Africa: We meet again!

16 en 17 september

Whoop, whoop. It´s time to travel. Dit verslag gaat over de reis die ik maak door Afrika van 23 dagen geboekt met Shoestring. Een singlereis die verder nog elf andere personen bevat. Voor de verandering komen de medereizigers uit het oosten des lands. Zelfs iemand uit Vroomshoop. Fôh! En onze enige uitheemse avonturier was al eens metgezel in de reis naar Costa Rica van zo’n vier jaar geleden waar nog warme herinneringen aan kleven. Dat belooft wat!

Al in 2019 werd deze reis geboekt als slotstuk van een trilogie. Na eerder Zuid Afrika en Kenia [e-38] Tanzania ga ik deze vakantie de big five van wildparken in Afrika voltooien (Kruger, Masai Mara, Serengeti, Etosha en Chobe). Eén of ander virus gooide nogal roet in het eten zodat de reis tweemaal werd uitgesteld en voor eind oktober op de rol staat. Door veranderingen in de persoonlijke aard ontstond er plotsklaps ruimte om deze reis naar voren te halen. Dat de reis van eind oktober nog maar twee boekingen heeft en het gevaar van dat vermaledijde virus op de loer wakkert aan dat ik snel wilde schakelen en de reis naar voren wilde halen. Ik kan vrij krijgen op het werk in deze periode en in ruil voor wat extra pepernoten was ook Shoestring wel bereid om mee te werken deze reis om te boeken naar een vertrektijd van anderhalve maand eerder.

En zo zit ik bepakt en bezakt om 11:15 uur in de blauwe pijl die mij eerst oostwaarts zal brengen. Dit omdat er kennelijk ergens in Flevoland een stuk spoor ontbreekt waardoor er bussen worden ingezet en ik geen zin heb om mijzelf met alle rommel daarin te verplaatsen. Op het station ontmoet ik de eerste medereiziger. We stappen in de intercity die ons naar de nationale luchthaven zal moeten brengen. Onderweg pikken we nog een reisgenote op en gedrieën belanden we om 13:22 uur aan op iets wat vroeger nog iets van nationale trots was.

Het is hectisch op de luchthaven en al snel krijgt de groep vorm door middel van allerlei appjes. Met z’n tienen besluiten we ruim voordat de incheckbalie opengaat alvast in de rij te gaan staan. Het blijkt geen overbodige luxe: We doen er ruim twee uur over eerdat we met onze neus voor de lieftalige dame van Turkish Airlines staan. Hiermee zijn we er nog lang niet, want de volgende rij staat voor de beveiliging. Ook nu duurt het twee uur voordat we aan de beurt staan. Iedereen denkt dat we aan het einde van de rij CEO Benschop nog een handje mogen geven voor deze geweldige organisatie, maar deze zit waarschijnlijk met een gouden handdruk wél in warmere oorden.

Een uur voordat het vliegtuig zou opstijgen zijn we dan eindelijk binnen. Uiteindelijk heeft druk maken geen zin, want het vliegtuig vertrekt met anderhalf uur vertraging. De eerste vlucht verloopt voorspoedig en we maken tijd goed. Als we landen hebben we nog anderhalf uur voordat het volgende vliegtuig van Turkish Airlines ons naar Kaapstad zou brengen. Je verwacht het niet maar ook dit vliegtuig gaat weer te laat in de lucht. Dit keer een halfuurtje. De tijd wordt niet goedgemaakt. Maar verder verloopt alles naar wens en blijkt eens te meer dat Turkish Airlines een prima maatschappij is om mee te vliegen.

Om 11:30 uur plaatselijke tijd (dus ook in Nederland) zetten we voet op Afrikaanse bodem. Het inchecken gaat wel heel erg vlot en daar kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen. Als we alle pröttel verzameld hebben gaan we naar de ontvangsthal. Daar maken we kennis met onze reisleider van deze reis. De goedlachse man heet Victor Moyo en is van Zimbabwaanse afkomst. Nadat de eerste Randen (Zuid-Afrikaanse munteenheid) in ons bezit is wordt het tijd om ons eerste vervoersmiddel op te zoeken. Er blijkt een standaard acht persoons busje te zijn geregeld. Beetje krapjes als je met z’n tienen bent. Dus eentje nog voorin en eentje lang gestekt en off we go.

De tocht gaat langs de vele townships die ook Kaapstad rijk is. Deze worden af en toe afgewisseld met de puissant rijke buurten. Om 13:30 uur komen we aan bij ons hostel voor de komende twee nachten. Het hostel luistert naar de naam A Sunflower Stop Backpackers. Alle bagage wordt in één ruimte gedropt en we gaan eerst even naar de Spar een paar meter verderop voor wat drinken en een lunch. Om drie uur vervoegt ook reisgenote nummer twaalf zich bij de groep en zijn we compleet. Er volgt een briefing. Vooral de kamerindeling heeft nogal wat voeten in de aarde. Uiteindelijk wordt de groep in drieën gesplitst en ligt op de kamer waar in mag liggen ook andere gasten. Nou, ik vind alles prima. Loat goan!

De briefing duurt twee uur waarin Victor zo ongeveer het hele programma van A tot Z doorspit. Er mag nog wat formulieren worden ingevuld en een bedrag van /- €150,- in de eten pot worden gestopt. Dat bedrag valt allerzins mee. Twee uur aandachtig luisteren werkt bij mij dorst opwekkend dus ik zoek snel de bar van het hostel op. Ik herinner mij van de vorige keer dat Castle wel een aardig biertje was en dus bestel ik er maar één. Voor 30 Rand ben ik de gelukkige eigenaar van een fijne bruine knuppel. Het mag wel zo. Het weer is beter dan verwacht in Kaapstad. Het is net lente. Net iets te fris om in het zwembad te duiken wat ook niet aan te raden valt als je niks op wilt lopen.

De groep is aardig hongerig en om een uur of zes zetten we koers naar het Victoria [e-38] Alfred Waterfront. The place to be in Kaapstad. We hebben ons bijna gesetteld op een terras bij een etablissement als deze toch niet door de keuring komt. Gevolg is dat we nog een tijd doelloos ronddwalen in het toeristische gedeelte van de stad voordat we uiteindelijk in de wachtrij mogen aansluiten bij Quay 4 die een menu heeft die ieder goeddunken kan verdragen. Ik ga voor de heek/inktvis combinatie. Deze is niet bijzonder en ik hoop dat dit niet het culinaire hoogtepunt is van deze reis. De Castle was echter wel weer prima.

Voor de terugreis kiezen we een taxi. Voor 80 Rand kun je daaraan geen buil vallen. Eenmaal terug in het hostel kiest de hele groep om het bed op te zoeken. Ik lust er nog wel een paar en vervoeg mij bij een vrijgezellenparty dat bezig is bij de bar van het hostel. Na nog vier kasteeltjes is het 23:00 uur en besluit ik dat het welletjes is geweest voor de eerste dag van mijn comeback op Afrikaanse grond. Morgen maar kijken of er wat te zien valt in Kaapstad en haar omgeving.