Wie mooi wil zijn moet pijn lijden

De F is weer in de maand dus het is weer tijd voor jolijt. Na een jaar van hard werken (althans dat maak ik mijn werkgever wijs die op zijn beurt mij wijs maak dat ik goed verdien) is het weer tijd om te onthaasten. De gehele maand februari is dan zeker niet te lang om te herstellen van een jaar lang geploeter. Ik zal jullie op internet de details besparen maar de insiders weten wel wat er verder gaande is.

Of het een gebrek aan planning is of dat er ook nog een geldig excuus is valt te betwijfelen maar de koffer werd in alle haast ingepakt en op dinsdag moesten de laatste noodzakelijke boodschapjes gedaan worden. Vroeg naar bed want de dag erop zal die fijne vliegreis zijn. Vliegen: het zal nooit mijn grootste hobby worden. Je zit daar uren opgevouwen in een ongemakkelijke stoel met allerlei vreemde mensen op elkaar. Nee het liefste zou ik met enige regelmaat of naar buiten lopen of een plek opzoeken met enige privacy. Het eerste wordt sterk afgeraden terwijl het toilet nu ook niet per definitie de ruimte is waar ik mij het liefste op hou.

Hoera vakantie! Dat betekent dus om 6:00 je nest uit om enigszins proper en op tijd te arriveren voor die heerlijke vlucht. Om 6:45 al geeuwend de auto ingestapt om rond een uur of negen vrijwel fileontwijkend op onze nationale luchthaven te arriveren. Nu zijn er wel internationale luchthavens sneller te bereiken maar de prijzen naar Cuba zijn daar een stukje hoger en oons sind zunnig. Dat onze oosterburen daar net zo over denken blijkt wel weer uit dat zij toch met enige regelmaat met Nederlandse maatschappijen vliegen.

Op Schiphol komen direct de vreselijkste gedachten naar voren van dingen die vergeten zijn. In mijn gedachten weer de hele lijst van meenemen.nl langsgelopen maar daar staan geen dingen op van persoonlijke aard. Het meest belangrijke was nog wel dat ik mijn belgoed nogal wat laag vond. Ik heb een schurfthekel aan mobiele telefoons en ik ben het liefst niet bereikbaar. Maar een sms’je sturen naar het thuisfront vanuit Cuba is de eenvoudigste en goedkoopste methode. Dan doe je met € 20, - niet veel. Boardingtijd was bijna aangebroken toen ik al bij tientallen winkels ter vergeefs had aangeklopt. Alleen buiten de paspoortcontrole was uiteindelijk de enige optie. Nou goed dan van de nood maar een deugd gemaakt om nog een laatste sigaret buiten te roken. Zou het gevoel daarbij ook enigszins bij een ter dood veroordeelde bestaan bij z´n laatste saffie?

Nu heb ik ooit met Aero Caribbean gevlogen maar deze plane van Arkefly zag er qua interieur niet eens zoveel beter uit. Het was een beetje een oude rotzooi zal ik maar zeggen. Een heel verschil met Martinair. Maar doorgaans is er ook een verschil in prijs. Bovendien is vliegen op Holguín nogal een groot voordeel voor mij. Het vliegtuig zat bij lange na niet vol. Ik had een comfortclass plek en de gehele middelste rij was voor mij. Dat is op zich natuurlijk wel relaxt. Lekker dat logge lichaam over drie stoelen werken. Verder viel mij op dat het personeel oprecht vriendelijk waren en niet van die typische huppelkutjes met een iets te grote hete aardappel in hun keeltjes. Bovendien was het voer wat voorgeschoteld werd warempel eetbaar. Niet dat het enigszins definieerbaar was wat het was maar het was bijna lekker te noemen.

Rond een uur of vijf in de middag Cubaanse tijd was de hellrace eindelijk voorbij na een zacht landing op het Frank País. De meeste mensen bleven zitten om door te reizen naar Cancun. Slechts tientallen besloten naar Cuba te gaan. Ik werd gewenkt door een lieftallige dame van de douane. Aangezien dat niet al te vaak gebeurt gretig op het verzoek in. Mijn paspoort werd opgesierd met nog een roze stempeltje. De oude was nog zodanig zichtbaar dat het een gesprekje opleverde over de frequentie en het waarom daarvan van mijn Cuba bezoek.

Als eerste arriveerde ik bij de bagageband. Natuurlijk duurde het een eeuwigheid voordat de eerste koffers op de bagageband kwamen. Natuurlijk was roken uit den boze. Nadat uiteindelijk mijn koffer langskwam spurtte ik naar buiten. Ondanks de dubbele hoeveelheid aan rookwaar was er geen centje pijn. De controle op vliegvelden in Cuba lijkt steeds minder streng te worden. Volgens de piloot was het zonnig met een graad of 24. Dus ik trek die trui uit die in Nederland zo nodig was. Toen ik eenmaal buiten stond ging die trui snel weer aan. Het was nog geen 20 graden en de wind maakte het zelfs fris.

Buiten stond daar dat mannetje van het reisbureau. Ik kende hem van eerder ontmoetingen. Bij drie mensen om hem heen schoot hij in de stress. Alles wat anders dan Guardalavaca was werd al snel een probleem. De vouchers waren weer niet op orde. Ik bleef weer als laatste over en wilde mij per se naar El Bosque sturen. Niet dat ik dat op zich een probleem vond maar het was toch echt de bedoeling dat ik naar Pernik ging. Na veel vijven en zessen werd ik toch in een taxi geduwd en naar Pernik gebracht. Een klein halfuurtje later arriveerde ik daar.

Ik moest de eerste nacht maar zelf betalen. Morgen zou het probleem met de voucher opgelost worden. Als je voor het hotel naar Pernik gaat zit je behoorlijk verkeerd. Het is nogal een oude rommel. Persoonlijk maakt me dat niet zoveel uit. De ligging van het hotel vind ik een stuk belangrijk dan hoe het hotel er uitziet. Wel belangrijk vond ik dat de douche in Pernik warm was en dat het bed van goede kwaliteit was. Na zo´n vermoeiende dag is het toch om heerlijk vroeg onder de wol te kruipen. Om 20:00 bezweken de luciferhoutjes die mijn oogleden omhoog moesten houden. Nog even op ESPN gekeken hoe de concurrenten van onze zwart-witte helden het hadden gedaan nadat wij zelf twee punten hadden laten liggen in de residentloze hoofdstad een dag eerder. De uitslagen waren redelijk gunstig. De wonderen waren de wereld nog niet uit: Zelfs Feijenoord had gewonnen.