Cubaan die mij aanwees welke gebouwen (of wat daar van over was) hadden geleden onder de cyclonen van vorig jaar. Het was een triest aanblik van ingestorte flats en andere vervallen rommel.

Rond een uur of vier richting een paladar gelopen die in de Geogids stond. Mijn keuze viel op het lamsvlees en dat bleek een zeer goede keuze te zijn. Alles was in overvloed aanwezig: Vlees, groente, fruit, rijst en saus. Vooral die saus had een zeer lekkere smaak. Dus ik ben zeer uitgebreid gaan tafelen met een colaatje erbij. Toen ik uiteindelijk klaar was en de schade van 10 CUC was vereffend had ik een voldaan gevoel aan deze maaltijd overgehouden.

Ondertussen had mijn zwager de tussen- en eind stand van onze zwart-witte trots door gesms´t dus ik kon met een gerust hart richting mijn hotel strompelen. Het viel niet mee met een volle pens de trappen naar boven te bestijgen. Toen ik al hijgend bovenkwam moest ik even uitrustten om te voorkomen dat de dreigende zweetdruppels zich daadwerkelijk op mijn voorhoofd ging zitten.

Dus het werd tijd voor een siësta. Het was immers ook alweer bijna zes uur. Tijdens het uitrustten was het weer buiten de kamer veranderd in echt Hollands weer. Harde windvlagen in combinatie met de nodige hoosbuien veranderde het weertype in guur. De ellende hield zodanig lang aan dat mijn voornemen om het avond- en nachtleven in Baracoa letterlijk in het water viel. De animo om wederom de 142 treden naar beneden, en nog veel erger later weer omhoog, aan te doen was plotsklaps tot onder het vriespunt gezakt.

Maar aangezien de zin in een biertje er nog steeds onverdroten was heb ik wederom de poolbar maar weer opgezocht rond een uur of zeven. Daar kwam ik een ouder Canadees echtpaar tegen. Het bleek wederom dat het eigenlijk altijd goed klikt tussen mijn persoontje en (oudere) Canadezen.
Vooral onze inzichten ten opzichte van Cuba en (in combinatie met) USA blijken nogal raakvlakken te hebben. Zo werd het ene naar het andere biertje genuttigd en was het erg gezellig. De barman vond het ook niet erg vervelend zeker gezien de afrondingswaarde die regelmatig werd toegepast op de bestelling. Zo werd het uiteindelijk laat. Erg laat.