Dag 1
Door: Gait van de Rikkepoal tot an Takkedroad
Blijf op de hoogte en volg Bonehead
14 Mei 2015 | Portugal, Machico
Voorwoord
Hier volgt het verslag van de reis naar Madeira die ik en nog aantal anderen gemaakt heb van 14 tot en met 22 mei 2015. Voor alle fans. De mensen die al bekend zijn met mijn krabbels weten dat het niveau doorgaans niet dat van een poëziealbumbakvisje overstijgt maar toch heeft het mij nooit weerhouden het internet te vervuilen en ongevraagd de letters te fulmineren. Voor de nieuwe fans komt dit misschien over als een schaamteloze bekentenis maar ja: Ik ben nu eenmaal blijven hangen als schoolkrantscribulent zonder enige vorm van gene. In het kader van de privacy zijn alle namen gefingeerd en alle overeenkomsten berusten op louter toeval. Uiteraard zal er een bijdrage in de vloekpot komen bij elke vloek of schuttingwoord wat ongetwijfeld een aardig bedrag gaat opleveren voor de volgende reis. Tot slot: Voor sommige mensen zullen enige passages wellicht enigszins moeilijk te begrijpen zijn maar het is soms noodzakelijk om emoties in je moerstaal te uiten en aangezien ik een grote huulerd ben zal ik er ook nu niet aan ontkomen om enkele woorden en zinnen in deze taal te schrijven. Voor de mensen die echt willen weten is er een boekje “Hoe en Wat in het Sallaans beschikbaar bij ondergetekende. En anders lach je maar beleeft en knik je eenstemmig ja. Werkt ook altijd voor mij.
Dus.
Onder het mom van: Je moet alles eens geprobeerd hebben in het leven volgt er na het lijmsnuiven, thee roken en dat soort fratsen nu het boeken van groepsreis. De einzelgänger in mij stribbelde hevig tegen met dat een schizofreen nooit alleen reist maar toch ook ik moest er aan geloven. Voor het eerst een groepsreis dus. Gewoon een keer proberen. Mijn enige criterium was dat de reis niet te lang moest zijn. Je moet er toch niet aan denken dat je opgescheept wordt met een stel malloten. Ik heb aan mijzelf wel genoeg. Na veel wikken en wegen, plussen en minnen en complete SWOT analyses viel mijn oog op een achtdaagse groepsreis naar het bloemeneiland Madeira. Deze reis was een zogenaamde singlereis wat voor mij eigenlijk ook wel een pre was omdat de kans dan iets kleiner was om compleet als buitenbeentje ergens in een achterafkamertje wordt opgeborgen alsof je een enge ziekte hebt. Er werd door mij een optie gelegd op een reis bij Sawadee op 29 maart. Ook Sawadee was als reisboer een nieuwe uitdaging voor mij na in het verleden goede en minder goede ervaringen gehad te hebben met andere reisagenten. Al snel werd ik door een medewerkster gebeld met de vraag of ik die optie wilde lichten want er zouden meer gegadigden zijn en Sawadee wou de meuk natuurlijk vol hebben. Kijk en daar begint die aloude bekende vakantiestress. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik grote stresshaan ben en ik kon er bijna niet meer van slapen. Op 1 april dus toch maar de reis geboekt die mijn leven voor eeuwig zou veranderen. De vakantie werd meteen €145, - duurder wat volgens Sawadee aan Transavia lag. Een optie was om een uur eerder met Arkefly te vliegen. En aangezien het beide godsonmogelijke tijden waren wanneer normale mensen nog in hun nest lagen maar gekozen voor die optie.
