Dag 4. Viñales

Dag 4. Viñales

Vandaag stond de eerste rit op het program. Ik ging de hoofdstad voor anderhalve week achter mij laten om richting de tabaksvelden van het zuidwesten van Cuba te reizen. Een mooi stukje van honderdvijftig kilometer om mee te beginnen. Volgens Aloys moest rekenen op tweeëneenhalf tot drie uur reizen. Om zeven uur maar opgestaan om een half uur later wat eten naar binnen te proppen aangevuld met liters koffie. Om acht uur uitgecheckt wat dus wel wonderbaarlijk snel ging. Mijn bagage in de kofferbak gehesen en ik was klaar voor vertrek.

De eerste hindernis diende zich direct aan. Vanaf hotel Deauville moest ik linksaf de Malécon op. Het verkeer raasde aan alle kanten voorbij. Dan maar op zijn Cubaans de auto een keer er voor gooien wanneer ik een klein gaatje zag. Mijn hartgrondige hekel aan airconditioning maakte dat het raampje dan maar open moest. Mijn verstand zei dat ik maar via La Rampa moest reizen en dat ik dan vanzelf buiten de stad zou keren en dan via de Autopista A4 richting Pinar del Rio zou geraken. Het liep allemaal net eventjes iets anders...

Nu ben ik al geen held in het verkeer. Zeker niet in grotere steden. Maar Havana sloeg werkelijk waar alles. Ik probeerde enigszins het midden van de weg aan te houden en keek goed om mij heen of ik niet toevallig een wegwijzer of een stoplicht mistte. Zo toerde ik door Havana zonder dat ik ook maar enig idee had waar de weg heen leidde. Vele wapperende Cubaanse handen ten spijt besloot ik Kenia’s advies op te volgen geen lifters mee te nemen. Zeker niet in deze onrustige periode waar ik mij nu in bevond.

Na een tijdje rijden werd de bebouwing minder. Dit gold ook voor het verkeer. Ik had slechts één wegwijzer met Pinar del Rio gezien en die braaf gevolgd. Inmiddels was ik al een tijdje aan het rijden op het platteland van Cuba. Ik had wel in de gaten dat dit niet de juiste weg was en probeerde mij te oriënteren waar ik ergens zou zitten. Met de landkaart op schoot reed ik zonder enig idee te hebben waar naar toe. Oeps ik was verdwaald. De weg vragen zou een optie zijn ware het niet dat mijn Spaans dat niet toelaat. Een vervelende bijkomstigheid is daarbij dat de spaarzame plaatsjes die ik doorkwam niet opgesierd werden met een naambordje. Was het dan eens wel het geval dan kwam ik geen wegwijzers tegen met aanknopingspunten. Op een gegeven moment kwam ik een zeer idyllisch vissersdorpje aan zee terecht. Mooie bruggetjes naar huizen op vlonders. Er was hier totaal geen toerisme.

Uiteindelijk kwam ik een man tegen van middelbare leeftijd op een mountainbike en ik besloot met handen en voeten te vragen hoe in Pinar del Rio of in ieder geval in die richting te geraken. Hij stuurde mij dezelfde weg terug. Omzoomd door vermoedelijk tabaksplantages reed ik terug voor mijn gevoel Havana. Nu ik terugkijk zou dat best wel eens het plaatsje Playa Guanimar kunnen zijn. Ik dacht bij mijzelf als ik maar een grotere plaats tegenkom dan wijst het zich vanzelf. Ondertussen reed ik gitzwarte wolken te gemoed. En toen begon het regenen. Nee niet druppelen maar een echte hoosbui. Na uren rond te hebben gereden werd ik eindelijk geconfronteerd met een plaatsje dat ik kende: Artemisa heette dat stadje. Opgewekt en wel reed ik stapvoets het plaatsje in. Het scheen namelijk vlakbij de Autopista te liggen die ik moest hebben.

Ondertussen waande ik mij door de enorme regenval in een rode zee. Het was een blubberbende die rijden zo goed als onmogelijk maakte. Langs de kant van de weg schuilden Cubanen voor het watergeweld onder hun veranda’s. De plaatselijke schone liet nogal opzichtelijk haar lach zijn. Volgens mij lachte zij deze domme toerist uit. Inmiddels had ik het stadje links en rechts doorkruist zonder enige bruikbare aanwijzingen. Op een gegeven raakte ik van de verharde weg. Ik kwam tussen de metershoge planten te staan op een karrenspoor. En toen gebeurde waar ik in mijn ergste dromen voor vreesde. Op een gegeven moment stond ik stil. Ik stond vast in de blubber. Het regende keihard en in de wijde omgeving was er niets levendigs te ontdekken. Dan zit je daar met je goeie gedrag in zo’n koekblik. Heel voorzichtig iets naar voren en zorgen dat de banden grip krijgen en houden. Dan weer iets naar achteren voor hetzelfde verhaal. Dit optreden heeft zeker een kwartier geduurd voordat ik een klein beetje grip om met een enorme hoeveelheid gas mijn auto van links naar recht te manoeuvreren. Wonderbaarlijk raakte ik verder niks. Nu ik de gang er in had was het zaak om de auto rijdende te houden en zo snel mogelijk asfalt te vinden. En dan ook het liefst zo breed mogelijk natuurlijk.

