Dag 4: Van workshops naar Highway To Hell

25 september

Vandaag gaan we naar Ambositra. Voordat we pad gaan werd er eerst ontbeten. Het wekte geen verbazing dat dit ontbijt bij dit hotel weer van uitstekende kwaliteit was zoals eigenlijk als bij deze accommodatie. T9ijdens het ontbijt vielen mij de ogen bijna dicht. Ik had vannacht wederom niet geslapen en dat voor de derde nacht op rij. Ik had gisteren een fietsexcursie door Antsirabe geboekt, maar ik ben zo vermoeid dat ik toch maar besluit deze excursie aan mij voorbij te laten gaan. Na het ontbijt besluit ik weer naar mijn kamer te gaan om eens flink wat bij de te slapen.

Dat lukt wonderwel goed. Een kleine twee uur later word ik een stuk fitter wakker en sluit dan pas de kamer te verlaten. Als de deelnemers van de fietsexcursies terug zijn gaan we op weg. Madagaskar is het meest Aziatische land in Afrika en dat uit zich onder andere in het vervoer wat het land kent. We gaan per riksja naar de binnenstad van Antsirabe. De tocht duurde een kwartiertje maar toch had ik meelij met de arme drommel die veroordeeld werd om mij te vervoeren. Ik besluit hem maar een flinke fooi te geven.

Eenmaal in het centrum van de stad werden we eerst naar een restaurant gedreven. Het is allemaal een gedoe, maar kennelijk is de groep van 18 te groot en is het verstandig van tevoren de bestelling door te geven zodat we geen eeuwigheid hoeven te wachten voordat er voedsel op tafel komt. Na de bestelling maken we een wandeling door de stad. Tussendoor bezoeken we ook nog twee workshops. De eerste is er eentje die laat zien hoe ze van blik allerlei souvenirs maken zoals vliegtuigjes en auto’s. De vakman was bezig met het maken van een fietsje en ik zag materiaal waarvan de expiratiedatum was verstreken hier een nieuwe bestemming kregen. De bandjes werden namelijk gemaakt van een zijlijntje van een infusiesysteem.

Ook de tweede workshop vond ik interessant. In Madagaskar lopen nogal wat Zeboes rond. Dit is een Aziatisch rundveesoort die bijna heilig zijn verklaard. Deze runderen dragen hoorns en deze koeien willen deze hoorns nog wel eens laten vallen. Van het botweefsel wat in de hoorns zit werden allerlei gebruiksartibuten gemaakt. Dit was nog een heel proces om er bijvoorbeeld een theelepeltje van te maken. Dat proces kregen we te zien en uiteraard kon er van alles gekocht worden. Ik had geen enkele moeite om mijzelf te beheersen het geld in de zak te houden hoezeer er ook aangedrongen werd. Beide workshops duurden niet lang, maar toch vond ik het interessant om te zien hoe men bepaalde dingen maakte.

Rond een uur of één keren we terug bij het restaurant waar we eerder onze bestelling hadden doorgegeven. Hoewel ik tijdens een vakantie veel lokaal voedsel probeer te eten was ik ditmaal voor iets simpels gegaan: Spaghetti Carbonara. Het is natuurlijk de veilige keus, want spaghetti kan eigenlijk nooit misgaan. Zo ook nu niet. Prima en licht verteerbaar. Na de lunch gaan we nu echt Antsirabe achter ons laten. We gaan eerst langs Hôtel des Thermes. Een oud hotel met spa uit ver vervlogen tijd. De geruchten gaan dat er tegenwoordig geesten huizen in het hotel dat ook nog steeds gewone gasten huist.We gaan zuidwaarts naar Ambositra. Het is een rit van nog geen 100 kilometer, maar door de niet bijster goede infrastructuur hobbelen we met ons Nissan busje toch een paar uur over wegen vol met gaten die onze Mimi vakkundig probeert te ontwijken. Dat gaat niet altijd even goed, maar hij doet zijn best.

Ook tijdens deze rit bestaat het uitzicht veelal uit terrassen met rijstvelden. De oogst is net geweest en landarbeiders zijn bezig het land om te ploegen zodat er groenten op verbouwd kan worden. Dit alles gebeurt met de hand in de brandende zon. Om je dan ook nog voor te stellen dan zo’n landarbeider ongeveer €50,- voor deze zware arbeid verdiend. Per maand! Maar het uitzicht van deze terrassen levert ons een prachtig plaatje op. Tegen het einde van de middag rijden we Ambositra binnen. Het stadje telt zo’n 30000 inwoners en deze mensen wonen in een langverspreid gebied.

Wij logeren bij motel Violette in het noorden van het stadje. Ver weg van het centrum. We werden gedropt in het restaurant wat erg basic was. Daar mochten eerst ons avondeten bestellen voordat we onze slaapplekken konden opzoeken. De accommodatie zelf bestond uit bungalowtjes en die bevonden zich een honderd meter een heuveltje op. Ook hier ontbrak de luxe. Maar ook dat is prima voor zo’n reis. Het is schoon en het bed en douche voldoen gewoon.

Om 18:30 uur is er een briefing. Morgen kan er namelijk gewandeld worden in de omgeving van Ambositra. Er is een keuze tussen een korte en een lange wandeling. Ik had gehoord dat de wandelingen pittig waren en dat spiegelde onze Patrick ons ook voor. Gezien met fysieke gesteldheid leek het mij verstandig om voor de korte wandeling te kiezen die alsnog vier uur zou duren. Zeker om de wat fittere reisgenoten niet op te houden. Maar dat is pas morgen. Eerst gaan we om 19:30 uur een hapje eten.

De keuze was gevallen op Côte du Porc. Bie oons heet het gewoon karbonade. Nu ben ik al niet van varkensvlees, maar ooh mijn god wat was dit taai. Niet te hachelen! Het leek wel of ik uren zat te kauwen op hetzelfde stukje vlees. Als klap op de vuurpijl was het bier ook nog lauw. Niet een klein beetje, maar gewoon kamertemperatuur. Onze ober maakte veel vuile meters en sjouwde van links naar rechts. Hij kreeg al snel de bijnaam handtasje. Ik denk dat het voor hem in een land als Madagaskar erg lastig is met zijn geaardheid. Voor ons maakt het natuurlijk helemaal niks uit. Zolang ie maar gelukkig is.

Zoals eigenlijk elke avond worden we na het eten weggekeken. Ik snap het wel: Het personeel wil ook wel eens naar huis. Maar na het eten hebben wij nog wel zin in een drankje en tot nu toe waren we aangewezen op de faciliteiten van de accommodaties en die waren doorgaans niet ruim van keuze. Maar dat was nu anders: Onder het restaurant bevond zich namelijk een karaokebar en we besloten met een select gezelschap deze met een bezoek te vereren. Domper was wel dat wij de enige gasten waren. Maar goed: Het bier was beter van temperatuur, er kon gepoold worden en dan was er ook nog karaoke. Er ging iets mis en toen moest een reisgenoot ineens Highway To Hell van AC/DC mee blèren. Handtasje was inmiddels ook afgedaald en bleek een groot fan van Michael Jackson. Wij ook want onze aanmoedigingen zorgden ervoor dat op niet geheel zuivere toon een groot deel van repertoire ten gehore werd gebracht. Na de nodige biertjes vond ik het om half één wel welletjes geweest. Hopelijk heb ik morgen niet te veel pap in de benen bij het wandelen.