In al mijn wijsheid besloot ik om op woensdag al af te reizen naar Schiphol. Natuurlijk niet de laatste trein gepakt want met NS weet je natuurlijk nooit. Vlak voor het afreizen nog even op de site gekeken en jawel hoor: Op het traject Almelow – Dempter stond een trein wortel te schieten en daarom reden er helemaal geen treinen meer. Dan maar over Zwol. Zo gezegd, zo gedaan en via een vlekkeloze reis met overstappen in Zwol en Amersfoort om 01:00 uur op Schiphol aangekomen. Mooi op tied dus voor de vlucht die om 05:25 uur zou vertrekken. Om de tijd te doden maar een boekje over Madeira opengeslagen om niet geheel onbeslagen ten ijs te komen. Ondertussen vormde zich voor de Arkefly check-in een kleine mensenmassa van mensen die blijkbaar ook graag met de verschillende vluchten van deze maatschappij meewilden. Na de zoveelste laatste sigaret toch maar achteraan gesloten in de rij die nu uit enkele honderden meters besloeg en eindigde bij gate 2 terwijl ik toch echt door gate 3 moest. Nog twee uur voordat de plane vertrok. Wat volgde was anderhalf uur (!!!) schuifelen in een rij waar maar geen eind aan leek te komen. Ondertussen had ik mensen gezien die eindelijk aan de balie aankwamen onverrichte zaken weer afdropen maar daar sloeg ik geen acht op. Later bleken het nog bekende koppen te zijn maar dit terzijde. Eindelijk bij de balie aangekomen kijkt de Arkedoos mij een beetje meewarig aan. Ondanks het E-ticket stond ik niet op de kaart en mocht ik niet mee. Ik werd op strafexpeditie gestuurd naar een andere balie. Daar aangekomen pleegde een andere Arkedoos een telefoontje en toen kon zij mij vertellen dat ik niet met Arkefly meevloog maar met Transavia. Ik had de dag ervoor gebeld moeten worden door Sawadee maar die knooiers hadden dat nagelaten. Met een minne glimlach zei het mens nog wel dat ik nu in ieder geval wel op tijd was voor de vlucht terwijl ik haar al had verteld dat ik sinds 01:00 uur ronddwaalde op Schiphol. Na een snel peukje maar richting Transavia gehuppeld en binnen een kwartier was ik incheckt (Kijk Arkefly zo kan het dus ook). De vlucht met Transavia liep verder vlekkeloos en om 09:30 uur plaatselijke tijd (in Nederland is het een uur later) landde het vliegtuig op de vluchthaven van Funchal. Het was een spectaculaire landing want de enige landingsbaan is niet lang en als je niet op tijd remt kukel je zo in zee.
Na alle plichtplegingen de eerste reisgenoot ontmoet. Dit was Bertus en samen liepen we richting uitgang waar een man met een bordje Sawadee er op. Dit bleek Frits te zijn die de komende week voor ons voor reisleider zou spelen. We werden apart gezet en zo ontmoette ik na Bertus ook in random order Berta, Freek, Dieka, Karel, Johanna, Gradus, Klara, Herman, Mientje, Sjaak, Klazina, Mans en Grietje.
Dus.
Toen de groep compleet was gingen we en groupe naar de parkeerplaats waarin we in een busje werden gepropt. Dat was dus de bedoeling maar dat paste dus niet en zo gingen er twee personen mee met Frits in de taxi. Dat leverde uiteraard nogal wat werk op voor onze regelneef Frits. Maar het was prachtig weer met zo’n 23 graden dus heel erg was het allemaal niet. Ik mocht samen met Karel voorin zitten en de lokale chauffeur van het busje reed naar de uitgang maar de poort bleef dicht ondanks dat hij betaald had. Hij besloot eens een aantal flinke rondjes over de parkeerplaats te scheuren wellicht in de hoop dat door de luchtdruk het poortje wel openging. Helaas dus. Toen moest er maar eens flink gediscussieerd met de knakker van parkeerbeheer en veel vertogen woorden en minimaal net zoveel misbaren ging dan toen dan eindelijk die rottige slagboom omhoog.
Dus.
