Dag 13: Four seasons in a day.

Vandaag ging om 06:00 uur de wekker. Het ontbijt stond gepland om 06:30 uur. Ik heb eindelijk een fatsoenlijke nachtrust gehad in voorbereiding op de dag die ongetwijfeld de grootste fysieke inspanning van mij deze vakantie zal verwachten. Ik had alle tijd om wakker te worden en mij gereed te maken na een verkwikkende douche en poetsbeurt. Bij Freddy aangekomen was ik warempel één van de eersten die daar aanwezig was. Ruan was nog niet aan de voorbereiding van het ontbijt begonnen. Hij was kennelijk zo gesloopt dat hij zich had verslapen. Het ging allemaal et goed: We waren net op de afgesproken tijd bij de receptie om 07:15 uur.

We werden geïntroduceerd aan onze gids van deze dag, Adrian. Adrian kwam op mij over als een weirdo. Zo type waar je bij afvraagt welke medicatie die allemaal dagelijks tot zich neemt en wat er allemaal illegaal van is. Zo'n 2/3 van onze groep ging met deze activiteit mee, terwijl de overige mensen mee gingen met de activiteit naar Lesotho. We werden in een busje gedrukt en gingen op weg naar de parkeerplaats bij Sentinel Peak. Het was nog een ritje van bijna twee uur waar nog even aanlegden bij Sterkfontein Dam waar volgens onze gids kadavers neer werden gelegd om de verdwenen roofvogels succesvol terug te laten keren. Ook stopten we nog even voor de laatste boodschappen en een sanitaire stop bij een tankstation. Nou ja, een bakkie koffie ging er natuurlijk wel in. We verlaten de provincie KwaZoeloe-Natal en enterden de provincie Vrijstaat.

Uiteindelijk arriveerden we via een onverharde weg kwamen uiteindelijk aan op een verlaten Sentinel Car Park. Vanaf hier starten we onze wandeling van ruim 14 kilometer naar Sentinel Peak en weer terug. Het doel was het op 600 meter hoger gelegen Sentinel Peak te bereiken dat zelf op 3100 meter hoogte ligt. Het eerste stuk wordt gelopen op rotsachtige paadje dat op vals plat omhoog gaat. Het is uitkijken waar je je voeten plant, want als je op losliggende rots staat bestaat de kans op uitglijden. Na een tijdje gingen we voor een korte pauze toen de weg hervat werd vroeg ik mij af waar het pad was gebleven. Ik zag wel vrij steil omhoog allemaal stenen liggen. Het was dus de bedoeling dat we daar al klauterend tegenaan gingen klimmen. Nou vooruit dan maar. Goed uitkijken dat je geen losse steen pakt anders kun je zo een aantal meter naar beneden sodemieteren en terecht komen op een puntige rots wat mij geen pretje leek.

Maar goed. Ik doe het dus wel hennig an. Ik heb geen drukte. Er is geen brand en er kook niks over. Ik kwam dus glorieus als laatste op de top van Sentinel Peak. Het uitzicht op de top van deze berg was magisch. Wijde vergezichten richting andere bergpieken en ook Lesotho was te zien. Het was prachtig weer, want uiteraard het uitzicht ook ten goede kwam. Het was adembenemend. Na de nodige foto's te hebben genomen heb ik de meegebrachte lunchpakket opgegeten en daarna werd de reis vervolgd. Het ging nu niet meer steil omhoog. Het ging meer over een plateau en dus liep ik nu wel vooraan. We liepen naar Tugela Falls. Dit is de op één na langste waterval ter wereld na Angels Falls in Venezuela. Tugela Falls heeft een val van 948 meter. We zien deze waterval vanaf de bovenkant. Het is eigenlijk maar een zielig smal stroompje. Sowieso vind ik watervallen meer bijzonder vanaf de onderkant gezien in plaats van vanaf de bovenkant. Het heeft mij uiteraard niet belet om de nodige foto's te maken. Inmiddels pakten zich enkele donkere wolken samen en onze gids wordt nerveus en maant ons tot tempo om de afdaling in te zetten. Het zwemmen in de waterval wat ons gisteren werd voorgespiegeld werd hem dus niet.

Hoogtepunt van terugreis waren twee kettingladders. Deze overbrugden 12 en 18 meter. Zonder bescherming gingen we naar beneden. Het scheelt dat je diepte onderweg niet ziet zodat het mij met mijn hoogtevrees te doen was. Verstand op nul en stap voor stap deze ladders af die bijna verticaal gaan. Na de laatste ladder te hebben volbracht viel toch wel last van mij af. Vooral toen een windvlaag mij bij de tweede ladder ving stond ik toch meer zo stabiel op de ladder. Na de ladder kwam de regen met dikke druppels naar beneden. Het tempo naar beneden werd opgevoerd en rende de berg af als een paard die de stal ruikt. De regen had plaatsgemaakt voor hagel en het onweer kwam almaar dichterbij. De paden veranderden in kleine stroompjes en het was nogal wat kilometers voordat we terug waren op de parkeerplaats.

Uiteraard had ik mijn jas thuisgelaten en mijn lange broek op de accommodatie laten liggen. In een korte broek en shirt kwam ik dus doorweekt terug bij de parkeerplaats. Ik had bewust mijn trui in mijn rugzak laten zitten zodat ik op de parkeerplaats in de sanitaire voorziening aldaar mijzelf aan mijn handdoek kon afdrogen en een droge trui aan kon trekken. Ook hierna rilde ik nog van de kou en besloot mij nog op te warmen bij het vuur dat brandde in het gebouwtje op de parkeerplaats. Onze gids liep ook voorop en had niet in de gaten dat één van de deelnemers was komen te vallen en daardoor op achterstand was geraakt. Niet echt handig van hem.

Nadat iedereen was teruggekeerd en de meesten zich een beetje hadden kunnen opwarmen werden we weer in een busje gedrukt om weer twee uur terug te rijden naar de accommodatie. Daar toch even snel een warme douche genomen zodat ik aan deze dag geen ziektes overhoudt. Om 19:30 uur had Ruan ons laatste avondmaal bereidt. Het werd boerenwors met een nog ander soort ondefinieerbaar vlees en groenten. Ook was er voor de verandering een toetje. Het was ouderwets lekker. Na het eten heb ik nog twee flesjes bier gedronken aan de bar in de accommodatie. Dat kostte nog geen €1,- stuk. Nog een glaasje rum als slaapmutsje en toen vond ik het eigenlijk wel welletjes. Ik had nog een fles wijn, maar ik besloot deze maar mee te nemen naar Nederland. Ik vond het wel mooi geweest om 23:00 uur. Morgen nog één dag en dan gaan we al weer naar huis.