Dag 5: Vasha! Vasha!

26 september

Om 7 uur ging de wekker. Ik was toch niet geheel van de avond ervoor en dat natuurlijk alles te maken met het late tijdstip en niks met de ingenomen consumpties. Wat zeker ook niet meehielp was dat het ontbijt bepaald niet het niveau haalde van gisteren. De hoeveelheid en variatie was zeer matig en de stoete zo dröge as Sinterkloas zien gat. Althans dat heb ik van horen zeggen, want ik ben geen ervaringsdeskundige. Aangezien we van ditzelfde etablissement de lunch als “picknick” (Brood Voor Onderweg) gaf dit weinig hoop voor de toekomst.

Om half acht vertrokken we met het busje. Allereerst ging we weer naar een workshop. Ditmaal ging het om houtsnijwerk. Ze maakten zich nogal makkelijk vanaf zodat deze workshop een stuk minder interessant was dan die twee van gisteren. Even later reden we verder door het dorpje en werden we rond een uur of negen gedropt aan de rand van het dorp. Hier konden we onze opwachting maken voor de hoofdactiviteit van deze dag: Een wandeling over de heuvels rondom Ambositra.

Er waren twee wandelingen. Een korte van zo’n 10 kilometer en een langere van zo’n 14 kilometer. De eerste zou zo’n vier uur duren en de tweede zo’n zes uur. Ik had gehoord en gelezen dat de wandelingen pittig waren en dat spiegelde Patrick ons ook voor. En als ik eens kritisch naar mijzelf moet ik toch bekennen dat ik opgestuwd ben in de vaart der volkeren. Waar ik vroeger slechts beschikte over een sixpack lijkt het nu veel meer op een fust. Dus het leek mij verstandig voor de korte variant te kiezen in plaats van het risico te lopen anderen voor de voeten te lopen. Ook de 200 hoogtemeters klonk mij als muziek in de oren.

Over goed begaande paadjes liepen wij door het bewoonbare gebied van de heuvels rond Ambositra. Zo kwamen wij voor het eerst deze reis echt in aanraking met de Malagassische lokale bevolking. Onze lokale gids George vormde een buffer tussen ons en gaf uitleg aan beide partijen. Het was klaarblijkelijk nogal een schok dat een groep blanke reizigers door je achtertuin banjert. Nu heb ik wel vaker reizen meegemaakt die beschrijven dat je op plaatsen komt waar geen toerisme voorkomt (laat staan mensen met een dergelijke huidskleur) maar dat heb ik nooit zo serieus genomen omdat het toch vaak voorkomt dat hordes met reizigers telkens dezelfde route nemen.

Maar dat was nu dus niet geval. We werden al snel nageroepen door de plaatselijke jeugd: Vasha! Vasha! Dit is een epidemische boom in de Madagaskar die lichte vellen van de stam afscheidt wat volgens de Malagassische bevolking op onze huidskleur zou lijken. Aangezien alleen kleine kinderen en dronken lui de waarheid vertellen, geloof ik honderd procent in de oprechtheid van deze jonge kinderen die hun ogen uitkeken toen we langsliepen. Onze George vertelde ook nog anecdote dat zijn ouders vroeger toen hij klein was dreigden dat als hij zich niet snel wist te gedragen hij met de Varsha mee werd gegeven en dat die hem zouden opeten. Toen wou kleine George wel luisteren. Laten we stellen dat er nog genoeg goed werk is te doen voor al die actiegroepen die strijden tegen racisme wereldwijd. Overigens voelde niemand zich op de tenen getrapt.

Het was prachtig weer en het was ook een heerlijke wandeling. Het lastige was wel dat er één gids was en de groep bij elkaar moest blijven zodat ik eigenlijk nooit in mijn tempo kwam. Na een uur of drie wandelen kwamen we aan bij wat het hoogtepunt van deze wandeling zou moeten zijn: De Ambositra Rova. Madagaskar bestaat uit 12 stammen en dat waren vroeger koninkrijkjes. Die koninkrijkjes hebben uiteraard koningen en die hebben weer paleizen. En één van deze paleizen staat op de heuvel bij Ambositra. Als ik zou moeten omschrijven zou ik zeggen: Houten schuur. En zo te ruiken was hij net in de beits gezet. Laat ik erbij zeggen dat ik niet erg architectonisch onderlegd ben.

Bij dit hoogtepunt werd de lunch genuttigd. En warempel de picknick lunch was veel verser en lekkerder dan het ontbijt van vanmorgen. Een verse en flinke baguette met tomaat en sla. Hierna zou het een half uurtje naar beneden lopen zijn voordat we weer bij de bus zouden terecht komen. En dit is mijn sterkste punt. Als een paard dat de stal ruikt ben ik altijd in no-time als eerste beneden. Iets na enen waren we uiteindelijk terug bij motel Violette. Hoewel ik de wandeling niet als vermoeiend beschouwde besloot ik toch even rustig aan te doen. In de omgeving van het motel was er gewoonweg weinig te beleven om er eens op uit te trekken.

Dus ik heb voor de verandering eens de tijd genomen om de tas eens opnieuw in te richten omdat we eenmaal nu twee nachten in hetzelfde bed slapen en verder gewoon wat rustig aan doen en proberen het record van honderd meter dom kijken te verbreken. Tegen een uur of vier ben ik hier toch wat dorstig van geworden en besluit ik af te dalen naar de plaats waar gisteren nog veel kabaal vandaan kwam. Het was er nu een stuk rustiger en verhip het bier was warempel ook nog een goed van temperatuur. Dus ik besluit een paar van die apparaten van 0.65 liter te nuttigen voordat ik mijn diner van deze dag bestel.

Na deze bestelling ga ik rustig verder met hetgeen ik eerder bezig was. Om half acht mochten we aan tafel en ook hier werd ik vergezeld met een flinke pul THB. De kip was op z’n Malagassisch gegrild en zeer goed gaar. Het was een stuk beter dan gisteren. Ik heb geen zin om het lawaai op te zoeken en wil eigenlijk wel eens op tijd naar bed. Na het eten drink ik nog een paar biertjes. Om 22:30 uur wil het personeel ook wel eens naar huis en trekken we de deur achter ons dicht.