De chauffeur voer ons naar Machico even ten oosten van het vliegveld wat in de reisomschrijving als historisch en pittoresk vissersdorpje werd omschreven. We werden gedropt bij hotel Residencial Perola wat volgens Sawadee een comfortabel hotel met ruime kamers was. Er werden een zooitje sleutels op tafel gepleurd en je moest maar zien hoe je die verdeelde. Bescheiden als ik ben was er voor mij en Herman geen sleutel en was hiermee ons lot voor de rest van de vakantie aan elkaar verbonden. Eerst mijzelf maar eens lekker opfrissen want ik begon behoorlijk te rieken en toen kwam ik erachter dat ik hetgeen wat je normaliter als eerste inpakt dus was vergeten. Gelukkig had ik de oplader van de tandenborstel wel bij me maar zonder tandenborstel heb je er natuurlijk geen zak aan. Toen de Aquafresh maar op de tanden gevingerd. Tis neit aans. Ik begon inmiddels enorm zenuwachtig geworden en ik dacht jekkerdejek tied veur sjek en ben dus naar buiten gelopen waar Gradus dus inmiddels ook al was. Samen maar even piepie trekk’n daan. Langzaamaan stroomden meerdere personen van de groep naar buiten en besloten we het dorp te verkennen. Misschien dat het kwam omdat het Hemelvaartsdag was maar ik vond het een dooie bende. Er viel echt niets te beleven in dat gat. Eerst maar naar het enige zandstrand van het eiland waar je ook rustig een kanon af kon schieten zonder iemand te raken en toen was het toch wel tijd om eens lunchen. Ik nam een tonijnsalade en een cola (joa eg woar) en daar begon de kat uit de boom kijken en kiek’n wat er in agosie is verhaal. De eigenlijke kennismaking dus met een groot deel van de groep. Maar dit gebeuren werd er nog iets fortachtig bezocht en gingen sommigen een kerk binnen maar van kerken weet ik alleen dat ik er voor het zingen uit moet zijn (letterlijk heur) dus dit maar even overgeslagen. Er werd verder nog doelloos rondgewandeld door de achtertuinen van de Machico’s totdat een helder licht voorstelden om eens een terrasje te pakken. Ik kwam weer helemaal bie blood en uiteraard kon dit voorstel mij wel bekoren. Samen met Gradus, Johanna, Bertus en Grietje maar een mooi stekkie uitgezocht en daar de eerste halveliter bier aan de lippen gezet. Het was net of er een engeltje over tong miegde zo lekker. Noa diss’n weer een friss’n dus daar ging de tweede halveliter. Toen werd er maar besloten naar het hotel te wandelen omdat Frits om zes uur zijn welkom speech wilde geven. Nog even langs de supermarkt geweest om een sixpack water (joa eg woar) in te slaan voor de dag van morgen.
Dus.
Inmiddels had ook Tinus zich bij de groep gevoegd en deed Frits zijn woord. Ik heb vooral beleefd eenstemmig ja geknikt (zie ook de eerste alinea maar nu vooral uit gezonde desinteresse). Tinus en Mans waren deze dag net jarig en Frits had voor taart gezorgd. Nu kun je mij normaal niet echt voor porren (ik heb liever een dreuge wos) maar toch maar bezweken aan de groepsdruk en een stukje genomen. Om zeven uur werd er verzameld voor het diner dat met de hele groep genuttigd werd. Hiervoor werd hetzelfde etablissement uitgekozen als wij eerder met klein groepje een spraakwatertje hadden genuttigd dus wij hadden weer het thuisvoordeel. Even om mij heen kijkend zag ik dat er flink werd ingenomen iets wat ik als Lid van Verdienste van de Actieve Alcoholisten wel kon waarderen natuurlijk. Mijn keuze viel op het vis menu wat bestond uit gebakken vis met een sausje en als garnering wat groenten en gegratineerde tuffel. Bordje uiteraard keurig leeggegeten anders krijg natuurlijk geen Danoontje. Uiteraard moet vis zwemmen dus de nodige biertjes werden genuttigd om de handel weg te krijgen Het personeel was erg blij met onze aanwezigheid en besloot ons te verblijden met de lokale drank. Zoiets kan ik natuurlijk uitermate goed waarderen. Dit lokaal drankje luistert naar de naam Poncha. Dit is een rum achtige substantie met suiker, honing, limoen en nog meer rommel. Het alcoholpercentage lag erg hoog dus alle bacteriën werden goed dood gebrand. Na dit slaapmutsje ging bij mij het licht langzaam uit. Ik was immers al meer dan 36 uur in touw en de zandmannetjes hadden inmiddels bezit gemaakt van mijn ogen en ik besloot mijn mandje maar eens op te zoeken. Om half elf (joa eg woar) ging het licht echt uit.
