Dag 2:
Door: Gait van de Rikkepoal tot an Takkedroad
Blijf op de hoogte en volg Bonehead
15 Mei 2015 | Portugal, Machico
In samenspraak met “roomie” Herman had ik het alarm op mijn telefoon om 07:30 uur ingesteld. Lekker uitslapen dus. Herman had nogal last gehad van de houtzagerij. Thuis heeft Goedele (Ja zo heet de kat en nee die naam heb ik niet bedacht) daar niet zo veel last van maar dan gaat het ook in canon. Ik dacht telkens dat ik de afzuigkap aan had laten staan maar dat was Herman. Het ging dus absoluut niet synchroon en beide hadden dus geen goede nachtrust. Nu heb ik dat nooit. De neus is een stuk of vijf keer gebroken geweest en dus helemaal naar de Filistijnen. Dat krijg je met een grote gok in combinatie met altijd met de neus vooraan willen staan. Dokter Richard heeft hem een paar jaar geleden nog vijf keer gebroken en geprobeerd er wat van te maken maar een goede nachtrust is eigenlijk nooit aan de orde.
Dus.
Eerst maar eventjes kijken hoe de temperatuur buiten is zeg maar en ik dacht ik heur is of de koffie d’r deur is. Daarna terug naar de kamer om in sneltreinvaart te douchen en de Aquafresh op de tanden te smeren. Ik was natuurlijk nog steeds niet te genieten toen ik aan tafel ging waar zie inmiddels het merendeel van de groep zich verschanst had. Na het eerste bakkie koffie trok ik weer helemaal bij. Ik besloot een broodje met kaas te maken Maar zoals eigenlijk altijd in het buitenland is de kaas een grote teleurstelling. Een laf geel plakje zonder smaak of kraak. Maar goed: Ik ben geen ontbijter en je moet wat binnen zien te houden. De yoghurt die nam was een grote vergissing. Mijn maag was het hier absoluut niet mee eens wat leidde toch hevige gevechten tussen de strijdende partijen. De koffie diende als verzoenende partij maar tot een echt staakt-het-vuren kwam het niet echt. Hierna maar geprobeerd het pleit met een vredespijp te beslechten maar ook dat mocht niet echt baten. Over het hotel en de locatie: Het viel mij allemaal eigenlijk wat tegen. Het hotel had de uitstraling van een bos wortelen en ik sfeervollere begrafenissen mee gemaakt dan de sfeer in Machico.
Dus.
Om 09:00 uur kwam onze Frits aangescheurd. Voor €5,50 per persoon regelde hij de lunchpakketjes wat natuurlijk wel zo praktisch was. Daarna ging de voetreis richting de plaatselijke Emte waar het gepeupel de boodschappen kon inslaan. Ik had natuurlijk gisteren al water ingeslagen maar dit was voor mij natuurlijk het uitgelezen moment om een tandenborstel aan te schaffen. Momenteel kwam de odeur in mijn mond het beste overeen als dat van een dood vogeltje dus een overbodige luxe was het in ieder geval niet. Wat dat kreng kostte weet ik nog steeds niet maar de prijs op het kaartje klopte in ieder geval niet aangezien ik een hele hand vol aan kleingeld weer toegestopt kreeg. Na de boodschappen werden we in de regionale TET bus gepropt. De lokale bevolking is vrij klein maar ik zat keurig dubbelgevouwen in een bankje. En ik was nog niet eens de langste van het stel kun je nagaan. Wat een horror. De bus bracht ons naar het natuurreservaat Ponta de Sao Lourenco op het meest oostelijke puntje van het eiland. Vanaf hier ging dus onze eerste wandeling beginnen. Toen ik geboekt had heb ik met mijn luie half oog gekeken naar het programma en derhalve niet gezien dat het een wandelvakantie betrof. Toen ik het programma op Madeira wel aandachtig had gelezen moest ik toch even flink slikken en heb ik een halfuurtje in een hoekje zitten huilen. Mijn conditie was al nooit mijn sterkste punt maar sinds ik een jaar of twintig gestopt ben met voetballen is het er niet beter op geworden. Nu ben ik afgelopen winter heel voorzichtig begonnen met fietsen (ssst niet doorvertellen) maar dat ik nu kan zeggen dat het grote uitwerking al heeft gehad: Neuh.
Dus.
