Dag 6

Vandaag kon er weer uitgeslapen worden. Dus om 07:30 uur het bed uit en na een fijne douche en de tandjes geschrobd te hebben fris en fruitig aan het ontbijt gegaan om daar met de gewoonlijke grote moeite wat eten binnen te werken om het weg te spoelen met de nodige koffie. Inmiddels was Frits ook gearriveerd met de lunchpakketjes en konden we ons opmaken voor de laatste wandeling van deze vakantie.

Maar voordat er aan de feitelijke wandeling kon worden begonnen moest er eerst nog een tripje worden gemaakt naar het startpunt van deze wandeling. Hier waren we gisteren langsgekomen maar toen ging het bergafwaarts en nu moesten we dus bergop. De groep was inmiddels uitgedund tot 14 man plus de reisleider. Klara had moeten afhaken wegens een ontplofte blaar. Bij het begin van de wandeling begon ik al iets te voelen maar goed geen aandacht aan schenken en hopen dat het ophoudt.

Het eerste stuk ging meteen weer bergop en het duurde niet lang alvorens ik in de bezemwagen zat. De rieuwe begon inmiddels voortdurend te steken en regelmatig moest alles weer in fatsoen gedrukt worden. Het is namelijk zo dat een keuringsarts ontdekte dat mijn wervelkolom in een S-bocht loopt. Het was een aangeboren afwijking en er is niets aan te doen. Ik was zeer opgelucht met dit nieuws want tot dan toe was mij altijd verteld dat ik helemaal geen ruggengraat had. Feit is wel dat ik niet zwaar mag beuren alleen aan het einde van de maand. Als ik iets te gek doe word ik daar direct voor afgestraft n heb ik dagen rugpijn.

Het ging dus allemaal in een heel langzaam tempo. Frits wilde kennelijk niemand alleen achter laten dus liepen wij getweeën op geruime afstand van de rest. Frits stelde meerdere malen voor om rechtsomkeert te maken. Hij zou dan wel een taxi regelen naar het eindpunt in Funchal. Ik was natuurlijk een enorm blok aan Frits’ been. Frits kent mij kennelijk niet zo goed want ik ben natuurlijk een klein beetje eigenwijs. Als ik die bult op wil dan ga ik die bult op no matter what. En zo zal het geschiedden!

Het kostte mij enorm veel moeite maar uiteindelijk kwam ik toch nog boven op de berg Pico Grande. Daar was de lunch gepland en die had iedereen al op toen ik arriveerde. Ik had inmiddels helemaal geen zin meer in eten en heb alleen wat gedronken en een sinaasappel gegeten.

Na de lunch ging het weer even berg op en dus was ik weer snel de aansluiting kwijt. Maar later werd het vlakker en werd er zelfs gedaald wat een aangename verrassing voor ondergetekende. Na een uurtje bereikte ik alweer het eindpunt van deze wandeling die volgens de reisomschrijving 13 kilometer lang was met 450 meter klimmen en 500 meter dalen. In mijn beleving was de verhouding heel anders maar goed. Bij het eindpunt was het volgens Frits iets meer dan een kilometer tot de kroeg en dan hoef je geen drie keer te raden wie er dan wel vooraan loopt. Tsja als het paard de stal ruikt dan zit de vaart er wel in.

In het snackbar/supermarktje in het dorpje genoot van heerlijk biertje dat aanvoelde als er een engeltje over mijn tong zeikte. Na de pitstop werden we in een busje gezet dat ons naar Funchal zou brengen. Daar heb ik en een groot deel van de groep om voor de dag van morgen een drie uur tocht zouden gaan maken. Met een beetje geluk konden er ook nog walvissen worden gespot. Eerst dus naar Hotel Do Carmo in Funchal. Daar werden begroet met een glaasje bubbels wat een keer wat anders is dan bier of wijn. Nadat Frits betaalt was voor de lunchpakketten en de tocht van morgen snel de rommel in de hotelkamer geflikkerd en hop naar de bovenste etage. Daar was het zwembad gevestigd. Nu ben ik niet zo’n zwemmer (ik blijf nog net drijven) maar het was prachtig weer en ik besloot toch maar eens een duik te nemen. Na lang zoeken bleek ik toch niet mijn Speedo te hebben ingepakt maar zo’n scheidsrechterbroek is van alle markten thuis.