Dus.
Op naar dag twee.
Hier volgt het verslag van de reis naar Madeira die ik en nog aantal anderen gemaakt heb van 14 tot en met 22 mei 2015. Voor alle fans. De mensen die al bekend zijn met mijn krabbels weten dat het niveau doorgaans niet dat van een poëziealbumbakvisje overstijgt maar toch heeft het mij nooit weerhouden het internet te vervuilen en ongevraagd de letters te fulmineren. Voor de nieuwe fans komt dit misschien over als een schaamteloze bekentenis maar ja: Ik ben nu eenmaal blijven hangen als schoolkrantscribulent zonder enige vorm van gene. In het kader van de privacy zijn alle namen gefingeerd en alle overeenkomsten berusten op louter toeval. Uiteraard zal er een bijdrage in de vloekpot komen bij elke vloek of schuttingwoord wat ongetwijfeld een aardig bedrag gaat opleveren voor de volgende reis. Tot slot: Voor sommige mensen zullen enige passages wellicht enigszins moeilijk te begrijpen zijn maar het is soms noodzakelijk om emoties in je moerstaal te uiten en aangezien ik een grote huulerd ben zal ik er ook nu niet aan ontkomen om enkele woorden en zinnen in deze taal te schrijven. Voor de mensen die echt willen weten is er een boekje “Hoe en Wat in het Sallaans beschikbaar bij ondergetekende. En anders lach je maar beleeft en knik je eenstemmig ja. Werkt ook altijd voor mij.
Dus.
Onder het mom van: Je moet alles eens geprobeerd hebben in het leven volgt er na het lijmsnuiven, thee roken en dat soort fratsen nu het boeken van groepsreis. De einzelgänger in mij stribbelde hevig tegen met dat een schizofreen nooit alleen reist maar toch ook ik moest er aan geloven. Voor het eerst een groepsreis dus. Gewoon een keer proberen. Mijn enige criterium was dat de reis niet te lang moest zijn. Je moet er toch niet aan denken dat je opgescheept wordt met een stel malloten. Ik heb aan mijzelf wel genoeg. Na veel wikken en wegen, plussen en minnen en complete SWOT analyses viel mijn oog op een achtdaagse groepsreis naar het bloemeneiland Madeira. Deze reis was een zogenaamde singlereis wat voor mij eigenlijk ook wel een pre was omdat de kans dan iets kleiner was om compleet als buitenbeentje ergens in een achterafkamertje wordt opgeborgen alsof je een enge ziekte hebt. Er werd door mij een optie gelegd op een reis bij Sawadee op 29 maart. Ook Sawadee was als reisboer een nieuwe uitdaging voor mij na in het verleden goede en minder goede ervaringen gehad te hebben met andere reisagenten. Al snel werd ik door een medewerkster gebeld met de vraag of ik die optie wilde lichten want er zouden meer gegadigden zijn en Sawadee wou de meuk natuurlijk vol hebben. Kijk en daar begint die aloude bekende vakantiestress. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik grote stresshaan ben en ik kon er bijna niet meer van slapen. Op 1 april dus toch maar de reis geboekt die mijn leven voor eeuwig zou veranderen. De vakantie werd meteen €145, - duurder wat volgens Sawadee aan Transavia lag. Een optie was om een uur eerder met Arkefly te vliegen. En aangezien het beide godsonmogelijke tijden waren wanneer normale mensen nog in hun nest lagen maar gekozen voor die optie.
