Hit the road, Otis!

19 september

Vandaag vertrekken we uit Kaapstad. We gaan noordwaarts richting Oranje rivier. Oranje rivier is de natuurlijke grens van Zuid-Afrika met Namibië. Het belooft een lange rit te worden. Maar liefst 735 kilometers mogen vandaag verorberd worden. Na weer een nacht van weinig slaap ben ik weer vroeg op. Dit is voorlopig de laatste nacht in een bed en dat zal ik wel gaan missen. Na de opfrisbeurt straat het ontbijt te wachten. Het worden weer twee broodjes met pindakaas, wat fruit en uiteraard koffie. We vertrekken pas om 9 uur dus ik heb alle tijd om fatsoenlijk wakker te worden.

Dan is tijd om kennis met twee crewmembers van Nomad naast onze reisleider Victor. Allereerst is daar David. David is chauffeur van beroep en hij komt, net als Victor, uit Zimbabwe. Victor uit Victoria Falls en David uit de hoofdstad Harare. Het derde staflid komt uit Kaapstad, Zuid-Afrika en luistert naar Otis. Otis is een overlandtruck. Een overlandtruck heeft een onderstel van een truck en een opbouw van een bus. Ideaal om safarireizen mee te ondernemen. Otis ziet er goed uit. Hij heeft 2 ton op de teller wat een truck niet veel is. Ook van binnen is het keurig met ruime lockers, fijne stoelen en een koelbox. Elke stoel heeft zelf zijn eigen USB aansluiting. De overlandtrucks van Nomad zijn vernoemd naar muzikanten. Wat dat betreft was mijn reis in Zuid-Afrika in 2016 beter. Toen hadden we namelijk Freddie. Ach wee het zijn dreams to remember zeg maar.

We vertrekken dus pas om 9 uur. Dit komt omdat één van de reizigers niet gevaccineerd is en voor elke grensovergang een PCR test mag ondergaan. Zij had gevraagd aan Shoestring en zij zeiden dat ze het zouden regelen. Niet dus. De PCR test is in Kaapstad. Wij mogen een minuutje of 20 wachten tot het klaar is en dan zetten we echt koers richting het noorden. We rijden over de N7. De N7 is één van de belangrijkste verkeersader in Zuid-Afrika. Een goed geasfalteerde tweebaansweg. Niet echt een weg waar Otis zich thuis voelt. Die heeft liever wegen die niet lijken op wegen. Dus een overlandtruck is niet de meest comfortabel vervoersmiddel op deze weg. Toch is het prima te doen.

Als we eenmaal Kaapstad uit zijn wordt het landschap al snel desolaat. Er is weinig leven te ontdekken in de lange rechte weg. Als we dan al eens een wegwijzer tegen komen is het goed zichtbaar welke invloed de Afrikaners hebben op de West-Kaap en later de Noord-Kaap. Plaatsen Als Vredenburg, Citrusdal en Vanhynsdorp passeren de revue. Af en toe duikt een akker wijnbouw op langs de weg, maar veelal is het vlak met hier en daar een struik. De weg nodigt mij uit om af en toe de ogen te sluiten en wat gemiste slaap van de laatste dagen in te halen. Verder is er toch niet zo veel te doen tijdens deze lange reisdag. Af en toe stoppen we voor toiletstop en voor natuurlijk ok het nicotinegehalte wat op te vijzelen.

De grote stop is bij een tankstation bij het dorpje Garies. Dit dorpje ligt net over de grens met West-Kaap in Noord-Kaap iets meer dan halverwege onze reis. Hier gaan we lunchen. Ik besluit direct mijn beste beentje voort te zetten en mag de kaas raspen. Ook zijn er veel groenten en worden er hamburgers gebakken. Na de lunch vervolgen wij onze reis. De volgende halte is Springbok. Hiermee wordt niet de antilope bedoeld maar de plaats naar waar het vernoemd is in de Noord-Kaap. In Springbok waait een frisse wind. Hier worden we gedropt om onze zuurverdiende Randen uit te geven in een supermarkt. Door mij wordt er wijn en sigaretten ingeslagen zodat ik er een paar dagen mee vooruit kan.

Hierna is het nog 173 kilometer naar onze eindbestemming van vandaag: Fiddlers Creek Campsite in Vioolsdrift. We zien de grensovergang met Namibië als we linksaf buigen om via een gravelweg langs de oranjerivier nog een stukje westwaarts gaan. Met horten en stoten weet Otis ook deze hindernis met glans te nemen. In de schemering komen we aan op de plaats van bestemming. We gaan dus nu kamperen en ik deel de tent met onze Vlaamse reisgenoot. Ondanks het weinige licht is de tent in een mum van tijd opgezet. Ondertussen zijn Victor en David al voor ons aan het koken. En ik moet zeggen dat ik inmiddels ook aardige trek had gekregen.

De spaghetti vindt dan ook in grote hoeveelheden de weg naar mijn maag. Na het eten volgt uiteraard eerst de afwas. Er is inmiddels door de pyromanen van ons gezelschap een kampvuur opgebouwd en aangestoken. Ik trek voor het eerst deze vakantie een flesje open en dit sapje bleek een schot in de roos. We praten wat en om 10 uur gaat plotsklaps iedereen naar hun tent om te slapen. Ik heb mijn flesje nog niet leeg en ik blijf dan ook nog een uurtje zitten. Om 11 uur vind ik het dan ook welletjes. Ik ben ook wel moe nadat ik 2 dagen nauwelijks heb geslapen. Zo komt er een einde aan een lange reisdag. Dat dit soort dagen erbij zitten staat ook al in de reisomschrijving te lezen. Helaas viel er onderweg weinig te zien. Morgen gaan we voor het eerst de grens over. Dan brengen we een bezoek aan Namibië en gaan we Zuid-Afrika voor een kleine drie weken verlaten.