Dag 12: Terug naar de glamping

3 oktober

Het is zeven uur als de wekker gaat. Het kost mij de nodige moeite om uit bed te komen. Gisteren toch iets te veel afgewerkte motorolie gehad. De ingepakte tas wordt buiten de deur gezet zodat de immer aanwezige kruiers de bagage naar onze bus konden brengen. Met de moeite schuif ik aan bij de lunch. Net als de twee dagen hiervoor gaat de keuze naar een broodje kaas. Vooral de kan met koffie vindt gretig aftrek bij mij. Hierna kunnen we ons opmaken voor wat een lange reisdag beloofd te gaan worden.

De weg en eindbestemming kennen we: Satrana Lodge nabij Ranohira in het midden van het eiland. We rijden exact dezelfde weg als drie dagen geleden. De eerste stop is ook hetzelfde als gisteren. In de stad Tuléar stoppen we bij dezelfde supermarkt. Het budget van deze voormalige multimiljonair is aardig geslonken. Van de oorspronkelijk 3.3 miljoen Ariary’s is inmiddels nog minder dan de helft over. En we zijn nog net niet op de helft van de vakantie. Dat wordt dus pinnen. Achteloos wordt er zes ton uit de muur getrokken. In Tuléar mogen we zelf de lunch bij elkaar scharrelen. Het wordt een pizzabroodje hoewel ik op dit tijdstip nog niet aan lunch moet denken.

Na Tuléar wordt de weg een stuk slechter. Ik dommel wat weg achter in de bus. Het is natuurlijk niet zo’n bijster interessante rit en na gisteren kan ik wel wat slaap gebruiken. Af en toe wordt er gestopt voor een “bushtoilet” maar verder is het vooral gaten in de weg ontwijkend proberen wat door te rijden op de RN 7. Langzaam maar zeker begin ik dan toch maar aan het pizzabroodje. Het is een grote tegenvaller, maar weggooien doe ik natuurlijk niet. Anders krijg ik nooit mijn Danoontje. Het is al halverwege de middag als we weer door Ilakaka rijden. Nu stoppen we wel in het dorpje waar saffier wordt gedolven. Hier wonen veel immigranten vooral van Aziatische afkomst die op de edelsteen zijn afgekomen. We nemen een kijkje bij een saffiersmid. Daar in de vitrines komen we tegen dat het best wel duur spul is. Er is dan ook niemand die zijn zuurverdiende Ariary’s hieraan spendeert.

Leuke bijkomstigheid is dat in de tuin van de smid zich vier landschildpadden zich ophouden met een wel hele tamme vogel die graag op de rug van zijn langzame vrienden meelift. Stiekem is dat eigenlijk het hoogtepunt van de dag. Om vier uur zijn we weer terug bij onze glamping. We krijgen weer onderkomen 104 toegewezen. Nadat we weer een welkomstdrankje kregen hebben we eerst maar eens het avondeten besteld: Zeboe Stroganoff. Het klinkt heerlijk, maar gezien de eerdere ervaring met het eten zijn de verwachtingen niet al te hoog.

Dan maar snel even de zwembroek aan om een paar baantjes te trekken. En onder tussen durf ik het ook weer aan om een biertje te drinken. Uiteraard wordt er gretig gebruik gemaakt van de fantastische douche. Het sanitair is bijna nog beter dan bij mij thuis. Dan maar weer terug naar zwembad om aldaar op het terras nog een lauwe rakker te pakken. Inmiddels is er nog een groep uit Nederland gearriveerd. En wie zie ik: Remco met wie ik vorig jaar nog door Zuidelijk Afrika was gereisd. Ik wist dat hij ook in Madagaskar zat. Hij doet de korte reis van Shoestring en we vertrekken met hetzelfde vliegtuig. Uiteraard wordt er onder het genot van een sapje ouwe koeien uit de sloot getrokken.

Om half acht mogen we weer aan tafel voor het diner. Het was wederom een kinderportie maar op zich smaakte het weinige eten wel lekker. Na het eten heb ik in de bar nog een paar biertjes gedronken. Aan de rum waag ik mij maar niet meer. Als bijtijds besluit ik de brui eraan te geven. Het is morgen weer vroeg dag en het kan geen kwaad om eens op tijd te gaan slapen. Dus tegen een uur of tien gaat het licht alweer uit en sluiten we deze weinig enerverende dag af.