Kijk hem gaan, die pelikaan

23 september

Na vier zware dagen krijgt Otis eindelijk een dagje rust. En wij dus ook. Vandaag geen lange reis dag, maar een dag in de kustplaats Swakopmund. Gisteren heb ik de optionele excursie dolfijnen spotten geboekt en dat betekent toch dat ik vrij op tijd mijn bed uit moet. Het vertrek is om half acht en al voor 7 uur sta ik fris en fruitig op de binnenplaats een sigaret te roken terwijl ik verbinding maak met der Heimat. Het ontbijt van het hostel zou om zeven uur aanvangen maar dan gaan net de lichten aan. Het roerei met spek komt te laten dus het wordt een lauwe tosti met koffie.

Al voor half acht staat de shuttle te drijven voor het hostel. Zeer on-Afrikaans zal ik maar zeggen. Deze brengt ons DKV. Om acht uur zijn we daar. De boot vaart pas om negen uur uit. Dus nemen we nog maar een bak koffie van het huis. Het wordt zelf na negenen voordat we ingescheept worden. Ook hier komt er een huiszeeleeuw aan boord. Vrijwillig en tam gemaakt door voedsel. Vanaf de kade is er een grote colonne flamingo’s te zien. We varen de baai uit met een grote groep Duutsers aan boord. Er zwemmen veel dolfijnen om onze boot.

Tegenover de baai is er een landtong waar veel zeeleeuwen bivakkeren. Het is er letterlijk zwart van die beesten. Ook zeehonden zijn er veel te vinden. Ze zwemmen speels rond de boot en laten zich met alle liefde fotograferen. Dat geldt ook voor dolfijnen en zelfs één walvis. Om 9:30 uur zitten we al aan de schippersbitter. Niet veel later raken mijn medevaarders op voor onverklaarbare reden in extase. Plotseling voel ik wat op mijn rug. Ik blijf rustig zitten en draai mij voorzichtig iets om. Daar zie ik de enorme smakkers van een pelikaan. Deze denkt mijn rug als landingsbaan te kunnen gebruiken. Dit tot hilariteit van velen.

Dit is natuurlijk de huispelikaan die handtam is door alle voedsel wat hij krijgt op dit soort boten. Dat beest ziet op het dek geen mogelijkheid op te landen dus wordt mijn rug maar gebruikt. We zijn inmiddels al een paar uur aan het varen en we hebben gezien wat er te zien was. Dus wordt het tijd de kade weer op te zoeken. We krijgen een borrelplankje met zeevruchten en een glas champagne. Zo heb ik voor het eerst in mijn leven oesters gegeten. Ik vind ze lekkerder dan mosselen, maar om nu te zeggen dat het een grote delicatesse is. Nou nee. Om 12:30 uur arriveert dezelfde shuttle weer die ons terugbrengt naar ons hostel. Dit samen met een Nederlands paar die deze excursie per kano hebben gemaakt.

De middag is ter vrije besteding. Ik ga met de groep Swakopmund in. Het is een lieflijk stadje met veel Chinese invloeden. Er zit namelijk uranium in de grond en daarom is de infrastructuur in deze omgeving veel beter dan dat wij eerder in Namibië hebben gezien. Omdat zo’n borrelplankje niet echt vult besluiten we naar het Stadtmitte Café te gaan. Ja ook de Duitse invloeden zijn hier groot. Daar neem ik een broodje hamburger en coke zero. Daarna slenteren we weer verder door het stadje. Uiteindelijk besluiten we om half vijf terug te gaan naar de Wifi verbinding. Naar het hostel dus.

Tegen een uur of zeven zetten we het weer op een lopen. Dit keer om uit eten te gaan. Onze begeleiders gaan niet mee en een deel van de groep is deze middag al op onderzoek uit geweest en kwam met een restaurant op de proppen. Ik vind uiteraard alles best. Ik kan mij geen restaurant voorstellen die niet iets heeft wat mij past. Of het moet McDonald’s zijn uiteraard. Het is een kwartiertje lopen naar de baai toe en daar bereiken we Ocean Cellar. De receptioniste van ons hostel had de reservering gedaan en bij aankomst is er wat verwarring. Wellicht was er toch bij een andere vestiging gereserveerd? Maar goed: Het personeel stelt zich proactief op en stelt een tafel voor twaalf samen.

De keuze was overvloedig en ik besluit samen met een reisgenoot de seafood platter voor twee te nemen. Gamba’s, inktvis, lijnvis, mosselen en heek in bierbeslag. Dit allemaal met een lekkere Hansa van de kraan. Het is er gezellig en er wordt gelachen totdat er opeens een man over mijn schouder in mijn oor zit te tetteren. Het heeft wat weg van een toespraak van Hitler in Nürnberg in 1939. Niet geheel toevallig de heimat van deze brulaap en gezien zijn leeftijd kon hij 1945 wel gevlucht zijn. You are not alone here. It is horrorable. De denazificatie is nog niet afgerond.

En het wordt allemaal nog erger voor unseren nachbar als er zes mannen komen binnengewandeld. De Swakopmund Acapella Singers! En ja hoor de geit was er ook weer bij. De singers voeren exact hetzelfde kunstje op als gisteren. Uiteraard tot grote hilariteit van onze groep en van de singers zelf. De Duitsers kijken met de minuut chagrijniger. Uiteraard tot ons groot plezier. Natuurlijk wordt er een flink bedrag bij elkaar gelapt voor dit geweldige optreden. Van unsere Freunden krijgen ze alleen maar een blik die zou kunnen doden. Bij het verlaten van het pand neemt de dame die ons bediend had op een leuke manier afscheid van ons. Zij had zich ook vermaakt. Ze zal wel geen fooi hebben gekregen van die moffen.

Om negen uur zijn we weer terug bij het hostel. Ik word nog een Windhoek getrakteerd. Ik vind het maar een waterig biertje. Maar een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. De rest van de avond wordt er nog veel gepraat. Om half twaalf besluit ik het bedje maar uit te zoeken. Morgen kijken we of Otis is hersteld van de eerste dagen. We gaan morgen afscheid nemen van de kust. We gaan noordwaarts en dan het binnenland in om Kamanjab te eindigen.