Na het avontuurlijke uitstapje weer richting Artemisa gereden. Bewegwijzering boden nog steeds geen aanknopingspunten. Ik besloot op de bonnefooi maar ergens heen te rijden. Gelukkig was de regen inmiddels gestopt wat direct het zicht op de weg bevorderde. Ik reed inmiddels buiten de stad op een goede weg die na ik vermoede vast wel ergens toe zal leiden. Het was een mooie weg om te rijden met prachtige natuur om mij heen. Niet dat mij dat zo heel veel kon interesseren want ik was nog steeds verdwaald. Na uren te hebben rondgereden reed ik over een brug. Onder mij zag ik een groot stuk asfalt dat door een middenberm werd afgescheiden. Dat moest de A4 wel zijn. Een slaak van opluchting was het gevolg.

Toen diende het volgende probleem zich aan. Nergens was er een op of afrit te bekennen. Dan maar weer op hoop van zegen doorkachelen en zorgen dat ik de weg aanhield die zo dicht mogelijk bij die A4 lag. Het duurde weer tijden totdat ik eindelijk iets zag wat op een oprit moest lijken. Ik vermoed dat ik de oprit heb genomen nabij het stadje Paso Real de San Diego. Eindelijk had ik weg gevonden waar ik uren naar op zoek was. Eindelijk kon ik fatsoenlijk doorrijden overdreven veel kuilen en gaten in de weg.

Inmiddels op de veilige hoofdweg begon ik steeds meer een afkeer van mijzelf te krijgen. Wat ben ik toch een botte, arrogante boerenlul door ondanks de kennis van de vervoersproblematiek alleen in een (inmiddels niet zo hele) goede auto te zitten en locale bevolking te laten stikken. Ondanks het dringende advies van Kenia vond ik toch dat ik dit niet kon maken. Ik ging voor mijzelf voorwaarden maken welke mensen ik zou vertrouwen om mee te reizen. In ieder geval niet meer dan twee personen. Niet alleen jongemannen of jonge vrouwen. En geen lifters die en masse op de gekenmerkte plaatsen staan.

Onder een viaduct zie ik plots een man in een poepbruin uniform staan. Die zou ik toch wel kunnen vertrouwen? Uit eerdere ervaringen wist ik dat het een securitymedewerker zou moeten zijn. Ik vroeg of hij naar Pinar del Rio moest en bevestigde dat. Helaas sprak de man geen woord Engels dus dat bemoeilijkte de communicatie nogal. Bij een andere viaduct merkte hij een collega en vriend op. Ook die man maar opgepikt en zo reden wij gedrieën onder de klanken van de Cubaanse radio en Spaans geklep naar Pinar del Rio. Voor die stad werd Viñales al aangegeven maar ik besloot dat het wel zo netjes zou zijn de heren in Pinar del Rio af te zetten. Het was toch al laat dus iets later maakt dan ook niets meer uit.

De heren keurig achter de stadspoorten afgeleverd en terug de Autopista opgereden. Vanaf nu was het een makkie en Viñales stond goed aangegeven. De weg richting het stadje ging op en neer met prachtige natuur naast mij. De wetenschap dat ik er bijna was gaf mij de gelegenheid te genieten daarvan. Eenmaal in Viñales was het eerst zaak om wat te eten en vooral te drinken. Het was inmiddels half vijf dus ik stond al acht uur droog. Viñales bleek een erg mooi maar ook toeristisch plaatsje. Ik zocht mijn heil op in een bistrootje aan de rand van dat stadje. Ik liet mij compleet vollopen met cola schransde pizza’s naar binnen. Het leuke, kleine tentje bleek spotgoedkoop toen ik de rekening had. Het was nog geen vier CUC. Het was tijd om mijn hotel op te zoeken. Ik had alle hotels in Nederland door reisorganisaties vast laten leggen nadat ik gehoord had dat hotels niet happig waren op vouchers en zeker niet voor één nacht. Een reservering geeft dan wel wat meer zekerheid.

Helaas was mijn voorkeurshotel volgeboekt dus moest ik het met Rancho San Vicente doen. Ik pakte mijn rugzak met daarin de behoeftes voor die ene dag. Toen ik mijn autootje zag sprongen mij de tranen in de ogen. Hij was van kleur veranderd. Ik had toch echt een grijze, nu was hij rood. Het inchecken ging wonderbaarlijk snel. De aardige medewerkers brachten mij vlot naar mijn kamer. Het bleek de Cubaanse versie van Sporthuis Centrum te zijn. Bungalows tegen een heuvel met een schommelstoel op de veranda. Als ik ergens behoefte aan had was het wel een warme douche en een koud pilsje. En verhip de douche was niet warm maar heet. Heerlijk opgefrist toogde ik naar de bar voor een Bucanerootje. Wat smaakte dat lekker. Ik besloot er een paar mee te nemen voor onder de veranda. Daar heb ik nog een paar uur zitten relaxen. Ik had direct veel huisdieren in de vorm van honden. Dat was wel gezellig totdat ze hun territorium gingen verdedigen. Helse gevechten braken eruit totdat een medewerker ze met een stok uit elkaar dreef. Toch maar enigszins vroeg gaan slapen. Morgen staat namelijk mijn langste rit op het program. Jammer dat ik mij zoveel verreden heb en dat ik daardoor te weinig van het stadje Viñales heb kunnen zien. Het zij zo.