De eerste wandeling zou +/- zes kilometer bedragen waarvan zo’n 250 meter stijgen en 250 meter dalen. Ondanks de vrij harde wind had ik het erg warm in mijn spijkerbroek en kwam het luie zweet goed los. De paden waren goed begaanbaar en er waren slechts lichte glooiingen. We wandelden langs een rotsachtig en vulkanisch gebied met vaak aan één zijde de Atlantische Oceaan. Dit gebied is een landtong dus vaak was de oceaan aan beide zijden te zien. Er volgden prachtige vergezichten die in het echt veel indrukwekkender zijn dan dat ooit op een foto kan krijgen maar toch nog de nodige foto’s geschoten. Ie mut tog wat. Rond het middaguur kwamen we aan bij een gebouw waarin een bezoekerscentrum zich bevond en de lokale boswachter Spieker zijn residentie had. Na alle inspanning besloot ik mijzelf eens te belonen voordat ik verder zou gaan. Ik maakte de fout de restant onder de schoen te deponeren en daar kwam Spieker wel aan die bijna in tranen uitbarstte bij het zien van zoveel leed. Tsja dat was natuurlijk ook niet zo kloek van mij en ik ging stevig door het stof met 1000 maal excuus. Frits bleef bij het bezoekerscentrum achter en liet ons alleen de Ponta do Furado beklimmen. Er was maar één weg en Frits had de top waarschijnlijk al honderden keren gezien. Het ging behoorlijk berg op, maar als je zover gekomen bent kan het natuurlijk niet zo zijn dat je vlak voor het moment suprême afhaakt. Dus hup die bult op. Op de top was het uitzicht alleraardigst. Je kon bijna 360 graden over de oceaan kijken hoewel laaghangende bewolking het uitzicht wat belemmerde. Na een tijdje daar te hebben gebivakkeerd de weg naar beneden opgezocht. Terug bij het bezoekerscentrum werd de lunch genuttigd. Frits mopperde nogal over de samenstelling dat volgens hem erg marginaal was. Tsja het was koude rijst met wat er door heen. Het was goed binnen te houden, maar om het nu een culinaire hoogstand te noemen gaat wat ver.
Dus.
Na de lunch werd er afgedaald naar Ponto do Boraco. Hier was een kunstmatige steiger aangelegd en konden de liefhebbers in de oceaan zwemmen. Uiteindelijk waagde Johanna een sprong in het diepe Ik uiteraard niet. Daar wordt je veel te nat van. Na daar nog wat gelanterfanterd t hebben vertelde Frits dat eenieder op eigen gelegenheid terug kon gaan naar de parkeerplaats en dat hij er alle vertrouwen in had dat dit iedereen ging lukken omdat het dezelfde weg terug bevond. Nou zogezegd zo gedaan en ik liet mij in no time van de berg afrollen. Op de parkeerplaats aangekomen moesten we ons nog even haasten omdat er maar één bus in het uur zou gaan en als wij deze bus niet pakten wij dus een uur daar moesten wachten wat natuurlijk weer van de ZZT (Zuivere Zuip Tijd) af zou gaan. Waar een wil is, is een weg dus we zaten keurig op tijd in de TET bus die ons terug zou brengen naar Machico. Daar aangekomen zat de draf er goed in om het centrumpje van het nog steeds doodsaaie gat te vinden alwaar tevreden over de eerste dag neergeploft werd op het eerste terras. De overeenkomst met de wandeling en een regenboog is dan wel dat aan het einde altijd een pot met vloeibaar goud staat te wachten. Na een paar uur daar gezeten te hebben werd de rekening opgemaakt en bleek alles precies €1,- te kosten. Hierna werd de weg naar boven naar het hotel gevonden om mijzelf eens te verwennen met een heerlijke douche. Ook kon ik dan eindelijk mijn nieuwe aanwinst uitproberen. Het was al een tijd geleden dat ik het met de hand had gedaan in plaats van gemotoriseerd maar ik bleek het nog steeds niet te zijn verleerd. Ooh wat waren mijn tandjes weer fris en fruitig.
Dus.
Om een uur of zeven werd er verzameld voor het diner. De keuze viel op restaurant iets hoger op de bult wat door Frits aanbevolen werd. Het was nog een flinke tippel berg op maar dan had je ook wat. Ondanks dat het vrijdag was waren wij de enige gasten in dit restaurant. Nadat ik gisteren vis had gehad besloot ik nu maar voor het vlees te gaan. Mijn oog viel op iets van het varken maar ik kon het niet exact thuisbrengen wat het was maar toen de ober het kwam brengen bleek het een hele onderpoot te zijn. Nu ben ik al grootse eter (laat staan vleeseter) dus ik had de nodige moeite dat ding te verorberen. Na veel moeite (de bokse mos bienoa op de vrethaak) lukte het dan toch om de missie te volbrengen en mocht ik mijzelf verblijden met een kop koffie. Nadat rond een uur of tien iedereen was uitgegeten splitste de groep zich in tweeën in een groep die naar het hotel ging om wat te lezen en een groep die nog even het dorp inging om nog een afzakkertje te scoren. Het behoeft geen tekst en uitleg tot welke groep ik behoorde. De keuze viel op de snackbar naast het restaurant waar we gisteren hadden gegeten. Hier werden nog een paar aperitiefjes genuttigd eerdat de weg naar boven werd ingeslagen om de dag in het hotel te beëindigen. Daar aangekomen bleek het hotel op slot te zitten. Het was dan ook al 12 uur in dit bruisende etablissement. Nadat er op de bel werd gedrukt kwam de eigenaar er trouwens vlot aan om de deur te openen. Daarna heb ik in het donker sluip staartend op de tast mijn bed weten te vinden om te gaan slapen.