In al mijn wijsheid besloot ik om op woensdag al af te reizen naar Schiphol. Natuurlijk niet de laatste trein gepakt want met NS weet je natuurlijk nooit. Vlak voor het afreizen nog even op de site gekeken en jawel hoor: Op het traject Almelow – Dempter stond een trein wortel te schieten en daarom reden er helemaal geen treinen meer. Dan maar over Zwol. Zo gezegd, zo gedaan en via een vlekkeloze reis met overstappen in Zwol en Amersfoort om 01:00 uur op Schiphol aangekomen. Mooi op tied dus voor de vlucht die om 05:25 uur zou vertrekken. Om de tijd te doden maar een boekje over Madeira opengeslagen om niet geheel onbeslagen ten ijs te komen. Ondertussen vormde zich voor de Arkefly check-in een kleine mensenmassa van mensen die blijkbaar ook graag met de verschillende vluchten van deze maatschappij meewilden. Na de zoveelste laatste sigaret toch maar achteraan gesloten in de rij die nu uit enkele honderden meters besloeg en eindigde bij gate 2 terwijl ik toch echt door gate 3 moest. Nog twee uur voordat de plane vertrok. Wat volgde was anderhalf uur (!!!) schuifelen in een rij waar maar geen eind aan leek te komen. Ondertussen had ik mensen gezien die eindelijk aan de balie aankwamen onverrichte zaken weer afdropen maar daar sloeg ik geen acht op. Later bleken het nog bekende koppen te zijn maar dit terzijde. Eindelijk bij de balie aangekomen kijkt de Arkedoos mij een beetje meewarig aan. Ondanks het E-ticket stond ik niet op de kaart en mocht ik niet mee. Ik werd op strafexpeditie gestuurd naar een andere balie. Daar aangekomen pleegde een andere Arkedoos een telefoontje en toen kon zij mij vertellen dat ik niet met Arkefly meevloog maar met Transavia. Ik had de dag ervoor gebeld moeten worden door Sawadee maar die knooiers hadden dat nagelaten. Met een minne glimlach zei het mens nog wel dat ik nu in ieder geval wel op tijd was voor de vlucht terwijl ik haar al had verteld dat ik sinds 01:00 uur ronddwaalde op Schiphol. Na een snel peukje maar richting Transavia gehuppeld en binnen een kwartier was ik incheckt (Kijk Arkefly zo kan het dus ook). De vlucht met Transavia liep verder vlekkeloos en om 09:30 uur plaatselijke tijd (in Nederland is het een uur later) landde het vliegtuig op de vluchthaven van Funchal. Het was een spectaculaire landing want de enige landingsbaan is niet lang en als je niet op tijd remt kukel je zo in zee.
Na alle plichtplegingen de eerste reisgenoot ontmoet. Dit was Bertus en samen liepen we richting uitgang waar een man met een bordje Sawadee er op. Dit bleek Frits te zijn die de komende week voor ons voor reisleider zou spelen. We werden apart gezet en zo ontmoette ik na Bertus ook in random order Berta, Freek, Dieka, Karel, Johanna, Gradus, Klara, Herman, Mientje, Sjaak, Klazina, Mans en Grietje.
Dus.
Toen de groep compleet was gingen we en groupe naar de parkeerplaats waarin we in een busje werden gepropt. Dat was dus de bedoeling maar dat paste dus niet en zo gingen er twee personen mee met Frits in de taxi. Dat leverde uiteraard nogal wat werk op voor onze regelneef Frits. Maar het was prachtig weer met zo’n 23 graden dus heel erg was het allemaal niet. Ik mocht samen met Karel voorin zitten en de lokale chauffeur van het busje reed naar de uitgang maar de poort bleef dicht ondanks dat hij betaald had. Hij besloot eens een aantal flinke rondjes over de parkeerplaats te scheuren wellicht in de hoop dat door de luchtdruk het poortje wel openging. Helaas dus. Toen moest er maar eens flink gediscussieerd met de knakker van parkeerbeheer en veel vertogen woorden en minimaal net zoveel misbaren ging dan toen dan eindelijk die rottige slagboom omhoog.
Dus.