Uiteraard was ik weer de eerste en hoewel het morgen pas op het programma stond spotte ik bij het zwembad al twee walvissen. Nadat Klazina met een flinke duik het zwembad indook vluchten de twee walvissen van het water dat uit het zwembad kwam. De actie "Red de walvis" werd op touw gezet maar dit kwam te laat Een paar baantjes getrokken in het kleine bad wat lekker verkoelend werkte en daarna in de zon gezet om te drogen. Na wederom een fijne douche het binnenterras van het hotel om daar het innerlijke ik te trakteren op zo’n goudgele jongen. Toen de groep compleet was werd de stad in gegaan om op zoek te gaan naar een restaurant. De geblesseerden hadden al wat voorwerk gedaan en wisten de straten met restaurants te vinden.

Er werd op straat gegeten. Wel aan tafel met stoelen trouwens. De keuze viel deze keer op een visschotel met vier soorten vis. Vraag mij niet welke soorten het waren. Ik weet alleen dat ze alle vier dood waren. En aangezien vis moet zwemmen heb ik met veel tegenzin een aantal glazen wijn achterover gegooid. Na het eten ging een groot gedeelte van de groep terug naar het hotel. Maar de party animals van de groep besloten om eens te kijken of er nog wat te doen was in die stad. Nu schijnen er ruim 100.000 mensen te wonen in die stad maar er was werkelijk geen ene fuck te beleven. Nu ben ik ook de metropool Nijverdal gewend maar wat is dat Funchal een dood gat. Nu viel het al op dat er heel veel senioren aanwezig waren en die hebben vaak ook geen behoefte aan.

Na lang zoeken vonden we toch nog een terrasje vlak bij de baai van Funchal. De fles wijn kwam op tafel en we werden blij vergast met een optreden van de plaatselijke Imca Marina. Het geluid dat uit dat mens kwam maakte dat Maartse katten klinken als Montserrat Caballé. De opluchting was dan ook groot als er eens een zware truck langs denderde zodat het krassen met nagels over het schoolbord even niet te horen. Het mens was enthousiast en propte de microfoon onder de flinke armen om het weinige publiek aan te sporen om te klappen. En aangezien zij dan niet kon zingen werd er door ons enthousiast geklapt. Toch waren er mensen die het optreden wisten te waarderen. Fred en Ria hadden waarschijnlijk ernstige gehoorbeschadiging opgelopen maar zij deden heel erg enthousiast met Imca Marino mee. Fred had een fietspomp opgebouwd tot trekpop waar ook al geen zuiver geluid uitkwam. Een plaatselijke clochard trakteerde ons nog op een optreden met zijn mondharmonica wat niet echt gewaardeerd werd en hij ving dus bot. Hij kon zich vanavond in tegenstelling tot ons niet vol laten lopen.

Maar toen ook deze tent dichtging zijn we maar naar het hotel gelopen. Zo kon het dus gebeuren dat we al voor twaalf uur in het hotel terug was. Toen zijn we daar maar op het binnenterras gaan zitten. We konden nog net een flesje wijn krijgen maar daarna pakte butler James het al snel aan. De wijn smaakte naar schoonmaakazijn en het was voor het eerst op Madeira dat ik de wijn niet lekker vond. Het heeft mij er overigens niet van weerhouden om een paar glazen te drinken.

Tot slot is er deze dag nog iets zeer traumatisch gebeurd. Ik kan er echt niet over praten maar het past bij mij feilloos in het rijtje trauma’s bestaande uit Ome Willem (je weet wel die van De Film Van Ome Willem), Jantje Koopmans en Vlugge Japie. Ik kan niet zeggen wat er gebeurd is maar in tegenstelling tot anderen kon ik niet wegduiken. Het ligt nog vers in mijn geheugen en het zal mij vannacht zeker uit mijn slaap houden. De horror!