En de neushoorns wandelen rustig met ons mee

4 oktober

We vertrekken vandaag om acht uur uit Victoria Falls. Dus om zes uur mogen we onze tent uit. Ik ga me nog snel opfrissen in het prima sanitair van de camping voordat ik de tent afbreek. Als de tent ingepakt in Otis ligt mogen we aan het ontbijt. In Victoria Falls nemen we afscheid van een reisgenote. Zij gaat later deze dag naar huis en zal er dus de laatste dag niet meer bij zijn. Wij gaan verder Zimbabwe in. Onze bestemming is de tweede stad van het land, Bulawayo. De rit duurt 485 kilometer en zal zo’n zes uurtjes duren.

De weg is goed begaanbaar en we schieten lekker op. Om de twee uurtjes stoppen we voor een toiletstop. Iets voor de middag gaat het mis. Een knal brengt ons tot een ongeplande stop. Eventjes onder Otis gekeken komt ons tot de conclusie: Lekke band. En aangezien de ANWB ook in Zimbabwe alle praatpalen heeft weggehaald en ook de Wegenwacht deze oorden niet weet te bereiken moet Otis het doen met een wiel minder. Hij heeft er nog wel wat over alleen dat zorgt wel dat we geen risico mogen lopen en nog met een vaartje van 50 km/pu verder gaan.

Het vervelende van het hele verhaal is wel dat we deze middag nog een activiteit hebben staan en er gids op ons staat te wachten op de camping. Er wordt geschakeld door Victor en hij regelt dat de gids ons ophaalt bij een winkelcentrum in Bulawayo. Om half twee arriveren we daar en kunnen we onze lunch kopen in een supermarkt. Vroeger had Zimbabwe hun eigen munteenheid. Door hyperinflatie is de hele economie om zeep geholpen en sindsdien is deze munt niets meer waard. Nu kan er betaald worden in buitenlandse valuta zoals Afrikaanse Randen en Amerikaanse Dollars. Ik heb beide en besluit er een paar dode presidenten tegenaan te gooien. Lunch, twee liter cola en twee pakjes sigaretten kosten nog geen $3,-. Uiteraard hebben ze geen wisselgeld dus blijft het bij die drie.

De activiteit van deze middag luidt “wandelen met neushoorn” en dat wekte nogal wat scepsis op ook omdat dit maar liefst $70,- moest kosten en we ons moeilijk een voorstelling van konden maken. Op de parkeerplaats worden opgehaald met een Jeep. De bestuurder is een blanke ranger die zich voorstelde als Ian. Sinds Mugabe Zimbabwe in zijn macht heeft zijn blanke mensen in Zimbabwe uitgeroeid of gedeporteerd. Ian moet ongeveer één van de laatste blanken in dit land zijn. Hij leeft al zijn hele leven in en rond Matobo National Park. Daar gaan we deze middag dan ook naar toe.

Onderweg zien we veel landschap in brand staan. Gedaan door stropers om neushoorns op te drijven. Bij de poort van het park krijgen we een korte briefing van deze ketting rokende bevlogen man in zijn iets te strakke korte broek. Neushoorn worden beschermd door 50 gewapende mannen die eerst schieten voordat ze een stroper vragen. Periodiek wordt de neushoorn geknipt om ze onaantrekkelijk te maken voor stropers. De hoorn groeit dan weer aan. We rijden door het park en zien bijzondere rotsformaties in allerlei vormen. Deze formaties schijnen beklad te zijn door de San met rotstekeningen.

Maar daar kwamen we eigenlijk deze middag niet voor. Plots stopt Ian de Jeep. Hij stapt uit terwijl wij moeten blijven zitten. Hij gaat de bushbush in om na enkele minuten opgewonden terug te keren. We mogen uitstappen en hem volgen. Na een korte wandeling staan we ineens oog in oog met een viertal witte neushoorn die op luttele meters van ons staan te grazen. Neushoorn zien slecht en zetten het op een lopen als ze gevaar ervaren en zijn daarbij nietsontziend. Het is dus zaak om ons zo onopvallend mogelijk te gedragen en de dieren op hun gemak te laten dat gaat goed. Ian hurkt voor ons en maakt geluiden waardoor de dieren nog dichter bij ons komen. Ik kies toch liever voor wat metertjes afstand.

Na het eten gaan de vier neushoorn een modderbad nemen. Ook hier zijn wij geruisloos getuige van. Het is toch heel speciaal om zo dicht bij deze dieren te mogen komen zonder dat er iets is wat bescherming kan bieden. Ian is een zeer gepassioneerd ranger en heeft alles over voor “zijn” neushoorns die hij al jaren kent en heeft zien opgroeien. Hij vindt in ons een luisterend oor en we hangen aan zijn lippen. Het grootste probleem dat deze dieren met uitsterven bedreigd zijn is uiteraard stroperij door de mens om het ivoor. Het ivoor is met name in China erg gewild en er is veel meer vraag dan aanbod. Van één vangst kan een stroper zijn gezin jarenlang van laten eten. Dan is het risico van celstraf (15 jaar in Zimbabwe staat gelijk aan doodstraf) of om vermoord te worden de beloning waard. Volgens hem is de enige redding de hoorn die nu geknipt worden op de markt uit te zetten en de opbrengst daarvan aan bescherming te besteden.

We rijden in het park tot vlak voor zonsondergang. In het schemer rijden we naar onze camping dat Big Cave Camping heet en niet ver buiten het park ligt. We tikken met liefde $70,- af voor deze bijzondere ervaring en wensen Ian veel succes in de strijd tegen het uitsterven van de neushoorns. Daarna moeten we in het donker de tent opzetten. De camping is zeer primitief en heeft weinig tot geen faciliteiten. Toch maar proberen te scheren met koud water en te douchen. Brr. Ondertussen hebben Victor en David voor het eten gezorgd. Om acht uur gaan we aan tafel en eten we iets van sjasliek en boerenwors. Uiterst knap wat ze weer voor elkaar krijgen met deze beperkte middelen. Na het eten drink ik nog een flesje wijn. Deze krijg ik met moeite op. Om elf uur besluit te gaan slapen. Dit was de laatste dag dat we veelvuldig wild konden zien. Het is nog nauwelijks te bevatten hoeveel we allemaal wel niet hebben gezien. Morgen gaan we terug naar Zuid-Afrika voor de een na laatste stop deze reis.