De chauffeur voer ons naar Machico even ten oosten van het vliegveld wat in de reisomschrijving als historisch en pittoresk vissersdorpje werd omschreven. We werden gedropt bij hotel Residencial Perola wat volgens Sawadee een comfortabel hotel met ruime kamers was. Er werden een zooitje sleutels op tafel gepleurd en je moest maar zien hoe je die verdeelde. Bescheiden als ik ben was er voor mij en Herman geen sleutel en was hiermee ons lot voor de rest van de vakantie aan elkaar verbonden. Eerst mijzelf maar eens lekker opfrissen want ik begon behoorlijk te rieken en toen kwam ik erachter dat ik hetgeen wat je normaliter als eerste inpakt dus was vergeten. Gelukkig had ik de oplader van de tandenborstel wel bij me maar zonder tandenborstel heb je er natuurlijk geen zak aan. Toen de Aquafresh maar op de tanden gevingerd. Tis neit aans. Ik begon inmiddels enorm zenuwachtig geworden en ik dacht jekkerdejek tied veur sjek en ben dus naar buiten gelopen waar Gradus dus inmiddels ook al was. Samen maar even piepie trekk’n daan. Langzaamaan stroomden meerdere personen van de groep naar buiten en besloten we het dorp te verkennen. Misschien dat het kwam omdat het Hemelvaartsdag was maar ik vond het een dooie bende. Er viel echt niets te beleven in dat gat. Eerst maar naar het enige zandstrand van het eiland waar je ook rustig een kanon af kon schieten zonder iemand te raken en toen was het toch wel tijd om eens lunchen. Ik nam een tonijnsalade en een cola (joa eg woar) en daar begon de kat uit de boom kijken en kiek’n wat er in agosie is verhaal. De eigenlijke kennismaking dus met een groot deel van de groep. Maar dit gebeuren werd er nog iets fortachtig bezocht en gingen sommigen een kerk binnen maar van kerken weet ik alleen dat ik er voor het zingen uit moet zijn (letterlijk heur) dus dit maar even overgeslagen. Er werd verder nog doelloos rondgewandeld door de achtertuinen van de Machico’s totdat een helder licht voorstelden om eens een terrasje te pakken. Ik kwam weer helemaal bie blood en uiteraard kon dit voorstel mij wel bekoren. Samen met Gradus, Johanna, Bertus en Grietje maar een mooi stekkie uitgezocht en daar de eerste halveliter bier aan de lippen gezet. Het was net of er een engeltje over tong miegde zo lekker. Noa diss’n weer een friss’n dus daar ging de tweede halveliter. Toen werd er maar besloten naar het hotel te wandelen omdat Frits om zes uur zijn welkom speech wilde geven. Nog even langs de supermarkt geweest om een sixpack water (joa eg woar) in te slaan voor de dag van morgen.
Dus.
Inmiddels had ook Tinus zich bij de groep gevoegd en deed Frits zijn woord. Ik heb vooral beleefd eenstemmig ja geknikt (zie ook de eerste alinea maar nu vooral uit gezonde desinteresse). Tinus en Mans waren deze dag net jarig en Frits had voor taart gezorgd. Nu kun je mij normaal niet echt voor porren (ik heb liever een dreuge wos) maar toch maar bezweken aan de groepsdruk en een stukje genomen. Om zeven uur werd er verzameld voor het diner dat met de hele groep genuttigd werd. Hiervoor werd hetzelfde etablissement uitgekozen als wij eerder met klein groepje een spraakwatertje hadden genuttigd dus wij hadden weer het thuisvoordeel. Even om mij heen kijkend zag ik dat er flink werd ingenomen iets wat ik als Lid van Verdienste van de Actieve Alcoholisten wel kon waarderen natuurlijk. Mijn keuze viel op het vis menu wat bestond uit gebakken vis met een sausje en als garnering wat groenten en gegratineerde tuffel. Bordje uiteraard keurig leeggegeten anders krijg natuurlijk geen Danoontje. Uiteraard moet vis zwemmen dus de nodige biertjes werden genuttigd om de handel weg te krijgen Het personeel was erg blij met onze aanwezigheid en besloot ons te verblijden met de lokale drank. Zoiets kan ik natuurlijk uitermate goed waarderen. Dit lokaal drankje luistert naar de naam Poncha. Dit is een rum achtige substantie met suiker, honing, limoen en nog meer rommel. Het alcoholpercentage lag erg hoog dus alle bacteriën werden goed dood gebrand. Na dit slaapmutsje ging bij mij het licht langzaam uit. Ik was immers al meer dan 36 uur in touw en de zandmannetjes hadden inmiddels bezit gemaakt van mijn ogen en ik besloot mijn mandje maar eens op te zoeken. Om half elf (joa eg woar) ging het licht echt uit.
Dus.
Op naar dag twee.
-
25 Mei 2015 - 13:29
Arno:
Mooi stuk Proza JP...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