De eerste wandeldag werd moeiteloos overleefd. Op naar dag 3.
Dus.
Eerst maar eventjes kijken hoe de temperatuur buiten is zeg maar en ik dacht ik heur is of de koffie d’r deur is. Daarna terug naar de kamer om in sneltreinvaart te douchen en de Aquafresh op de tanden te smeren. Ik was natuurlijk nog steeds niet te genieten toen ik aan tafel ging waar zie inmiddels het merendeel van de groep zich verschanst had. Na het eerste bakkie koffie trok ik weer helemaal bij. Ik besloot een broodje met kaas te maken Maar zoals eigenlijk altijd in het buitenland is de kaas een grote teleurstelling. Een laf geel plakje zonder smaak of kraak. Maar goed: Ik ben geen ontbijter en je moet wat binnen zien te houden. De yoghurt die nam was een grote vergissing. Mijn maag was het hier absoluut niet mee eens wat leidde toch hevige gevechten tussen de strijdende partijen. De koffie diende als verzoenende partij maar tot een echt staakt-het-vuren kwam het niet echt. Hierna maar geprobeerd het pleit met een vredespijp te beslechten maar ook dat mocht niet echt baten. Over het hotel en de locatie: Het viel mij allemaal eigenlijk wat tegen. Het hotel had de uitstraling van een bos wortelen en ik sfeervollere begrafenissen mee gemaakt dan de sfeer in Machico.
Dus.
Om 09:00 uur kwam onze Frits aangescheurd. Voor €5,50 per persoon regelde hij de lunchpakketjes wat natuurlijk wel zo praktisch was. Daarna ging de voetreis richting de plaatselijke Emte waar het gepeupel de boodschappen kon inslaan. Ik had natuurlijk gisteren al water ingeslagen maar dit was voor mij natuurlijk het uitgelezen moment om een tandenborstel aan te schaffen. Momenteel kwam de odeur in mijn mond het beste overeen als dat van een dood vogeltje dus een overbodige luxe was het in ieder geval niet. Wat dat kreng kostte weet ik nog steeds niet maar de prijs op het kaartje klopte in ieder geval niet aangezien ik een hele hand vol aan kleingeld weer toegestopt kreeg. Na de boodschappen werden we in de regionale TET bus gepropt. De lokale bevolking is vrij klein maar ik zat keurig dubbelgevouwen in een bankje. En ik was nog niet eens de langste van het stel kun je nagaan. Wat een horror. De bus bracht ons naar het natuurreservaat Ponta de Sao Lourenco op het meest oostelijke puntje van het eiland. Vanaf hier ging dus onze eerste wandeling beginnen. Toen ik geboekt had heb ik met mijn luie half oog gekeken naar het programma en derhalve niet gezien dat het een wandelvakantie betrof. Toen ik het programma op Madeira wel aandachtig had gelezen moest ik toch even flink slikken en heb ik een halfuurtje in een hoekje zitten huilen. Mijn conditie was al nooit mijn sterkste punt maar sinds ik een jaar of twintig gestopt ben met voetballen is het er niet beter op geworden. Nu ben ik afgelopen winter heel voorzichtig begonnen met fietsen (ssst niet doorvertellen) maar dat ik nu kan zeggen dat het grote uitwerking al heeft gehad: Neuh.
Dus.
