The mighty Zambezi experience

3 oktober

Vandaag gaat om zes uur de wekker. Ik begin er aan te wennen voor dag en dauw op te staan. Nu is het wel zo dat ik ook niet laat naar bed ga en zeven uurtjes min of meer slaap is ook wel ruim voldoende. De reden dat we vandaag zo vroeg uit de tent rollen is niet omdat de tent afgebroken wordt en we een lange rit zouden maken. We blijven nog een dag in Victoria Falls en ik ga samen met zeven groepsgenoten raften. Andere leden van de groep gaan met een helikoptervlucht mee, maar wij kiezen ervoor om nat te worden.

Ik meende toch echt dat ze ons om half acht op zouden halen, maar dat was met een uur vervroegd. Dus snel het ontbijt naar binnen gewerkt. Blijkt het alsnog om half acht te zijn. Met een overlandtruck worden we naar het Shearwater Café gebracht voor een uitgebreide briefing. Daar mogen we ook papieren ondertekenen die de organisatie vrijwaart van verantwoordelijkheid. Raften is uiteraard niet zonder risico.

Na de briefing rijden we langs de watervallen en stoppen we op een plaats waar we onze lifejacket en helm aangemeten krijgen en we een roeispaan uit mogen zoeken. Daarna mogen we eind wandelen naar beneden naar de oever van de Zambezi. Het is een beste afdaling en het gaat stijl naar beneden. Maar uiteraard levert dit geen probleem in en kunnen na een tijdje ingescheept worden in een boot. We gaan vandaag met in totaal vijf boten waarvan er één gekidnapt wordt door Shoestring. Om aan het minimale aantal van zes te komen worden er wat locals opgetrommeld bij sommige boten.

We gaan de “mighty Zambezi” af. We varen 21 kilometer en we komen onderweg 19 versnellingen tegen. Deze hebben allemaal uitdagende namen mee gekregen zoals Stairway to Heaven, Midnight Diner en Oblivion. Al bij de eerste versnelling kiest er een lotgenote het ruime sop. Ik heb haar maar binnen gehengeld. Ik krijg meteen een roeispaan vol op de neus wat mij een mooie Mickey Mouse pleister oplevert. Ik heb eerder in Sri Lanka en Costa Rica geraft en heb nog nooit onvrijwillig buiten de boot gelegen. Dat gaat ook nu een hele tijd goed. Tot aan de Washing Machine. Daar gaat onze boot verticaal. Ik kijk nog even iemand en besef dan dat er houden aan is. Ik kom zo’n tien meter voor de boot uit en kapitein KC wil dat ik die afstand tegen de stroming in overbrug. Dat gaat uiteraard niet en ik vind asiel in een andere boot om in rustig vaarwater weer over te stappen.

De focus is wel weg want ook een versnelling later gaat het bij Oblivion weer mis. Ditmaal kom ik onder de boot terecht en blijf daar seconden onder. Het is een geweldige ervaring en wel wat ruiger dan ik eerder gedaan heb. En ruiger is uiteraard mooier. Iets na de middag leggen we onze boot aan. En dan moeten we nog omhoog. Foei, wat kost mij dat veel moeite. Het kost mij een uur in de hitte om de hoogte te overbruggen. Ik kom compleet gesloopt boven aan. Ik heb veel vocht verloren en dat moet aangevuld worden. Boven wordt er lunch geserveerd, maar ik heb eigenlijk helemaal geen trek. Uiteindelijk heb ik een klein beetje kip met rijst gegeten.

Als iedereen uitgegeten is brengt de overlandtruck ons terug naar onze camping. Het is opmerkelijk stil op de terugweg. Ik ben niet de enige die op apegapen ligt. Om half vier zijn we terug op de camping. En alsof we nog niet genoeg water hebben gezien neem ik nog een verfrissende duik in het zwembad. Om zes uur is er een meeting over hetgeen we morgen gaan doen. Daarna lopen we naar The Three Monkeys. Een restaurant dat aan onze camping vast zit. Ik besluit voor de Smokey BBQ Ribs te gaan. Wat verschil met gisteren! Zowel in smaak als in hoeveelheid. Erg lekker en ik heb moeite om mijn bord leeg te krijgen.

Gisteren kwamen twee verkopers met custom made t-shirts van de reis die wij maken. From Capetown to Jo’burg. Het is een prachtig shirt geworden en de $25,- meer dan waard. Na het eten drink ik nog een colaatje en ga al om tien uur naar bed. Het was een geweldige enerverende dag, maar ik ben gesloopt. Morgen trekken we verder Zimbabwe in en gaan we naar Bulawayo.