Dag 4

Ook vandaag kon er weer deftig uitgeslapen worden. De wekker om 07:30 uur gezet en vol enthousiasme onder de douche gesprongen. Die vrolijkheid was van korte duur toen het warme water na enkele seconden op was. Ik had natuurlijk net de kop vol met shampoo. Enkele tellen later hield ook het ijskoude water op en stond ik daar met mijn goede gedrag. Gelukkig kwam er later nog een straaltje koud water uit de pomp en kon ik enigszins provisorisch het werk afmaken in de wasbak zodat ik toch een beetje fris en fruitig aan deze dag kon beginnen. Na het ontbijt en andere opstartfeatures werd het gezelschap in een busje gepropt om allereerst naar de Continente (zo heten daar de supermarkten) in Santana te gaan waar de boodschappen in kon worden geslagen. Ik had mijn voorraadje rookwaren gadegeslagen en begon nogal zenuwachtig te worden dat deze voorraad toch ietwat te conservatief was. En aangezien ik de eilanders al had zien rollen besloot ik mijn kans te wagen om eens wat te gaan scoren bij de grootgrutter. Ik besefte mij plots ook dat ik nog ansichtkaarten moest versturen naar het thuisfront dus die daar ook maar even aangeschaft.

Uit nieuwsgierigheid direct de meuk uitgeprobeerd natuurlijk. Wat een teleurstelling. Ik dacht direct aan Samson in tweevoud. De rommel van Van Nelle en de natte tong van Studio 100. Na even hevig te lopen lurken heb ik toch maar de moed opgegeven dat ik schoorsteen nog aan het roken kreeg. Toen iedereen de boodschappen binnen had werd de groep weer in busjes geladen om ons te laten vervoeren naar het natuurpark Queimadas even buiten het dorpje Santana. Daar werden we losgelaten om te beginnen met de wandeling van deze dag in dit natuurpark. De wandeling ging in eerste instantie langs een levada onderweg kwamen we een viertal tunnels tegen. Ik had wel ergens gelezen dat het werd aanbevolen een zaklamp mee te nemen maar natuurlijk was dat voor mij aan dovemans oren gericht. Mientje opperde de zaklamp op de telefoon te gebruiken. Dat was een helder licht in de duisternis. Buiten dat het in de tunnels pikkedonker was, waren de tunnels vooral heel laag. Dus moesten we enige tijd gebukt door het leven gaan. De bovenkant van de tunnel was bovendien erg puntig dus daar wou je vooral je harses niet aan stoten. Rond de middag kwamen we aan bij de waterval Caldeirao Verde. De waterval was een niet zo’n brede stroom door het gebrek aan hemelwater de laatste maanden op Madeira. Nabij de waterval deden we ons te goed aan de lunch.

Na de lunch ging de route een stuk over dezelfde weg terug. Na een splitsing werd de weg ingezet naar het dorpje Ilha. Deze route liep voornamelijk bergafwaarts door bebost gebied. Het was een prettige wandeling door een met bomen en struiken omzoomde pad. Na zo’n 13 kilometer eindigde deze wandeling in Ilha. Daar stonden inmiddels bij een panoramapunt de busjes op ons te wachten die zouden vervoeren naar Santana. Daar werden we in het “centrum” gedropt. Santana schijnt bekend te staan om zijn “poppenhuisjes”. Daar even langs gewandeld en over de plaatselijke markt gehobbeld waar de locals hun fruit te koop aanboden. Verder was het niet veel soeps in Santana en zat bovendien het enige terras van het dorp vol. Dus snel de bus weer in en naar het hotel want het was inmiddels half vier dus tied veur een flaske bier. Klaarblijkelijk hadden ze in het hotel geleerd van de fout van de dag daarvoor en hadden ze nu wel enigszins acceptabele flesjes bier te koop. Na enige flesjes van dat goddelijke nat naar binnen te hebben gewerkt toch besloten om naar het hotelkamer te klauteren om daar een verkwikkende douche te nemen die ik nog te goed had van deze morgen.
Na deze plichtplegingen weer snel naar beneden afgedwaald om de activiteiten voort te zetten. In een wijselijk besluit was er besloten niet in het restaurant te dineren maar om met busjes ons af te laten dalen naar Porto da Cruz waar hetzelfde restaurant werd opgezocht waar de dag daarvoor geborreld was en waar een deel van de groep daar hun diner gisteren had genuttigd.

Bij het restaurant werden van harte welkom geheten door een vrolijke pias. De man was erg in zijn nopjes bij het zien van grote groep klanten en stak bepaald niet onder stoelen of banken. Het dessert was klaarblijkelijk zo bijzonder en zeldzaam dat voordat er ook maar iets wat genuttigd deze gang door onder andere Sjaak en Mans werd vastgelegd. De vinho branco van gisteren was dermate goed bevallen dat ik maar besloot opnieuw van dit sapje te snoepen. De eigenaar kwam voor aanvang aan tafel om te poch’n en bloaz’n over dat zijn restaurant de allerlekkerste poncha hadden en dat dit kwam omdat hun poncha minder alcohol bevatte. Het was vandaag mijn vleesdag en ik maakte een keuze. Toen het bord opgediend werd ging mijn gedachte uit naar de hondenbrokken die ik vroeger aan de hond gaf. Het was rund maar het was wel mals dus het was prima weg te kauwen. Het was verder wel een prima maal zonder echt bijzonder te zijn. Nadat Sjaak en Dieka hun enorme pan met vis en nadat de chocolademousse was verorberd kwam daar de eigenaar met zijn poncha. De beste man zocht naar bevestiging dat zijn poncha de beste was. Deze vorm van zelfbevlekking nodigt natuurlijk uit tot repliek. Dus toen hij mij bevestigend aankeek veranderde zijn gezicht snel toen ik fijntjes glimlachend opmerkte dat ik het maar een slap aftreksel vond en dat ik beter had gehad. Binnen no-time stond James weer voor mij met een poncha die wel de boodschap overbracht. Uiteraard het vocht gedeeld over de rest van de regering. Tijdens de afdronk kwam er nog local heel blij doen omdat Benfica kampioen was geworden. De man was behoorlijk in den olie maar had de tijd van zijn leven. Mooi dat het zo kan.

Nadat de rekening was opgemaakt werden de chauffeurs van de busjes weer opgebeld om ons weer naar het hotel te vervoeren. Al snel werd het bed opgezocht want de dag van morgen zou erg vroeg beginnen namelijk met de zonsopkomst op de Pico Riuvo.