Dag 1: Karibu!

Welkom dus en wel in het Swahili. Welkom in dit blog over de reis die ik en acht andere gelukkigen mochten maken van 7 tot en met 28 juli naar Kenia, Tanzania en Zanzibar. Een singlereis uitgevoerd door Shoestring. Een organisatie waar inmiddels al een aantal jaren na volle tevredenheid mee reis. Maar genoeg reclame gemaakt: Ik krijg er immers niet voor betaald. Het is voor mij de tweede reis naar Afrika, nadat ik een drietal jaar geleden twee weken Zuid-Afrika onveilig had gemaakt. Bedoeld en onbedoeld zal hier vast nog wel gememoreerd aan worden. Loat goan.

Fasten your seatbelts. Here we go!

Ik had om 06:45 uur de wekker gezet. Wat was het godsgreuwelijk vrog om toch een vakantie van je dromen te beginnen. De wetenschap is er dat het deze vakantie nog wel vroeger zal gaan worden, maar toch was het klaarblijkelijk iets te gezellig geworden in de kroeg. Je weet immers nooit of je heelhuids terugkeert en dus kun je voor de zekerheid die vijf laatste biertjes toch nemen. Waarvan akte. Eine geht noch! Met wallen onder de ogen waar met gemak thee van gezet kon worden de toko maar op slot gedraaid en het vizier op het westen gezet.

Na iets meer dan 150 kilometertjes in één vloeiende beweging de parkeerplaats van 24/7 Parking in Aalsmeer opgereden. Das vrogger ok we ens aans ewes. Ik had in het verleden wel vaker daar geparkeerd en dat was wel goed bevallen. Beter dan bij die knuppels van vorig jaar. Met een groepje werden we in een busje gedrukt en iets naar negenen werden we bij Schiphol gedropt. Daar ingecheckt bij de balie van de gevleugelde vrinden van Turkish Airlines. Die konden mij vertellen dat het een bus gate was bij deze vlucht. Dat was voor mij voor eerst op Schiphol. Joa ie moakt wat met op zo’n avontuur.

Voor het eerst in mijn leven geen gebruik gemaakt van de taxfreeshops. De rokerrieje maar eens links laten liggen zeg maar. Toen maar hop, hop, hop, in galop naar de gate. Aldaar trof ik de eerste reisgenoten aan. Om 11:20 uur steeg vlucht TK1952 op vanaf Schiphol. Het was een oude bak die ons naar Istanboel moest brengen. De bekleding liet aan alle kanten los. Maar verder was het allemaal dikke prima. Vooral de catering was prima voor zo’n korte vlucht. Mooi op tijd landen we op splinternieuwe Istanbul Halvalimani. Hier was een tussenstop van ruim zes uur. Dus was er alle tijd om de lippen te laven aan een Efes, het landelijke brouwsel. Dat mocht ook wel want het was een pul van 0.7 liter. Dus ik heb het maar bij eentje gelaten. Op de televisie werd de WK finale van de dames uitgezonden en toen USA er 2-0 van maakte hebben we de moed maar opgegeven en zijn we naar de gate gelopen.

Vliegtuig deel twee van Turkish Airlines was iets luxer. In bijna zeven uur werden we naar Nairobi gevlogen. De piloot deed zijn best en precies op tijd landen wij op Nairobi Jomo Kenyatta Airport. Het was een uur of drie in nacht. Ondanks dat we een visum hadden konden we nogmaals alle gegevens invullen. Niet dat de douanier het vodje een oogwenk gunde overigens. Het oogde allemaal klein daar op het vliegveld en in mum van tijd stonden we buiten. De formaliteiten stelden weinig voor. Na de douane was er direct de uitgang en daar stond onze Keniaanse reisleider braaf met een bordje Shoestring op ons te wachten.

Jackson heette de beste man en zou ons de komende drie rondleiden in Oost-Afrika. Toen de groep compleet was volgde een korte voetreis naar de overlandtruck die ons komende 2,5 week zou vervoeren. Het was zeg maar een afgekeurde Zuid-Afrikaanse variant zonder roetfilter. Tot zover de CO2 neutraal uitgevoerde reis. Daar werden we voorgesteld aan de rest van de crew. Tom was onze Keniaanse chauffeur en Tanzaniaan Geoffrey zou ervoor zorgen dat we niet zouden verhongeren. We gingen dus met 12 man op pad waarvan een kwart uit begeleiding bestond. Dus.

In de truck waren 24 zitplaatsen dus er was ruimte genoeg voor iedereen om een plekje aan het raam te bemachtigen. Er hoefde geen strategische manoeuvres worden gedaan om de beste zitplaats te veroveren. De eerste rit was gelijk de kortste rit van de vakantie. Gelukkig maar zo midden in de nacht. Het ging over zo’n 14 kilometer en van het vliegveld naar Karen. Karen is een buitenwijk van Nairobi en daar werden wij gedropt op een camping met de charmante naam Karen Camp. Uiteraard was het nog steeds stikdonker en er moest ter plekke een tentverdeling opgesteld worden. Op dat tijdstip wil je alleen maar slapen dus who cares? Maar goed je zult maar drie weken met mij opgescheept zitten. Het is neit aans. De tenten waren al voor ons opgezet en eindelijk mochten we slapen. Voor exact 2,5 uur. Daarna zou onze drill instructor ons wreed uit de droom helpen. Of ervan slapen wat komt weet ik niet. In ieder geval even strekken.