Dag 4: Naar Lake Baringo

Vandaag mochten we de tenten weer opbreken om onze reis te vervolgen richting het noorden. Het was een rit van 121 kilometer waar wij dan zo’n 4,5 uur over zouden gaan doen. Dus na het opfrissen en ontbijten de tent weer vlot afgebroken en daar gingen we vol goede moed met onze vrachtwagen op pad.

Na een paar uur rijden werden we losgelaten in een dorpje genaamd Mogotio. Dit dorp ligt precies op de evenaar. Er was een toeristisch marktje en de souvenir verkopers kwamen op ons af als vliegen op een hoop stront. Leuk was te zien dat op het ene halfrond een stokje in een bakje waren linksom ging en op het andere halfrond rechtsom. Verder kon ik mij keurig beheersen en heb dus voorlopig nog geen souvenirs gekocht. Die moet je dan immers bijna drie weken meeslepen.

In het vervolg van de rit kwamen we met onze truck veel kleine kinderen tegen. Iedereen vindt ons maar een rare verschijning. Ouderen kijken ons mee warrig na. Kinderen blijven staan en beginnen als een malle te zwaaien. Uiteraard zwaait deze blanke meneer terug. Ik kreeg er bekant een lamme arm van. Zo moet dat volk van het koninklijk huis zich dus ook voelen. Het heeft wel iets van aapjes kijken trouwens. Maar ik kan die kinderen uiteraard geen ongelijk geven.

Om half één reden we Roberts’ Campsite aan de Lake Baringo op. In no time werd de tent opgezet en konden we lunchen. Na de lunch hadden we paar uur voor onszelf en ik besloot maar eens contact op te nemen met de buitenwereld. Dat kon in het restaurant van de camping genaamd “The thirsty goat”. Er zou later op de middag nog gewandeld gaan worden dus ik besloot het maar op cola te houden deze middag. Even een paar appjes versturen dat ik nog steeds leef en zo kon ik weer een paar verder zonder de noodzaak van internet.

Om vier uur werden we opgehaald door onze gidsen die Alex en Joshua genaamd waren. Vanaf het meer ging het omhoog de bult op om de door erosie uitgesleten bergen van dichtbij te bewonderen. Eerst werden nog twee soorten schorpioenen aan ons getoond die beide giftig waren en een boomslang die zeer giftig was. De locals gingen wel heel erg amicaal met de beesten om. Verder was het een prettig niet te zware wandeling. Op de top van de berg was het uitzicht over het meer van Baringo mooi. Er waren zeven plateaus. Wij zouden er maximaal twee daarvan doen. Maar ik vond het na één wel welletjes. Het was overigens nog best warm en het luie zweet was al flink losgekomen.

Na twee uur kwamen we weer terug op de camping. Op de terugweg had ik tijdje met Joshua gepraat. Hij gebruikt zijn verdiensten onder andere door les te geven aan jongeren om in hun onderhoud te kunnen voorzien door middel van vissen. Zoals wel vaker in Kenia vond ik ook hem bijna nederig naar de blanke mens. En daar voel ik mij zeer ongemakkelijk bij. In gesprek met Jackson kwam naar voren dat dit gedrag nog van oudsher kwam. De donkere mens kon de problemen opstapelen en als dan een keer de blanke mensen langskwamen zorgden zij ervoor dat hun problemen werden opgelost. Dat is dus geen proactieve houding om maar eens een modewoord te gebruiken. Zo kom je nooit verder.

Nadat ik mij fijn gedoucht had kon ik zo aan tafel aanschuiven. Het was iets van rund met groente. Het was mij allemaal prima. Maar ik had inmiddels wel dorst gekregen en toog daarom na het eten naar de bar. Daar bestelde ik mij eerste halve liter toen om 20:45 uur de barman de laatste ronde afkondigde. Dus maar snel een tweede Tusker er achteraan besteld. Met deze bestelling heb ik het nog tot 22:00 uur kunnen rekken, maar daarna was het echt tot de laatste druppel uitgewrongen. Tsja en wat doe je dan. Ik ben maar van arremoede naar de tent gegaan om te gaan slapen. Wat moet je anders.