Op weg naar Etosha

24 september

Na een dagje geen Afrikaanse massage gehad te hebben omdat de overlandtruck rust kreeg zullen we vandaag weer volop door elkaar geschud worden. We verlaten de kust en gaan wederom het binnenland van Namibië in. Het is een rit van 428 kilometer en we eindigen ergens in de bush bush nabij Kamanjab. We vertrekken pas om 8:00 uur en dat komt omdat we pas om zeven uur aan het ontbijt kunnen in dit hostel. Ik ben al vroeg wakker en besluit onder de douche te springen. Je weet immers nooit wanneer de volgende gelegenheid opeen fatsoenlijke douche zich voor doet. De bagage had ik gisteren al ingepakt en deze wordt dan ook vlot in de truck gegooid.

In tegenstelling tot gisteren is er voor nu wel de gelegenheid tot een fatsoenlijk ontbijt. Vanaf een uur of zeven met een lekker bakkie koffie, roerei met spek en twee sneetjes brood. Een goede basis voor vandaag. Iets na achten begint Otis te grommen wat het aanstaande vertrek inluidt. We verlaten Swakopmund en gaan eerst langs de kust noordwaarts. Dit is Skeleton Coast. De kust dankt zijn lugubere naam aan de vele walvissen die hier hun einde vonden. Dat geldt ook voor schepen en één zo’n scheepswrak is onze eerste stop. Het is nogal mistig en guur als we uitstappen, maar dat weerhoudt dik ingepakte locals er niet van om te proberen hun prullaria aan de man te brengen. Dit zonder enig succes. We are not your first customer today!

Na zo’n tachtig kilometer nemen we afscheid van de kust en trekken we het binnenland in. Het binnenland is het land van twee stammen. De Herero’s en de Himba’s. Eerst rijden we nog door woestijnland, maar het landschap wordt gaandeweg de trip steeds groener. Ook wordt het landinwaarts steeds meer bergachtig. Af en toe rijden we langs een nederzetting van de Herero’s. Verder is er eigenlijk gedurende de trip niet zo heel veel te zien. Wilde beesten zijn er al helemaal niet te zien. Wel geiten, maar die vind ik stiekem niet zo spectaculair.

Onze volgende stop is een souvenirs stop. Zo langs een belangrijke verkeersader doemt plotseling allerlei marktkraampjes op langs de weg. Deze kramen worden bevolkt door dames van de Herero stam. Deze vrouwen dragen Victoriaanse jurken sinds de kolonisatie van Duitse missionarissen. Op hun hoofd hebben ze van stof gemaakte bedekking wat de horens van een stier moeten voorstellen. Hoe groter de horens hoe succesvoller de vrouw. Ik vind de stop vooral ongemakkelijk en commercieel. Ik laat het dan ook met grote dank aan voorbij gaan en gebruik de stop om de benen te strekken.

Als het nog zo’n 80 kilometer tijden is naar Kamanjab stoppen we voor de lunch. Dit is vlak bij Fransfontein. De lunch bestaat uit droog brood met wat garnering. Het is verreweg de minste kost tot nu toe van deze reis. De restanten van de lunch worden weggeven aan de kinderen van de plaatselijke bevolking. Ze zijn er maar wat blij mee. Ondanks het late vertrek vlot onze rit behoorlijk en het is rond een uur of drie als we Kamanjab binnen rijden. In en rond Kamanjab wonen veel mensen van de Himba stam. De Himba’s zijn een nomadisch herdersvolk die bekend staan om hun uiterlijk. Ze wassen zich niet en smeren zich in met onder andere geitenvet. Daardoor krijgen ze een rode huid dat hun beschermd tegen de zon. Verder dragen ze zeer weinig kleden. Alleen een lapje voor de genitaliën en dat is het wel zo ongeveer.

In Kamanjab is er een stop voor boodschappen. Hier kan ik uiteraard de nodige wijn inslaan voor de komende dagen. Bij de supermarkt worden we verwelkomd door de Himba’s die uiteraard van allerlei prut aan ons proberen te slijten. Uiteraard is het allemaal weer erg ongemakkelijk. Toch heb ik mij over laten halen om iets van een kastanje met daarop afbeeldingen van een olifant en giraffe en iets wat op mijn naam moeten voor één Dollar aan te schaffen. Dan is het weer tijd om te vertrekken en onze camping op te zoeken. Deze ligt zo’n 20 kilometer buiten Kamanjab in the middle of nowhere. Toevallig zit naast de camping wel een kleine Himba nederzetting.

Het is inmiddels al knap warm geworden. En als we op de camping arriveren blijkt daar een zwembad met warempel water aanwezig te zijn. Dus hebben we snel de tent opgezet om vervolgens snel een duik in het smoezelige water te nemen. Een duik is wat overdreven. Het had meer weg van een pierenbadje. Maar door de hitte is verkoeling zeer aangenaam. Om vijf uur gaat de groep een bezoek brengen aan de Himba nederzetting. Ik ga niet mee. Ik heb dit al eerder meegemaakt in Swaziland en Kenia en het is niet aan mijn besteed. Niet dat ik geen interesse heb in andere culturen, maar dit is voor mij regelrechte poppenkast.

Ook onze begeleiders gaan niet mee en deze zorgen voor een braai als avondeten. Om zeven uur komt de rest van de groep terug en zetten ons neer voor al het heerlijks dat Victor en David voor ons klaargemaakt hebben. Boerenwors, porkchop, gepofte aardappelen en groenten. Het was allemaal even lekker. Zeker als het geheel nog afgeblust wordt met een heerlijk flesje wit. Om 22:30 uur ga ik ook maar naar bed als iedereen mij voor is gegaan. Morgen gaan we naar Etosha. Leuk die spielerei van de eerste anderhalve week, maar morgen begint de reis voor mij pas echt.