De eerste wandeling zou +/- zes kilometer bedragen waarvan zo’n 250 meter stijgen en 250 meter dalen. Ondanks de vrij harde wind had ik het erg warm in mijn spijkerbroek en kwam het luie zweet goed los. De paden waren goed begaanbaar en er waren slechts lichte glooiingen. We wandelden langs een rotsachtig en vulkanisch gebied met vaak aan één zijde de Atlantische Oceaan. Dit gebied is een landtong dus vaak was de oceaan aan beide zijden te zien. Er volgden prachtige vergezichten die in het echt veel indrukwekkender zijn dan dat ooit op een foto kan krijgen maar toch nog de nodige foto’s geschoten. Ie mut tog wat. Rond het middaguur kwamen we aan bij een gebouw waarin een bezoekerscentrum zich bevond en de lokale boswachter Spieker zijn residentie had. Na alle inspanning besloot ik mijzelf eens te belonen voordat ik verder zou gaan. Ik maakte de fout de restant onder de schoen te deponeren en daar kwam Spieker wel aan die bijna in tranen uitbarstte bij het zien van zoveel leed. Tsja dat was natuurlijk ook niet zo kloek van mij en ik ging stevig door het stof met 1000 maal excuus. Frits bleef bij het bezoekerscentrum achter en liet ons alleen de Ponta do Furado beklimmen. Er was maar één weg en Frits had de top waarschijnlijk al honderden keren gezien. Het ging behoorlijk berg op, maar als je zover gekomen bent kan het natuurlijk niet zo zijn dat je vlak voor het moment suprême afhaakt. Dus hup die bult op. Op de top was het uitzicht alleraardigst. Je kon bijna 360 graden over de oceaan kijken hoewel laaghangende bewolking het uitzicht wat belemmerde. Na een tijdje daar te hebben gebivakkeerd de weg naar beneden opgezocht. Terug bij het bezoekerscentrum werd de lunch genuttigd. Frits mopperde nogal over de samenstelling dat volgens hem erg marginaal was. Tsja het was koude rijst met wat er door heen. Het was goed binnen te houden, maar om het nu een culinaire hoogstand te noemen gaat wat ver.
Dus.
Na de lunch werd er afgedaald naar Ponto do Boraco. Hier was een kunstmatige steiger aangelegd en konden de liefhebbers in de oceaan zwemmen. Uiteindelijk waagde Johanna een sprong in het diepe Ik uiteraard niet. Daar wordt je veel te nat van. Na daar nog wat gelanterfanterd t hebben vertelde Frits dat eenieder op eigen gelegenheid terug kon gaan naar de parkeerplaats en dat hij er alle vertrouwen in had dat dit iedereen ging lukken omdat het dezelfde weg terug bevond. Nou zogezegd zo gedaan en ik liet mij in no time van de berg afrollen. Op de parkeerplaats aangekomen moesten we ons nog even haasten omdat er maar één bus in het uur zou gaan en als wij deze bus niet pakten wij dus een uur daar moesten wachten wat natuurlijk weer van de ZZT (Zuivere Zuip Tijd) af zou gaan. Waar een wil is, is een weg dus we zaten keurig op tijd in de TET bus die ons terug zou brengen naar Machico. Daar aangekomen zat de draf er goed in om het centrumpje van het nog steeds doodsaaie gat te vinden alwaar tevreden over de eerste dag neergeploft werd op het eerste terras. De overeenkomst met de wandeling en een regenboog is dan wel dat aan het einde altijd een pot met vloeibaar goud staat te wachten. Na een paar uur daar gezeten te hebben werd de rekening opgemaakt en bleek alles precies €1,- te kosten. Hierna werd de weg naar boven naar het hotel gevonden om mijzelf eens te verwennen met een heerlijke douche. Ook kon ik dan eindelijk mijn nieuwe aanwinst uitproberen. Het was al een tijd geleden dat ik het met de hand had gedaan in plaats van gemotoriseerd maar ik bleek het nog steeds niet te zijn verleerd. Ooh wat waren mijn tandjes weer fris en fruitig.
Dus.
Om een uur of zeven werd er verzameld voor het diner. De keuze viel op restaurant iets hoger op de bult wat door Frits aanbevolen werd. Het was nog een flinke tippel berg op maar dan had je ook wat. Ondanks dat het vrijdag was waren wij de enige gasten in dit restaurant. Nadat ik gisteren vis had gehad besloot ik nu maar voor het vlees te gaan. Mijn oog viel op iets van het varken maar ik kon het niet exact thuisbrengen wat het was maar toen de ober het kwam brengen bleek het een hele onderpoot te zijn. Nu ben ik al grootse eter (laat staan vleeseter) dus ik had de nodige moeite dat ding te verorberen. Na veel moeite (de bokse mos bienoa op de vrethaak) lukte het dan toch om de missie te volbrengen en mocht ik mijzelf verblijden met een kop koffie. Nadat rond een uur of tien iedereen was uitgegeten splitste de groep zich in tweeën in een groep die naar het hotel ging om wat te lezen en een groep die nog even het dorp inging om nog een afzakkertje te scoren. Het behoeft geen tekst en uitleg tot welke groep ik behoorde. De keuze viel op de snackbar naast het restaurant waar we gisteren hadden gegeten. Hier werden nog een paar aperitiefjes genuttigd eerdat de weg naar boven werd ingeslagen om de dag in het hotel te beëindigen. Daar aangekomen bleek het hotel op slot te zitten. Het was dan ook al 12 uur in dit bruisende etablissement. Nadat er op de bel werd gedrukt kwam de eigenaar er trouwens vlot aan om de deur te openen. Daarna heb ik in het donker sluip staartend op de tast mijn bed weten te vinden om te gaan slapen.
De eerste wandeldag werd moeiteloos overleefd. Op naar dag 3.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
