Ochtendgymnastiek in de duinen

22 september

Vanaf begint wel heel erg vroeg. Om 5 uur worden we uit bed gedrild. Dat is niet zo zeer voor reisafstand die we moeten maken. Deze bedraagt namelijk 359 kilometer en gaat van Sesriem naar de kust van Namibië waarin Swakopmund geëindigd gaat worden. Nee, dit onchristelijk begin van de dag hebben we te danken omdat we voorafgaand aan deze reis wat excursies gaan doen en we beginnen met het meemaken van de zonsopgang bij Dune 45. En daarvoor moet je uiteraard vroeg je nest uit.

Dus dat doen we maar braaf. Ik ben wederom blij dat ik mij gisteravond gedoucht en geschoren heb zodat ik hier op dit onooglijk tijdstip geen aandacht aan hoeft te besteden. We breken snel de tent af en David stuurt Otis in pole position naar de gate van het werk. Om klokslag zes uur gaat de poort open en als een speer gaat Otis er vandoor. De Jeeps die achterblijven mogen zich zien te redden in een wolk van stof. Als eerste stuurt David Otis de parkeerplaats af bij Dune 45. Dune 45 in een sterduin in de Sossusvlei. De duin ligt exact 45 kilometer van de gate van waar wij net komen vandaan scheuren. Het is één van de vele duinen maar veruit de bekendste.

We hebben de 45 kilometer in topsnelheid afgelegd en zijn op tijd. De duin is 170 meter hoog en wij mogen hem beklimmen. Daar hebben we iets van een kwartiertje de tijd voor. Dus met de blote voetjes in het nu al warme mulle zand en dan proberen omhoog te komen zonder dat het logge lichaam van mij te veel zand wegtrapt. Ik kom een heel end. Maar vlak voordat de zon opkomt bevind ik mij in soort van niemandsland en besluit ik te gaan zitten om eens lekker van de zonsondergang te genieten. Een goede beslissing. Dan maar net niet de top gehaald. Naar beneden gaat trouwens wel heel vlot en daar hebben David en Victor ons ontbijt bereid compleet met roerei, bacon en worst. Ja, honger kreeg ik er wel van.

Na het ontbijt rijden we verder na Sossusvlei zelf. Het is slechts een paar kilometer van de duin vandaan. Sossusvlei is klei-vallei omgeven met rode duinen. Eén “optionele” excursie is die van met een Jeep naar Deadvlei. Optioneel omdat het de enige optie was om daar te komen dus min of meer verplicht. Deadvlei is een witte kleivlakte omgeven door 400 meter hoge rode duinen. Er staan talloze bomen die gestorven zijn maar niet vergaan door de droogte. Het levert een erg surrealistisch beeld op waar uiteraard talloze foto’s van gemaakt moet worden. Als we rond een uur of 10 terug zijn bij onze truck mogen we onze lunch preparen die we onderweg kunnen opeten. Een paar sneetjes brood met kaas en vleeswaren worden in plastic zakjes gedaan en deze nemen we in de truck mee.

Dan is het toch echt tijd om een begin te maken met onze reis vandaag. We gaan weer noordwaarts en buigen dan af naar het westen waar de kust halverwege Namibië ons einddoel zal zijn. Officieel loopt de weg ten westen van de woestijn, maar deze houdt zich kennelijk niet aan de grens. Het is zand, zand en nog meer zand. Onze eerste stop is in Solitaire. De naam zegt het al: Hier is het eenzaam. Een tankstation en wat souvenirwinkeltjes midden in de woestijn dat is het. In het restaurant heb ik echter een heerlijk stuk apfelstrudel gegeten. Verder wordt er uiteraard de nodige foto’s geschoten van de mooie setting.

Ondanks dat het landschap steeds meer zanderig wordt valt er onderweg nog wel wat wild te zien. De springbokken en gemsbokken zien we inmiddels dagelijks. Nu zien we plotsklaps een heel stel witruggieren. Een paar meter verderop verklaard hun aanwezigheid want daar ligt het aangevreten karkas van een zebra. Uiteraard wordt er gestopt bij de Steenbokskeerkring. Een bordje langs een totaal verlaten weg geeft aan waar de lijn loopt. Uiteraard een Kodakmomentje met dit keer een groepsfoto.

Het landschap wordt plotsklaps ruiger en we gaan bergop. We gaan door een bergachtig gebied dat bekend staat als Kuiseb Pass. Uiteraard wordt ook hier gestopt om de benen te strekken en de vallei op de foto te zetten. Het is iets voor vier uur als we ineens midden in het zand van de woestijn een poel zien met allemaal flamingo’s. Vlak daarna komen we ineens in een bewoonbare wereld met ook nog echt geasfalteerde wegen. We zijn in Walvis Bay. Walvis Bay is de derde stad van Namibië (Overijssel heeft al vijf steden met meer inwoners dan Walvis Bay) en de belangrijkste haven van het land. We gaan er via de oostkant langs heen en gaan nog iets noordelijker. Na 30 kilometer langs het strand belanden we in Swakopmund. Onze eindbestemming.

Voordat we naar het hostel gaan worden gedropt in een Experience Centre. Hier krijgen we een video te zien met optionele activiteiten die we morgen kunnen gaan doen. Een deel van de groep gaat morgen met een quad op pad. Ik heb inmiddels wel genoeg zand gezien de laatste dagen en besluit een boottochtje te boeken om te kijken of er nog ergens dolfijnen zijn. Dan gaan we toch echt naar ons hostel. Deze luistert naar de naam Amanpuri. Het is even wennen hoe dat ook alweer moet: Een echt bed. Oh wat zal ik slapen vannacht. En er verhip er is ook nog Wifi. Dus direct maar gebruikt van gemaakt om het thuisfront te laten weten dat ik nog steeds leef.

Victor en David hoeven vanavond eens niet voor ons te koken. Wel kennen ze een goed restaurant in de buurt waar ze ongetwijfeld commissie van krijgen. Nou ik gun het hun meer dan een ander. Zo belanden we bij Napolitana. Je zou hier Italiaanse kost verwachten en dat is hier ook. Maar ze hebben ook wild van de barbecue op het menu staan. En dat wekt uiteraard mijn interesse. Eerst maar eens een Hansaatje van de tap en toen de schotel binnen. Vier stukjes vlees bestaande uit zebra, springbok, koedoe en gemsbok. Ik vind ze eigenlijk allemaal lekker.

Tijdens dit diner werden we verrast met een liveoptreden van de beroemde Swakopmund Acapella Singers. Een groep van zes man die a capella hun repertoire ten gehore kwamen brengen en uiteraard mocht “Lions Sleeps Tonight” niet ontbreken. Eén van de zes heren was zeer gedreven om tijdens het optreden het geluid van een geit na te doen. Dit tot grote hilariteit. De bedoeling was dat we een CD (Wie heeft in Godsnaam nog een CD speler?) zouden kopen, maar een vrije gift was uiteraard ook welkom.

Na deze fantastisch avond gaan we weer richting hostel. Het is 22:15 uur als iedereen van de groep al naar bed is. Ik besluit ook maar te gaan. Het was een lange dag. Morgen eens een keer niet met Otis op pad. Uitslapen is er ook niet echt bij want om 7:30 uur staat de transit voor de deur die ons naar het dolfijnen spotten zal brengen.