Dag 17: Bootje varen part two.

8 oktober

Wie dacht dat ik gisteren vroeg uit mijn nest moet, komt voor vandaag bedrogen uit: Al om 5:00 uur mogen we op appel verschijnen. Het is dan nog niet eens licht. Er is dan nog steeds geen stromend water dus mogen we ongedoucht de boot weer op. Mochten we gisteren al tien uur varen, vandaag zal dat nog langer zijn. Een uur of elf is de schatting. Dat is nou niet bepaald een fijn vooruitzicht. Maar goed: We moeten het maar ondergaan. Het ontbijt wordt wederom op de boot genuttigd. Het brood is van gisteren dus een heel stuk minder lekker dan toen. Het is natuurlijk ook heel lastig om dit allemaal maar vers te krijgen. Dat snapt iedereen.

De tocht is een voortzetting van gisteren. We varen gemoedelijk over het kanaal en er is eigen weinig verheffend te zien. Onze eerste stop is in Masomeloka.Dit is één van de grotere dorpen aan het kanaal. Hier worden we losgelaten. Uiteraard is hier ook een warenmarkt. Daar had Bonehead niet zo heel veel zin in. Dus ik was er al snel klaar mee. Na een half uurtje geldt dat ook voor de rest dus toen konden onze reis hervatten.

De tweede stop is in Andranotsara. Ook hier gaan we aan land om de benen te strekken. In het dorpje brengen we een bezoek aan een vanilleplantage. Vanille is het meest kostbare specerij en de kiloprijs overstijgt die van zilver. Madagaskar is de grootste producent van vanille. De bevolking heeft enorm te lijden onder corruptie zodat het voor de plaatselijke vanilleboer het onmogelijk is om een afzetmarkt te creëren. Zodoende wordt de prijs kunstmatig opgedreven door de happy few. Het is een zeer kleine plantage waar ons het proces van de kweek wordt uitgelegd. Aan het einde kan er ook nog vanille van de producent gekocht worden. Ik kan mij niet langer beheersen en koop als souvenir 20 stokken voor omgerekend €8,-. Ik heb geen idee wat ik er eigenlijk mee moet, maar ik kan er vast wel iemand blij mee maken. Eén zo’n stokje kost bij de Appie €5,- dus niet alleen de verkoper is blij.

Na het bezoek aan de plantage is het tijd voor de lunch. Het is zeboe met groenten en rijst. Het is wederom zeer uitgebreid en enorm lekker. En dit terwijl ik helemaal niet zo’n vleeseter ben laat staan rundvlees. We tuffen door over het Canal des Pangalanes. Er valt weinig te zien onderweg en onze aandacht verslapt. We zijn er eigenlijk wel klaar mee maar we zitten nog uren op de boot. Gelukkig heb ik mijn flesje rum nog. Al vroeg op de middag besluit ik mijn aandacht te verleggen naar die afgewerkte motorolie om de reis nog enigszins draaglijk te maken. Af en toe wordt de rum afgewisseld met een Malagassisch begrip klein biertje. Dat is dus gewoon een 30cc flesje.

De opluchting is groot als we omstreeks 17:30 uur aanmeren in Mahanoro. Daar aangekomen is het nog een half uur wandelen naar het hotel. En dat valt nog niet mee met een volle blaas. Eenmaal aangekomen in het hotel wordt de groep in tweeën gedeeld. Het hotel heeft twee locaties en wij mogen in huisjes een halve kilometer verderop bivakkeren. Eenmaal daar aangekomen zijn het weer leuke huisjes. Na binnenkomst wordt meteen het sanitair geïnspecteerd. Warempel er is stromend water! En de douche heeft zelfs warm water. Wat een luxe! Uiteraard wordt direct gebruik gemaakt door mijzelf eens fijn te douchen. Daar kikkert een mens van op.

Na deze verkwikking is het tijd om af te dalen naar de hoofdlocatie. Daar is in het restaurant immers bier te verkrijgen. Tussendoor het drinkgelag wordt er ook nog wat gegeten. Kip met aardappelen en groenten wordt er geserveerd. Met een ijsje na. Het is allemaal dikke prima. Na het eten wordt nog het nodige genuttigd op het terras. Het is dan inmiddels 23:00 uur als in het pikkedonker met succes geprobeerd wordt het huisje weer te vinden. Als ik dan in bed lig is er de fijne gedachte dat we morgen mogen uitslapen. Pas om 07:00 uur gaat de wekker en dan mogen we ons opmaken voor weer een lange reisdag. Op het eten na was vandaag een dag die niet als hoogtepunt de boeken in zal gaan.